Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ἀναστολή - Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

 

Σαν τη βροχή αισθάνομαι…​

Σαν τον ήχο που κάνει η απαλή δροσερή του θέρους ψιχάλα…
Σαν την όμορφη ευωδιά που γεννούν της γης τα σπλάχνα μόλις το ουράνιο αυτό νέκταρ γευτούν…

Ως άνεμος ζεστός νοτιάς, δυνατά μέσα από τα πευκόδασα τους ψιθύρους μου σου χαρίζω…
Έτσι πετούν, ελεύθερες, και οι σκέψεις μου.
Στα όνειρά σου τα κρυφά σε βρίσκουν και μέσα μου σ’ αιχμαλωτίζουν…


Μια φλόγα τόση δα θυμίζω…
Μα σιγά – σιγά θεριεύω…
Ελεύθερος – κοίτα με! – τα πάντα καίω!
Αδάμαστος, εν’ απαλό χαλί από στάχτες για σένα να πατήσεις αφήνω…
Ποτέ μου δε θα σβήσω!
Συνέχεια θα φλέγομαι γεμάτος με άγριο πόθο!
Ποιός τολμά του Έρωτος τη φλόγα να σβήσει;
Ποιός είναι τόσο ανόητος που μ’ ένα θεό νομίζει πως μπορεί να τα βάλει;
​

…Είμαι τόσο ανόητος…​

 

Κενός

Αχ, μυστήριο πράγμα
να γράφεις γράμματα με αναστεναγμούς

παράξενα λόγια

από το στόμα της υπομονής

- άραγε γιατί στριμώχτηκε

σε μια χαραμάδα πανικού

το απόρρητο μου αίσθημα για σένα;

η τρύπια μου ψυχή

βαδίζει και παραπατάει

πάνω σε αγριοπούρναρα κι αγκάθια

με μια φωτογραφία σου στη κωλότσεπη

θα σχίσω τα ρούχα μου

θα ματώσω τα ποδάρια μου

το άρωμα σου θα αναζητήσω

παντού όπου πατώ

θα περιμένω να ανθίσει

εκείνο το σγουρόμαλλο σου βλέμμα

που αντιστέκεται σθεναρά

ακόμα κι όταν ο κόσμος

γερνά και ξεθωριάζει

χιλιάδες σκέψεις μου
θα καλπάζουν ατίθασα

πάνω στα σεντόνια σου

θα υψώνουν λάθος σημαία
και θα ουρλιάζουν, σ’ αγαπώ

και θα είναι

κενός ο χρόνος,

κενή η μουσική

κενός ο μέλλοντας,

θα μου πεις:

μα βέβαια είναι κενός ο ουρανός,

γιατί αν δεν ήταν

θα ήμασταν όλοι άγγελοι

αν δεν ήταν κενός

θα σκαρφαλώναμε όλοι στα σύννεφα

δεν θα έμενε κανείς εδώ

σ' αυτή τη κόλαση

θα σου απαντήσω:

δοξάζω το ελεήμον, το οικτίρμον

το αιώνιο, το ατελεύτητο

μα δεν ξέρω εσένα

πως να σε δοξολογήσω

πως να αντέξω

αυτό το ασταμάτητο αλισβερίσι

να αποχαιρετιζόμαστε διαρκώς
πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια

βαρύ το φορτίο

να σε αναζητώ στα σύννεφα

με τα πλην και τα συν σου

να τραυλίζω σε μια χώρα έρημη

τραγούδια αγάπης

και να συλλαβίζω το όνομα σου

γράμμα γράμμα

( Βάσος Γεώργας )

 

_ Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου -Παντελής Ροδοστόγλου

Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ’ άθλιο κορμί, τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!

 

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

 

Άλλος γυρεύει βάλσαμο κι άλλος πληγή,
ειν' οι αλήθειες όσοι οι άνθρωποι στη γη

Άλκης Αλκαίος