Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ποτέ δεν είμαστε ίδιοι μετά από έναν έρωτα. Συμφωνώ και επαυξάνω.

 

Νικημένος απ’ το γαλάζιο
με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής
πεθαμένος από ζωή
πεθαμένος από νιότη
βουλιαγμένος κάτου απ’ τη φωτιά του
με το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του-

Το κύμα της μέρας δεν εύρισκε αντίσταση
μήτε σ’ ένα χαλίκι της σκέψης του.

Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα
και για το θάνατο.


Παραδοχή, Γ. Ρίτσος

 

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
Είν' έρωτες χαμένοι
Λάμπουν και μας θυμίζουνε
Απ' όλα όσα μας πονούν
Στο τέλος τι απομένει

Γι' αυτό αξίζει να ορμάς
Στις μάχες να σφαδάζεις
ώσπου να 'ρθεί η γλυκιά στιγμή
Τ' άστρο που άναψες εσύ
Γαλήνιος να κοιτάζεις

Γιάννης Αγγελάκας

 

Πρόβα νυφικού ( Των εραστών ΙΙ )

Εντελώς παραμορφωμένοι, ίσως σήμερα το
πρωΐ θα μας βρουν σε κατάσταση χαριτωμένης
αποσύνθεσης. Ντυμένοι με τ'απομεινάρια των ομορφότερων
κοκάλων - επιτέλους όμοιοι με το έδαφος -, χαμογελώντας
κίτρινοι, με τα δόντια φυτεμένα στο μαλακό χαλίκι, συγχωνευμένοι
θα είμαστε ο ένας στην άλλη. Ο χτύπος, ανύπαρκτος, δυο καρδιές που
έλιωσαν στο ίδιο στέρνο τ' ανοιγμένο σαν βεντάλια.
Και μια ορχήστρα από γεράνια, κρουστά
να ηχεί μες το κεφάλι, - πρώτη φωνή και σόλο
η σφαίρα κάτω απ' τις καστανιές -, τελευταία ως έκανες του
νυφικού σου δοκιμή, φορώντας για βέλο το πιστόλι...

( T_S ... 2011 )

 

μουσική παραλλαγή στο ίδιο θέμα,που τη θυμήθηκα και φέτος στη Ζάκυνθο, στ'Αρέκια τρώγοντας ,πίνοντας και τραγουδώντας (γκχμμ... για την ακρίβεια ξεφωνίζοντας παράφωνα) μέχρι το πρωί...

Κυνηγός που εκυνηγούσε εις τα δάση μία φορά

έτυχε να συναντήσει μία έρημο εκκλησιά.

Προχωρεί και μπαίνει μέσα με λυπητερή καρδιά,

βλέπει εκεί που επροσκυνούσε μια μικρή καλογραιά.

- Καλογραία μου, τση λέει, τ΄ όνομά σου επιθυμώ,

τ΄ όνομά σου κι ας πεθάνω στο ερημοκκλήσι αυτό.

- Τ΄ όνομά μου δεν στο λέω, γιατί εσύ θα λυπηθείς,

γιατί εσύ ήσουνα η αιτία καλογραία να με ιδείς.

- Έλα απάτησε τον όρκο και παντρέψου μία φορά,

πάρε με τον κυνηγάρη, που σ΄ αγάπησε πιστά.

- Πώς τον όρκο να πατήσω, το Θεό ν΄ απαρνηθώ;

Πάνε τώρα δύο χρόνια όπου ασκητεύω εδώ.

Όθε δεις δυο κυπαρίσσια και στη μέση μία μυρτιά

Εκεί μέσα είναι θαμμένα δυο αγγελικά κορμιά.

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ

ΜΙΑ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ, ΔΥΟ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΕΣ ΟΓΔΟΝΤΑ

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

ΔΥΟ ΜΟΣΧΑΡΟΚΕΦΑΛΕΣ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΤΑΚΟΣΙΕΣ ΠΕΝΗΝΤΑ

ΓΙΑΣΕΜΙ ΜΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΝΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ ΛΙΓΟ ΚΟΥΝΕΛΑΚΙ ΜΟΥ?

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑΣΕΜΙ

ΝΑ ΣΟΥ ΤΗ ΧΩΣΩ ΛΙΓΟ? ΝΑ ΣΟΥ ΞΕΣΚΙΣΩ ΛΙΓΟ ΤΟ ΜΟΥΝΑΚΙ ?

ΕΝΑ ΧΑΔΙ

ΝΑ ΣΕ ΓΑΜΑΩ Κ ΝΑ ΜΕ ΒΡΙΖΕΙς?

ΕΝΑ Σ ΑΓΑΠΩ

ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ ΛΑΙΜΟΣ

Σ ΑΓΑΠΩ

ΔΥΟ ΜΠΟΥΤΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ

ΣΑΓΑΠΩ

ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ ΚΑΡΔΙΑ ΠΕΝΤΕ ΚΙΛΑ ΒΛΕΦΑΡΑ, ΔΕΚΑ ΚΙΛΑ ΣΑΛΙΟ ΤΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΑ ΔΑΚΡΥΑ, ΣΥΝΟΛΟ…

ΓΛΕΙΦΤ ‘ ΤΗ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΠΑΡΤ ‘ ΤΗ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ

ΤΡΑΒΑΩ ΜΑΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ, ΤΗ ΒΓΑΖΩ ΚΑΙ ΤΗ ΠΑΙΖΩ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ

ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ

ΝΑ ΣΟΥ ΧΩΣΩΩ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΚΩΛΟ ΣΟΥ?

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΝΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ ΛΙΓΟ ΑΠ ΤΟΝ ΚΩΛΟ?

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΣΑΠΟΧΑΡΤΟ…

ΘΑ Σ ΑΓΑΠΩ

ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΝΟΛΟ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!

 

το greeκ bdsm community παρουσιάζει τη νέα γενιά Ελλήνων λογοτεχνών!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

σιγά!!!!
μη κάνεις φασαρία!!!
σε λίγο θα βγουν στη σκηνή τα τάλέντα

 

I can hardly wait
I can hardly wait
I can hardly wait
I can hardly wait

It's been so long, I've lost my taste
Say angel come, say lick my face
Let fall your dress, I'll play the part
I'll open this mouth wide eat your heart

I can hardly wait
I can hardly wait
I can hardly wait
I can hardly wait

Lips cracked dry, tongue blue burst
Say angel come, say lick my thirst
It's been so long, I've lost my taste
Here Romeo make my water's break

In my glass coffin, I'm waiting
In my glass coffin, I'm waiting
In my glass coffin, I'm waiting

( PJ Harvey )

*Σου βγάζω το καπέλο @anarchy γιατί έχεις "καρύδια"...

 

Γύρισα, φίλησα ευγνώμονα το χέρι της και σε ένα λεπτό βρέθηκαν τα χείλη μας ενωμένα. Κείνη τη βραδιά το μεθύσι μας ήταν διπλό. Τα κορμιά μας σμίξαν σ'ατελείωτη ερωτική δίνη. Ένα γράμμα.

"Ας λέει επιτέλους ό,τι θέλει ο κόσμος. Ξέρω να πω πως είσαι το παν για μένα, πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, πως σ'έχω πάνω απ'όλα. Σ'ευχαριστώ και σ'ευγνωμονώ που μ'αφήνεις και σ'αγαπώ, που αντλώ απ'το θεϊκό Είναι σου αυτήν την εδωλολατρία που εξευγενίζει και λεπτύνει την ψυχή. Η αλλιώτικη αυτή τρικυμία, τ'ανικανοποίητο και απροσδιόριστο είναι που με κάνει να νιώθω ανώτερο τον έρωτά μας. Πόσο πολύ πρέπει να εξυψωθεί μια γυναίκα για να νιώσει πλέρια μιαν άλλη και να την αγαπήσει με τέτοιο πάθος! [...].

Μου είπε να κρυφτώ για να γδυθεί. Η λαμπίτσα είχε ένα ελάχιστο φως. Στη μέση ζώστηκε με μια λεπτή πετσέτα προσώπου. Έμοιαζε με αιγυπτιακή θεότητα, τα μαλλιά της λυτά, φουντωμένα, έφταναν δυο-τρία δάχτυλα κάτω απ'τον ώμο. Ήταν θαύμα ιδέσθαι με το ψιλό λεπτό κορμί, που 'χε σοκολατένια σάρκα.
Καθόμουν σε μια γωνιά του κρεβατιού σταυροπόδι και ζαρωμένη, μισοτρέμοντας, μύρισα ένα μεγάλο γαρίφαλο που πήρα απ'το ανθογυάλι. Ψιθύρισα "αν χόρευες έτσι". Είχε κέφι. Έκανε με κάτι ελαφριά κινήματα έναν ισπανο-αιγυπτιο-ανατολίτικο χορό της έμπνευσής της. Κάθε τόσο έγερνε σιμά μου και το γαρίφαλο άγγιζε τα γυμνά της στήθια. Εγώ πρόφταινα αρπαχτά να τη φιλήσω μα ξεγλίστραγε. Σωστή Σαλώμη.

'Υστερα, πέφτοντας στο κρεβάτι, έβγαλε την πετσέτα και παραδοθήκαμε στ'αληθινά όργια. Όλη η νύχτα ήταν ατελείωτη μουσική από λυσσώδικα φιλιά.

"Η ερωμένη της", ΝΤΟΡΑ ΡΩΖΕΤΤΗ

 

...Αφού συνόδεψε την κόρη του στο γυμνάσιο, ο Γκούρωφ πήγε στη "Σλαβική Αγορά". Έβγαλε τη γούνα του κάτω, ανέβηκε τη σκάλα και χτύπησε σιγανά την πόρτα. Η Άννα Σεργκέεβνα, ντυμένη με το αγαπημένο του γκρίζο φόρεμα, κουρασμένη από το ταξίδι και την αναμονή, τον περίμενε από το προηγούμενο βράδυ. Ήταν χλωμή, τον κοίταξε χωρίς να χαμογελάσει και, μόλις μπήκε, ρίχτηκε στην αγκαλιά του. Το φιλί τους ήταν ατέλειωτο, σαν να είχαν να ιδωθούν χρόνια.
- Λοιπόν, πώς περνάς εκεί; ρώτησε εκείνος. Τι νέα;
- Στάσου, θα σου πω ... Δεν μπορώ.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί έκλαιγε. Του γύρισε την πλάτη κι έφερε το μαντίλι της στα μάτια.
"Ας κλάψει λίγο, εν τω μεταξύ εγώ θα καθίσω", σκέφτηκε εκείνος και κάθισε στην πολυθρόνα.
Ύστερα χτύπησε το κουδούνι και είπε να του φέρουν τσάι. Όση ώρα έπινε το τσάι του, εκείνη στεκόταν όρθια, κοιτώντας προς το παράθυρο... Έκλαιγε από συγκίνηση, από τη θλιβερή διαπίστωση ότι η ζωή τους είχε διαμορφωθεί με τόσο λυπηρό τρόπο. Βλέπονταν μόνο μυστικά, κρύβονταν από τους ανθρώπους σαν να ήταν κλέφτες! Η ζωή τους είχε καταστραφεί.
- Φτάνει, σώπασε πια! της είπε.
Για εκείνον ήταν ολοφάνερο ότι η αγάπη τους είχε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να τελειώσει -άγνωστο πότε θα τελείωνε. Η Άννα Σεργκέεβνα δενόταν μαζί του όλο και περισσότερο, τον λάτρευε, και θα ήταν αδιανόητο να της πει ότι όλα αυτά μπορεί να τελειώσουν κάποτε. Και ούτε που θα μπορούσε να το πιστέψει.
Την πλησίασε και την έπιασε από τους ώμους, να τη χαϊδέψει, να αστειευτεί. Κι εκείνη τη στιγμή είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να γκριζάρουν. Και του φάνηκε παράξενο που γέρασε τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, που ασχήμυνε τόσο. Οι ώμοι που ακουμπούσαν τα χέρια του ήταν ζεστοί και έτρεμαν. Ένιωσε συμπόνια γι' αυτή τη ζωή που ήταν ακόμα τόσο θερμή και όμορφη, αλλά, πιθανόν, βρισκόταν κι εκείνη κοντά στο να αρχίσει να θαμπώνει και να μαραίνεται όπως η δική του. Για ποιο λόγο να τον αγαπάει τόσο; Οι γυναίκες πάντα τον έβλεπαν αλλιώς απ' ό,τι ήταν, και αγαπούσαν σ' αυτόν, όχι τόσο τον ίδιο, αλλά τον άνθρωπο που έπλαθε η φαντασία τους, τον οποίο αναζητούσαν με αγωνία στη ζωή τους. Και μετά, όταν ανακάλυπταν το λάθος τους, πάλι τον αγαπούσαν. Και καμία τους δεν ήταν ευτυχισμένη μαζί του. Ο καιρός περνούσε, εκείνος έκανε γνωριμίες, δημιουργούσε δεσμούς, χώριζε, μα ούτε μια φορά δεν είχε αγαπήσει. Ένιωθε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, εκτός από αγάπη.
Και μόνο τώρα που άσπριζαν τα μαλλιά του, τώρα αγάπησε όπως πρέπει, αληθινά -για πρώτη φορά στη ζωή του.

Η Άννα Σεργκέεβνα κι εκείνος αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, όπως αγαπιούνται πολύ οικεία, συγγενικά πρόσωπα, όπως τα αντρόγυνα, όπως οι στενοί φίλοι. Πίστευαν ότι η μοίρα τούς προόριζε τον ένα για τον άλλον, και ήταν αδιανόητο να είναι παντρεμένοι με άλλους. Σαν να ήταν δύο αποδημητικά πουλιά, αρσενικό και θηλυκό, που τα έπιασαν και τ' ανάγκασαν να ζουν σε χωριστά κλουβιά. Συγχωρούσαν ο ένας τον άλλον για όλα όσα τους έκαναν να ντρέπονται από το παρελθόν τους, συγχωρούσαν τα πάντα στο παρόν. Και ένιωθαν ότι αυτή η αγάπη τούς είχε αλλάξει και τους δύο.
Παλιά, σε στιγμές θλίψης, ο Γκούρωφ παρηγορούσε τον εαυτό του με οποιεσδήποτε σκέψεις τού περνούσαν από το μυαλό. Τώρα δεν είχε καιρό για σκέψεις, ένιωθε μια βαθιά συμπόνια, ήθελε να είναι ειλικρινής, τρυφερός...
- Φτάνει, καλή μου, έλεγε, έκλαψες - φτάνει... Ας μιλήσουμε τώρα, ας σκεφτούμε κάτι.
Ύστερα μίλησαν για πολλή ώρα, έκαναν σχέδια πώς να απαλλαγούν από την ανάγκη να κρύβονται, να ζουν σε διαφορετικές πόλεις, να μην βλέπονται για καιρό. Πώς μπορούσαν να ελευθερωθούν απ' αυτά τα απαίσια δεσμά;
- Πώς; Πώς; αναρωτιόταν εκείνος, πιάνοντας το κεφάλι του. Πώς;
Και φαινόταν ότι λίγο ακόμα, και η λύση θα βρεθεί, και τότε θα αρχίσει μια καινούργια καταπληκτική ζωή. Και ήταν ολοφάνερο και για τους δυο ότι το τέλος ήταν ακόμα μακριά, πολύ μακριά, και ότι το πιο πολύπλοκο, το πιο δύσκολο μόλις άρχιζε...

«Η κυρία με το σκυλάκι» Άντον Τσέχωφ.

 

Αγαπώ θα πει χάνομαι.
Ν.Καζαντζάκης