Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ο τιτλος του αλμπουμ σε βαζει στο νοημα ουτως ή αλλως.
Φονικες μπαλαντες.
Πιο ξεκαθαρο δεν γινεται.
 

 

Hemos perdido aun este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas
mientras la noche azul caía sobre el mundo.

He visto desde mi ventana
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.

A veces como una moneda
se encendía un pedazo de sol entre mis manos.

Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.

Entonces, dónde estabas?
Entre qué gentes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?

Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.

Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas.

-------------------------------------------------------------------------
Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.

Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.

Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.

Τότε πού ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους;
Λέγοντας ποια λόγια;
Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα

Pablo Neruda

 

 

Τίτος Πατρίκιος

 

Μεταξένιο ( Revisited )

Πόσα χρειάστηκε να καταδιώξω χρώματα, με
το σμαράγδι σου για να συμφιλιωθώ.
Κάθε τόσο, των εραστών οι διαχύσεις
σαν κομμάτι εφημερίδας περικόπτονται, που ένα
ζευγάρι ηλίθια δάχτυλα δεν θα ξέρε άλλο
να κάνει, απ' το να δείξει μ' αηδία.
Το λοιπόν, απόψε βιάζομαι τις υποθέσεις
ν' ανατρέψω, να κατεδαφίσω με βλασφημίες του
συγχυσμένου μου κρανίου τους μεταξένιους τοίχους
και να σ' οσφρανθώ ημίφως, μες στα γαρυφαλένια κόκκαλα.


( T_S )

 

Τι συμβαίνει, διηρωτάτο με σπαραγμόν η νεανίς, και δεν ημπορεί κανείς να απολαμβάνη πάντοτε τον έρωτα σαν μίαν ωραίαν οπώραν {…}, σαν ένα ωραίο τοπείον, σαν ένα ωραίο ξένοιστο πρωί, πασίχαρο, αυροφίλητο, γιομάτο ευφροσύνη, σαν ένα μυροβόλο περιβόλι, ή σαν μια καθαρή αμμουδιά, λουσμένη από γαλάζιο πέλαγος ευδαιμονίας; Μήπως δεν φταίει καθόλου, μα καθόλου ο έρως – εξηκολούθησε να σκέπτεται μα αιμάσσουσαν καρδίαν η Υβόννη. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον έρωτα, τόσον εις το ατομικόν, όσον και εις το κοινωνικόν επίπεδον; Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον «αίσθημα» και η λεγομένη «ηθική», θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ’ άπειρον πανήδονος και απολύτως παντοδύναμος – όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα «μούπες-σούπα» και άλλα αηδή και ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης και όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και μάταια ηθικολογία και φιλολογία; Με τας τελευταίας σκέψεις, η Υβόννη έπαυσε να κλαίη. Της εφάνη ωσάν να είχε λάμψει αιφνιδίως εις το σκότος ένα φως λαμπρόν, μια δέσμη φωτεινή μεγάλου φάρου τηλαυγούς.


Μέγας Ανατολικός, Α. Εμπειρίκος.

 

Στον έρωτα

Νά 'μαι που σ' έχω πιάσει απ' το λαιμό
στο ακροθαλάσσι, ενώ εκεί ετοίμαζες
τα βέλη της φαρέτρας σου να με πληγώσεις
κι είδα στο δάπεδο την άνθινη κορώνα σου.

Όπως μια κούκλα θα σ' έχω ξεκοιλιάσει
και διάβασα τα απατηλά γρανάζια σου,
και καλοτυλιγμένη στις χρυσές της τροχαλίες
ανακάλυψα μια παγίδα που έλεγε: σεξ.

Πλάι στη θάλασσα, καμωμένο κουρέλι,
σ' έδειξα στον ήλιο, ερευνητή των έργων σου,
μπροστά σ' έναν κύκλο Σειρήνων τρομαγμένων.
Ανέβαινε ολοένα απ' τη λευκοπαθή πλαγιά
η ανάδοχός σου στις απάτες, η κυρά Σελήνη,
και σε εκσφενδόνισα στο στόμα των κυμάτων.

Αλφονσίνα Στόρνι

 

Το σίδερο

Η Ελένη σιδέρωνε τα ρούχα της. 

Τα είχε πλύνει για πολλοστή φορά. 

Δεν τα φορούσε ποτέ. 

Είχε χρόνια να βγει από το σπίτι. 

Είχε χρόνια να 'χει μια σχέση, να βρεθεί κοντά μ’ έναν άνθρωπο. 

Δούλευε και σιδέρωνε τα ρούχα της. 

Δεν έτρωγε. Δεν κάπνιζε. Δεν έπινε. Δεν ζούσε.
Σκέφτηκα πως κάτι μπορούσε να γίνει μαζί της. 

Ήμουν τρεις μήνες άνεργος.
Τα μαλλιά μου είχαν φουντώσει και μακρύνει 
πολύ.
Κυκλοφορούσα με κάτι πολυκαιρινά δανεικά ρούχα που μου 'ρχονταν λίγο άβολα. 

Οι ταχτοποιημένοι – (ειν’ αλήθεια, είχα φίλους όταν είχα και γυναίκα) – σύχναζαν
σ’ ακριβά μπαράκια και μου χτυπούσαν με παρηγοριά την πλάτη. Μια πέτρα
πεταμένη στην θάλασσα η αγάπη τους. 

Σκέφτηκα λοιπόν, πως κάτι θα μπορούσε να γίνει. Και οι δυο στο σίδερο και στη
μοναξιά – λέω – κάτι θα γίνει. Η αλήθεια είναι, πως με είχε καλέσει κάποιες φορές
στο σπίτι της. Ξάπλωνε στον καναπέ κι εγώ καθόμουν σε ένα μικρό σκαμπό.
Κρατούσε πάντα μια απόσταση ασφαλείας δύο μέτρων. Μια φορά φεύγοντας την
ακούμπησα στον ώμο φιλικά. Ταράχτηκε. Νόμισα πως θα με χτυπούσε.

Μου μιλούσε πάντα στον πληθυντικό. Η σχέση μας προχωρούσε. Άδειαζα ότι
υπήρχε στο ψυγείο της κι άδειαζε ότι υπήρχε στην ψυχή της. Ο αδερφός της ήταν
μόνιμος στρατιωτικός μοναδικός της “φίλος” ερωτευμένος με μια ρωσίδα
καμπαρετζού, ο μακαρίτης ο πατέρας της απογοητευμένος – χτυπημένος – από την
αριστερά της εποχής του.

Η Ελένη δούλευε πάντα σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο χωρίς ρεπό, χωρίς ζωή, χωρίς
έρωτα, χωρίς μέλλον. Κάποιες φορές που περνούσα να τη δω, ντρεπόμουν λίγο.
Τα ρούχα μου ήταν τσαλακωμένα. Κι εγώ. Κι αυτή σιδέρωνε. 

Ήμουν τρεις μήνες άνεργος. Οι φίλοι μου με είχαν ξεχάσει. Δουλειές – ταξίδια –
δημόσιες σχέσεις – κάποιοι έγραφαν ποίηση, άλλοι άλλαζαν αυτοκίνητο, εγώ δεν
“είχα μάτια να κλάψω”, ούτε και την Ελένη είχα, ούτε ένα σίδερο, να βγαίνω έξω
στο δρόμο, με αξιοπρέπεια. 

Δεν το έβαλα κάτω. Την τελευταία φορά που πέρασα να τη δω έβαλα τις ντροπές
στην άκρη, Ελένη της λέω, δεν μπορώ άλλο έτσι τσαλακωμένος, μπορείς να μου
βρεις ένα μεταχειρισμένο σίδερο; Περίμενε μου λέει. Πάει στο άλλο δωμάτιο,
γυρίζει με ένα σαρανταπεντάρι στο χέρι.

- Παρ' το, μου λέει. Εγώ δεν μπορώ. Ό,τι κάνεις θα 'μαι μαζί σου.

( Γιώργος Δάγλας )

 

 

Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

 

"Ο έρωτας δεν είναι απλά μια λέξη, δεν κρύβει έναν ορισμό, δεν είναι για μια ανάγνωση, δεν είναι κορμιά, αλλά ούτε έχει να κάνει με ύλη. Ο έρωτας είναι συναίσθημα, στιγμές και τον αγγίζεις με τα μάτια της ψυχής. Είναι η τέχνη του να φεύγεις . "
Δημήτρης Λιαντίνης

 

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έρωτας

 

"But everybody has exactly the same smiling frightened face, with the look that says: ‘I’m important. If you only get to know me you will see how important I am. Look into my eyes. Kiss me, and you will see how important I am.’"
— Sylvia Plath

 

If I should die this very moment
I wouldn't fear
For I've never known completeness
Like being here
Wrapped in the warmth of you
Loving every breath of you
Still my heart this moment
Or it might burst
Could we stay right here
Until the end of time until the earth stops turning
Gonna love you until the seas run dry
I've found the one I've waited for
All this time I've loved you
And never known your face
All this time I've missed you
And searched this human race
Here is true peace
Here my heart knows calm
Safe in your soul
Bathed in your sighs
Want to stay right here
Until the end of time
All I've known
All I've done
All I've felt was leading to this
All I've known
All I've done
All I've felt was leading to this
Gonna stay right here
'Till the end of time 'till the earth stops turning
I'm gonna love you 'till the seas run dry
I've found the one I've waited for
The one I've waited for