Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μίλα μου, μη φοβάσαι και μίλα μου για τα πάντα ,με τα πάντα. Μίλα μου με τα χέρια, με τα πόδια, με τα μαλλιά, την κοιλιά, το στήθος, τον αέρα, τη γη, τη θάλασσα, τα ζώα, τα φυτά. Μίλα μου με λυγμούς και δάκρυα, με κρυμμένα νοήματα, με σήματα καπνού μα, μίλα μου. Ποτέ σου μη φοβάσαι να μιλήσεις αγάπη μου γλυκειά , γιατί ο κόσμος είναι απλός και δύσκολος. Και μόνο όταν μου μιλάς αγάπη μου σ’ ακούω και σ’ ακούς κι εσύ. Όταν μιλάς θυμάσαι γιατί αξίζει να μιλάς κι όταν μου μιλάς θυμάμαι γιατί αξίζει να σ’ακούω. Γιατί ο κόσμος είναι δύσκολος κι απλός αγάπη μου, γεμάτος διαμαντένιες σκόνες και χωματένια αγάλματα. Μίλα αγάπη μου και μη φοβάσαι ,μη φοβάσαι να μιλάς. Μίλα , μίλα , μίλα για να ζεις.

Πηγή: http://frapress.gr/2015/04/mila-mou/

 

Σκόρπια, δίχως συγκεκριμένη φόρμα, ίσως με κάποια αιτία...

Πλησιάζεις, σε βλέπω, καλπάζεις θα έλεγα ψάχνοντας το δίκιο σου, εκδίκηση, τα δόντια για να μου μπήξεις στην καρωτίδα. Ξύπνα μαλάκα θα μου πεις,
ζήσε κάποτε, την καταραμένη πένα σου παράτα την. Ο χρόνος δεν έλειψε ποτέ για νεκρολογίες, άσε όποιον θα 'θελε, για σένανε να γράψει. Εσύ που όλα τα 'παιξες και όλα
θαρρείς πως έχασες, τουλάχιστον θα φύγεις ελαφρύς, με κενές τις πίσω τσέπες. Να μπορούσα τώρα να παρατήσω το γραφείο, θα κούρνιαζα μέσα στην ντουλάπα σου,
στα μάτια σου ενέδρα για να στήσω. Γιατί μοιάζουν βίδες ατελείωτες οι ορίζοντες εκείνοι που ακόμη δεν αντίκρισα και δυο οι ουρανοί που συναρμολογήθηκαν από τα πόδια κάτω,
εννιά φτερά από χαρτόνι έχω να σου πουλήσω και μια πτήση άδοξη, ψαλίδι στομωμένο. Περιμένεις να σε διαβεβαιώσω, ότι σαν ξεχειλίζουν οι παλμοί μου στους δικούς σου, το
στέρνο γίνεται λιβάδι και οι παπαρούνες δέρμα, για μια στιγμή έτσι είναι, πίστεψε με. Τώρα θα σε ρωτήσω αν κατάλαβες, απάντηση θα μου δώσεις καταφατική με την φωνή ψιλοσπασμένη,
σε λίγη ώρα θα γύρεις στο μαξιλάρι το κεφάλι, πριν να σε πάρει ο ύπνος, ίσως και να δακρύσεις. Κι εγώ που τόσο λάτρεψα τις μεταφορές, λιωμένα πόδια θα φορέσω, την άμαξα την τελευταία θ' αφήσω να μου ξεφύγει άδεια.
Τα χέρια σε μια ταφόπλακα σιμά θα τα πετάξω - δίχως ραβασάκι -, γινήκαν τα σύννεφα από χώμα, το αίμα στο μελάνι πνίγηκε, ενθάδε κείται και τα λοιπά τα και λοιπά.
Εγώ στο τέλος τι κατάλαβα αγάπη μου? Ίσως τίποτε, μα δε γαμιέται...

( T_S ... 11/4/2016 ... )

 

So many times have I asked you to tell me
That I'm your girl
Time after time I have needed a reason
Just to get inside your world
So many times have I asked you to ask me
How it feels to love
And when it's love seems the only conclusion
That I'm guilty of
Oh baby then you

Put your loving arms around me
And it feels like shelter when you
Put your loving arms around me
And inside your arms I'm burning
Put your loving arms around me
And you whisper to me when you
Put your loving arms around me
And inside this love I'm yearning

And sometimes the way that you act makes me wonder
What I am to you
And sometimes I can't stand the way that I'm acting
To be part of the things you do
Often I've asked you for too much of your time
I've been stealing
And when I dream of the fear that you're leaving
Then I reach out
Oh baby then you

Put your loving arms around me
And it feels like shelter when you
Put your loving arms around me
And inside your arms I'm burning
Put your loving arms around me
And you whisper to me when you
Put your loving arms around me
And inside this love I'm yearning...

 

«Λατρεύω τις πεταλούδες. Με μαγεύουν

τα εκπληκτικά χρώματά τους,

οι θεσπέσιες κινήσεις τους,

το ανάλαφρο πέταγμά τους.

Είναι τόσο τρυφερές και τόσο αθόρυβες.

Σαν κινούμενα, διάστικτα ροδοπέταλα.

Σαν πολύχρωμες, πολύμορφες χιονονιφάδες.

Και μοιάζουν τόσο ευτυχισμένες…»

σου είπα – κάποια νύχτα – .

Θυμάσαι;



Τα μάτια σου μου χαμογέλασαν.

Κι εγώ συνέχισα:

«Όταν ήμουν κοριτσάκι,

έβγαινα στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού

αναζητώντας πεταλούδες.

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά μου,

όταν έβλεπα κάποια πεταλούδα

να πετάει και – ξαφνικά –

να σταματάει και να ξαποσταίνει

πάνω σε κάποιο λουλούδι.

Την πλησίαζα – αθόρυβα – ,

για να μη την ταράξω,

και άπλωνα το χεράκι μου, για να την πιάσω.

Την ήθελα δική μου.

Μόνο δική μου.

Να είναι κοντά μου.

Να ζει στο δωμάτιό μου.

Να παίζει με τα παιχνίδια μου.

Να διασκεδάζει τις κούκλες μου.

Να αποκοιμιέται στο μαξιλάρι μου.

Δεν ήξερα πως, για να ζήσει, έπρεπε

να βρίσκεται μέσα σε κήπους,

να τρέφεται από το νέκταρ των λουλουδιών.

Δεν φανταζόμουν πως

δεν άντεχε τη σκλαβιά…

Δεν καταλάβαινα πως,

για να την κατακτήσω, έπρεπε

να την πονέσω και – τελικά – να την πεθάνω

κλείνοντάς την μέσα σε κάποιο βιβλίο

(όπως έκλεινα φύλλα ή λουλούδια,

για να τα αποξηράνω).

Την έπιανα

κι έτσι όπως την κρατούσα – αιχμάλωτη –

πιέζοντας τα φτερά της

με τον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης

την ένοιωθα να τρέμει από φόβο.

Είχα την αίσθηση

πως με ικέτευε να την αφήσω.

Και τότε την άφηνα.

Εκείνη συνέχιζε να πετά.

Ανάλαφρη, ελεύθερη, ευτυχισμένη.

Κι εγώ επέστρεφα στο παιδικό μου δωμάτιο

έχοντας ακόμα

– στον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης –

τα ίχνη της…

Μια αδιόρατη χρυσόσκονη

από τα φτερά της.

Σαν γύρη…».



Αυτά σου είπα – εκείνη τη νύχτα – .

Θυμάσαι;

Όταν σώπασα, μ’ έσφιξες επάνω σου.

Το σώμα μου έλαμψε

από τη χρυσόσκονη των χαδιών σου.

Και τότε – σαν σε όνειρο –

σ’ άκουσα να μου λες:

«Υπάρχουν, μικρή μου,

κάποιες πεταλούδες – σπάνιο είδος – ,

που ζουν ελάχιστες ώρες…

Γεννιούνται το πρωί,

ζευγαρώνουν κατά τις έντεκα

και πεθαίνουν το απομεσήμερο…».



Όταν ξύπνησα – τα χαράματα – ,

δεν ήσουν πλάι μου.

Στο βαζάκι του κομοδίνου μου

βρήκα γιασεμιά

περασμένα σε πευκοβελόνες.

Και μια κάρτα σου.

Μου είχες γράψει «Σ’ Αγαπώ»

και μου είχες ζωγραφίσει μια μικρή πεταλούδα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στη βεράντα.

Σε είδα να ποτίζεις τα γιασεμιά του κήπου μας.

Δεν σου μίλησα.

Μονάχα σκέφθηκα:

«Μακάρι να ήμουν πεταλούδα…

Θα γεννιόμουν – σήμερα το πρωί –

αντικρίζοντας το βαζάκι με τα γιασεμιά σου.

Θα ζευγαρώναμε – κατά τις έντεκα – .

Και θα πέθαινα από ευτυχία – το απομεσήμερο –

διαβάζοντας το “Σ’ Αγαπώ” της κάρτας σου…».


Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου

 

" Έχουμε και λέμε:
Μια αγκαλιά για τις νύχτες που δεν ήσουν εδώ
κι άλλη μια για εκείνες που ήσουν.
Συν μια αγκαλιά για τα "καλημέρα" που δεν μου 'πες
κι άλλη μια για εκείνα που μου 'πες.
Συν μια αγκαλιά για τις στιγμές που μου έλειπες
και μια για εκείνες που δε μου έλειπες.
Για μισό λεπτό!
Πάντα μου έλειπες.
Σου χρωστάω μια αγκαλιά.
Έξι αγκαλιές μείον μία αγκαλιά = Έξι αγκαλιές
Κι αν σ'αγκαλιάσω άλλη μια, θα σ'αγαπώ για πάντα!
ΥΓ. Εγώ χρωστάω, εσύ χρωστάς, αυτός χρωστά...και πάει λέγοντας!
Και όσο λέει και πάει, τελικά φτάνει να χρωστάει τα ίδια... 6 - 1 = 6
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην αγκαλιά σου...
Πολύ περίεργα!"


κάποιος άγνωστος...

 

Κι αν το σώμα δεν είναι εκεί που ταξιδεύει το μυαλό, ψάξε τι κάνεις λάθος
Κι αν αυτός που είσαι μαζί δεν είναι αυτός που όταν τον σκέφτεσαι αυθόρμητα χαμογελάς, πάρε τη ζωή σου αλλιώς
Κι αν όλο σου το είναι δεν είναι εκεί που το μυαλό σου ταξιδεύει, τόλμα!!!

 

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα -Juan Ramón Jiménez

Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Ηταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.

 

Είμαι Τρελή Να Σ’ Αγαπώ – Μαρία Πολυδούρη

Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει,
να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών,
να νιώθω τώρα πως αυτό που μου ‘δωσες δε φτάνει,
δε φτάνει η δρόσος των παλιών.
Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει,
να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό,
κι έτσι να δέρνομαι μ’ αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι.
Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.

 

Κάνει μοναξιά χωρίς εσένα στον παράδεισο...

 

ΣΚΥΦΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ - Pablo Neruda

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.
Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιό ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.
Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.
Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.
Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.