Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω.
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια. Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω μεσ' από

φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς"

Οδ. Ελύτης

 

Annabel Lee
By Edgar Allan Poe

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea,
But we loved with a love that was more than love—
I and my Annabel Lee—
With a love that the wingèd seraphs of Heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsmen came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in Heaven,
Went envying her and me—
Yes!—that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we—
Of many far wiser than we—
And neither the angels in Heaven above
Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee;

For the moon never beams, without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling—my darling—my life and my bride,
In her sepulchre there by the sea—
In her tomb by the sounding sea.

 

Get down, get down little Henry Lee
And stay all night with me
You won't find a girl in this damn world
That will compare with me
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

I can't get down and I won't get down
And stay all night with thee
For the girl I have in that merry green land
I love far better than thee
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

She leaned herself against a fence
Just for a kiss or two
And with a little pen-knife held in her hand
Where she plugged him through and through
And the wind did roar and the wind did moan
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

Come take him by his lily white hands
Come take him by his feet
And throw him in this deep, deep well
It's more than one hundred feet
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

Lie there, lie there little Henry Lee
Till the flesh drops from your bones
For the girl you have in that merry green land
Can wait forever for you to come home
And the wind did howl and the wind did moan
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
La la la la la, la la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee

 

Περιορισμένοι οι εραστές στη συνάντηση του κόσμου, στις φωνές που κατανομάζουν τη σιωπή, στην ενδότερη βάπτιση όλων των πραγμάτων. Όταν δεν σκεφτόμαστε τίποτα είναι για να μην τελειώσει ποτέ ο έρωτας.
Όταν σκεφτόμαστε τα πάντα είναι για να μην τον σκεφτούμε και του δώσουμε την ελευθερία του και την, παρότι βραχεία, πολλά περιέχουσα σαρκική απόλαυση, όταν δικαιώνουμε τον Άγιο Αυγουστίνο, είναι ότι ο έρωτας είναι more bestiarum, αλλά με μια διαφορά, μόνο οι άνθρωποι κοιταζόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο όταν αγαπιόμαστε.
Για τα ζώα δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Για μας, η ζωική εξαίρεση είναι ο ανθρώπινος κανόνας.
Κάρλος Φουέντες

 

Αγάπη γίνε

Όταν απ' το σκοτάδι μου θα ξεχειλίσεις
συντετριμμένος
σ' ένα καταρράκτη
αίματος-
θα πλοηγηθώ μ' ένα κόκκινο πανί
σε φρικτές σιωπές,
στους κρατήρες
του φωτός της επαγγελίας.

( Antonia Pozzi )

 

Επαφή.... άγγιγμα... μεταμόρφωση....

 

Καλά αυτοί οι δύο κάνουν έρωτα με τα μάτια τους...πολύ ερωτική ένταση μεταξύ τους...φαίνεται οτι ήταν ζευγάρι..Τους λατρεύω

 

Οντως πολυ ταιριαστο ζευγαρι.
Μονο που οι στιχοι αλλα λενε.   

 

Καλά οταν το είχα ακούσει δεν ειχα καταλάβει μετα που ειδα στίχους λεω γουταφακ...αλλά μ'αρεσε η νταρκιλα