Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΑΚΟΜΑ...

Ακόμα και αν με σκοτώσουν
το κορμί μου αν ρίξουν στα βράχια
τα αίμα μου θα μουσκέψει το κύμα
θα βάψει τους ωκεανούς
σύννεφο θα γίνει ανάμεσα στα σύννεφα
θα ταξιδέψει με τον άνεμο
θα σμίξει με τον κεραυνό
και καθώς η βροχή θα νοτίζει το χώμα
κάθε σταγόνα θα ψιθυρίζει “σ' αγαπώ”...

 

Μ' ένα μπουζούκι τρίχορδο θα 'ρθω στη γειτονιά σου
να τραγουδήσω τον καημό, όπου με δέρνει και πονώ
απ' την σκληρή καρδιά σου

το ξέρω ότι θα με πουν καψούρη και στριμμένο
θα τραγουδώ και θα γελούν γιατί γι' αγάπη δεν πονούν
μα 'γω για 'σε πεθαίνω

μ' ένα μπουζούκι τρίχορδο και μια καρδιά κομμάτια
θα τραγουδώ πως σ' αγαπώ με μια φωνή όλο λυγμό
και δάκρυα στα μάτια

Ετσι απλά,όμορφα, σταράτα.

 

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψοςΠου η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανηΓια τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινήςΤης πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλούΣε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήσηΜες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστηαπό την ηλικία μου την παιδική.Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσωΜε τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ....Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ

 

Τόσες μέρες, τόσες μέρες
να σε βλέπω τόσο ακλόνητη και τόσο κοντά μου,
πώς πληρώνεται αυτό, με τι το πληρώνω;

Η αιμόχαρη άνοιξη
στα δάση ξύπνησε,
βγαίνουν οι αλεπούδες απ’ τις σπηλιές τους,
τα ερπετά πίνουν δροσιά,
κι εγώ πάω μαζί σου πάνω στα φύλλα,
ανάμεσα σε πεύκα και σιωπή,
κι αναρωτιέμαι αν τούτη την ευδαιμονία
πρέπει να την πληρώσω, πώς και πότε.

Απ’ όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ’ ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν’ αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ’ αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
μ’ αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να ‘ναι; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα ματιά σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ’ τις βερικοκιές.

Γι’ αυτό αγαπώ κι όχι γι’ αυτό,
για τόσα πράγματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να ‘ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,
σημαιοστόλιστος και πενθηφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ’ αστέρια
και χωρίς μέτρο – όριο, σαν το φιλί।


Αγάπη, P. Neruda.

 

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν...
από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων...
αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές...

 

Yara Yara - Νίκος Καββαδίας

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος
σε σπίτι μέσα ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω
στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα
ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει -μην το πεις αλλού- σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δως μου ένα μαντίλι
εγώ και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα Κεφαλονίτισσα και μάινα το καντήλι
σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά
φέρνοντας προς το πέλαγος χωρίς να δίνει δυάρα
του κοριτσιού το φίλημα του στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα καφέ για τον πιλότο
λακίζετε αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω ποταμέ να ρίξω από χαρτόνι
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

 

ατσα... και version απο ξεμπαρκους...  

 

And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me

.

 

Ωμο και καταπληκτικο...

 

Ο έρωτας αφήνει κουσούρια, είναι σαν την αρρώστια: και καλά να γίνεις, δεν θα΄σαι όπως πριν αρρωστήσεις…

Ζυράννα Ζατέλη

 

Δεν είναι κουσούρια. Παράσημα είναι...

 

@peleas Σίγουρα δεν είμαστε οι ίδιοι