Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΦΕΥΓΟΥΝ οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου.

ΦΕΥΓΟΥΝ οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές. Εσύ ριζωμένος στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.

ΦΕΥΓΟΥΝ εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς. Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.

ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες. Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.

ΦΕΥΓΟΥΝ οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου. Φεύγει η οικειότητα και η ασφάλεια που ένιωθες μαζί τους. Χώνονται σε μια βαλίτσα μαζί με όσα άλλα δώρα έφεραν όταν μπήκαν στη ζωή σου. Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;

ΦΕΥΓΟΥΝ οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο. Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

ΦΕΥΓΟΥΝ αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

...Κατερίνα Χήναρη.
14 /2 /2004 ~ 8/11/2015

 

Αγάπη, θυμάσαι?

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη…νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό… αστέρι και σταθμός
θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί
θυμάσαι;

Όταν σου έδινα πορτοκάλι πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισή
θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι;

Και σου ‘μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
θυμάσαι;

Και μου ‘μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια και χάρτινα κινέζικα πουλιά.
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος.
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγί , τον ήλιο, τις αϋπνίες, την παλίρροια, το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα;

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο.
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας ένας και πολλοί μαζί.
Χωρίζαμε για λίγο μόνο γιατί αλλιώς πως θ’ ανταμώναμε ξανά;
Και σου ‘γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις.
Έμεινες μακριά και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…

Μπορεί…
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω…

Έλα

Θα μετρήσω ως το δέκα ….
--------------------------------------

Xρήστος Μπουλώτης

 

Οτι και να κανεις μονο μια λεξη μη μου πεις
Σε χρειαζομαι
Σε εχω αναγκη
Οτι και να κανεις μια λεξη μη μου πεις

Οπου και να πας μη με αναζητας
Σε ψαχνω
Σε γυρευω
Οπου και να πας μη με αναζητας

Τα αισθηματα σου ποτε μη μου τα δειξεις
Σαγαπω
Σαγαπω
Τα αισθηματα σου ποτε μη μου τα δειξεις

(Δικο μου)
Υ.Σ ελπιζω να μην ακουσω κραξιμο

 

«Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα 'χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι ύστερα μαζευόσουν στο
κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι μου 'λεγες- έτσι;
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς να 'χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου».
--------------------------
Γιάννης Ρίτσος

 

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους.
Τους τρόμους που σου ψέλλιζα ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους

Και θα `ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους.
Κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους.

Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά.
Ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά.
Όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ' αργεί,
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή.

 

[LET’S JUST HAVE SEX, CAUSE LOVE, LOVE WILL TEAR US APART, AGAIN]

I listen to Mark Knopfler whenever life seems dull and uninviting.

Something’s gonna happen to make your whole life better. It reminds me of summers when I was a kid and vacations with my parents at the seaside made life glamorous, that kind of glitz only the start of the nineties had.

It’s the kind of song you’d play at 5 a.m., before the dawn of a brilliant summer day, when birds cross the sky and you know life will be good. People start walking on the street, cars start moving, you hear whistles and heels battering the pavement in the city morning glow, holidays look ahead, boats and trains and planes, and the air feels warm and windy, your typing machine is filled with lust of creation. Lovers walk together side by side on the street, friends come for vodka lemonade at seven and your red coat hung in the door from last winter reminds you you’re still in a not-so-far but so different time and age, when all of the above were possible and normal. A time when people still loved, loved better. Still had the stars in their eyes.

It is like when Kate Moss and Johnny Depp met at the Cafe Tabac in New York City in January of 1994 and openly admitted to mutual crush at-first-sight. There was no better time for everything to talk about passion: music, movies, records, style.

Loving someone today seems almost an obscenity.

As much as I would like to call it profusion, we’re facing a sort of confusion with the ascent and nerve of a TV drama series.

When I look around, I feel that people of the same age divide. I could actually point them out and divide them myself, like Moses did with soup. I mean water. My point is: there are those who decide to put a ring on it once they hit mid-twenties and the rest, who decide to hook up more or stay indoors more (depending on the monthly booze-tobacco-expensive footwear-pasta-books-mascara budget), lose weight, make a DIY business, go to Africa or hit the therapist (not in the face, but some might also consider that after their cash withdrawal receipt failed to match their self esteem boost).

We don’t need to be teenagers to become confused, and I for one know there wasn’t so much confusion around back in ’97.

It’s floating around, it protrudes through the torn sleeves of your shirt, it itches your skin, it melts in your Starbucks latte. It’s responsible for your bad breath, bad habits like smoking 2-3 packs a day, exchanging walking with cabs or intentionally forgetting to say hello to all the friends that you hate because they’re happy.

It’s in the mindless sex you have for the sake of f e e l i n g something better than tequila. It eventually makes us go on Facebook and like that sappy sad page “My friends are getting married; I’m only getting drunk”. Coke, bikes, beer, drunken girls in at 2 am, top 5 easy ways to get in their pants, post hipsterdom, electronic vibes, Florence and The Machine on the rocks, riding in cars with boys, Urban Outfitters. The labels of an artsy-fartsy world filled with confusion.

Stupid takes it all.

We use the confusion as hype. We glamorize it. We totally dig it; it gets us free drinks in bars at 3 a.m. and looks a m a z i n g with a Prada purse. It’s a good excuse for taking candid street shots of yourself in underwear and socks and posting them on Facebook AND a successful pretext for looking jaded and intangible with a cigarette in the corner of your mouth and a washed out smelly t-shirt at 4 in the morning in clubs, like a cheap reproduction of James Dean.

Yes, we LOVE the confusion. It reminds us we’re an exclusive circle of fucked up people, with a certain agenda, a vibrant lifestyle and a preference for teenage girls or just girls who sing in bands. It reminds us we’re amazing, popular, happy, lost and, well, incredibly lonely.

We think about love once in a while, because it’s nice and it’s warm and it was sometimes fun, before that bitch or tosser spoiled it. Then it just doesn’t matter any more.

My friend A. thinks we’re not set to have a successful relationship unless we’ve just gotten out of adolescence or we’re late close to our thirties. Because it’s then when we have the purity or the maturity necessary for love to thrive…what’s in between is just confusion, she says. Being there, now, being part of the universal confusion makes it feel like a post teen despicable adventure where looking for “something” is at times intertwined with looking for “someone”. There’s always a craving that pushes you back in your seat when the girl from last night’s party who’s sleeping next to you wakes up and amazes you with perfect coffee and there’s nonetheless always another craving when you think you’ve seen a guy too much and failed to get attached.

I belong to a generation that lives by the motto “Let’s just have sex, cause love, love will tear us apart, again.”

There’s nothing good about getting older-absolutely nothing-because the amount of wisdom and experience you gain is negligible compared to what you lose. You do gain a couple of things-you gain a little bittersweet and sour wisdom from your heartbreaks and failures and things – but what you lose is so catastrophic in every way. At least that’s what Woody Allen told Interview Magazine back in 2009. And I couldn’t agree more.

I mean, look at us. We meet people. We get involved, we fall in love. Then we fall out or apart and carry on looking for something or someone else. Sometimes by free will, some other times as requested by events. And the worst part is, we don’t ever get better. We are scarred, from every romantic mishap or life punch. We get all dramatic and shit because we are afraid to get close to anyone, and anyone is not getting any closer either, so we end up playing a major difficulty missed connections themed ancient computer game.

And tables have turned. I hear this thing a lot, that girls today are more of a man than of a woman. We treat guys the way they treat gals.

I was never the hopeless romantic type, rather the hopeful, realist, indecisive romantic. I was split between the longing for being in a healthy, amazing relationship with someone and the urge to break loose from that commitment and indulge in my loneliness or engage in different kind of liaisons that didn’t resemble or cultivate stability. I like the part where wit and sarcasm intertwine in conversation only to make it juicier or to pull out reactions in people. I like the distance. I grew attached to being alone as much as I grew fonder of friendships and less interested in the love math. Because it comes packed and fully equipped like kitchens from IKEA with bumps, breaks, issues, arguments, landmarks and other things that tie a knot that eventually strangles you some time later and you spend double the amount of time you invested in that cuisine sweeping the floors and wooden doors from blood, sweat and memories. I know, however, we all need sometimes the good old patterns in order to function.

Which reminds me how my good friend Julie once pointed out in a bar over Margaritas that male behavior is so ’80s and all we get now is a bunch of pretentious pricks who start whining once you stop answering your machine. I’m not saying men are turning into pussies or emotional train wrecks (I think that’s a word Perez Hilton or any socialite/celebrity gossip magazine would use right now for this matter), but I am pointing out that we don’t play our parts any more like our forefathers did.

Meanwhile, how are we supposed to feel when everything seems to fall into place without further amendments? How are we supposed to deal with situations and people that could be right for us, yet, we are attracted to all that drama, to all that misery and heart consuming aching that love and life brings when it doesn’t work out. When it’s relentless. When it looks complicated. That just sounds sick in theory but we always end up doing it in practice.

We choose sadness allegedly because it helps us get better, wiser, brighter, more creative or smart and the only way to do it seems to be through it. However, it also makes us poisonous, creepy, cynical, judgmental and uneasy. It makes us run from what’s good, makes us go for the perfect disease, and we all know The Wombats agree.

In reality, the age we live has little to do with commitment. Attachment is spam.

We got friends for that, sometimes still parents. We’re more attached to jobs, GIRLS TV series, Hazelnut Toffee Latte, our wallet, our drinks and our diet plan than to a person. And when we get attached, it sucks, and we have to run with scissors.

Because we start f e e l i n g and feeling means positively hurting, it means loathing and it also means intercourse, but it still sure means exclusiveness and in the end, fighting.

Then we’re stuck in that chair at that class reunion/wedding/party where everyone we used to know is coupled and our skin starts to itch from all the “love is in the air”. We go home, crack a bottle open, sit on the couch and let the monsters creep in. Loneliness is awesome. We only wish we knew how to get rid of it.

—
http://www.artparasites.com/lets-just-have-sex-cause-love-love-will-tear-us-apart-again/

 

Ο νόμος της αέναης μεταβολής.. Κατι μάθαμε όμως, καπως αλλάξαμε, σίγουρα εξελιχθήκαμε..

 

Χειροκροτημα......   


Υγ το κλεβω