Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του
Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις οτι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και οτι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και οτι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Χόρχε Λούις Μπόρχες

 

“Θα είναι πολύπλοκο” λέει η Irene στον Benjamin.
“Δεν με νοιάζει” της απαντά εκείνος στο φινάλε της ταινίας The secret in their eyes.
Οι δυο τους συναντώνται ξανά μετά από πολλά χρόνια, με ζωές τακτοποιημένες πια και έχοντας αφήσει σε εκκρεμότητα ένα μεγάλο έρωτα, που δεν τόλμησαν τότε να ζήσουν.
Και είναι αυτό το “δεν με νοιάζει” η ουσία του έρωτα. Γιατί όποιος πιστεύει ότι ο έρωτας είναι εύκολη υπόθεση ή δεν ερωτεύτηκε ποτέ ή από φυσική αδυναμία- σχεδόν αναπηρία- δεν μπορεί να ερωτευτεί.
Ο έρωτας γεννιέται και συντηρείται από μια αδιάκοπη διεκδίκηση. Διεκδικείται με τον ίδιο τρόπο που διεκδικείται η ζωή. Με νύχια και με δόντια από εγγενές ένστικτο επιβίωσης. Με τον ίδιο τρόπο που, αν πρέπει να ζήσεις, αψηφάς και το θάνατο. Και είναι μια διεκδίκηση από ανάγκη, όχι κατ΄ανάγκη.
Σαν να κοιτάς τη μανιασμένη θάλασσα κι ενώ γνωρίζεις πως μπορεί να σε αφανίσει, την ίδια ώρα επιζητείς να σε παρασύρει.
Και είσαι ανάξιος εραστής, εκ προοιμίου αποτυχημένος, αν αρκείσαι να αγναντεύεις τα μανιασμένα κύματα απ΄την κάλμα της ακρογιαλιάς.
Στη λαίλαπα του έρωτα παραδίνεσαι χωρίς αντανακλαστικά ή δεύτερες σκέψεις. Άνευ όρων, χωρίς διαπραγμάτευση. Δεν παζαρεύεται ο έρωτας. Στ΄αλισβερίσια ασφυκτιά και πεθαίνει. Αν θες να σταθμίσεις και να διαπραγματευτείς, καλύτερα να επιλέξεις την ασφάλεια μιας αμφοτεροβαρούς σύμβασης.
Μην κάνεις όμως το λάθος να την βαφτίσεις έρωτα. Παρ’ όλες τις διασφαλίσεις, θα έχεις εξαπατήσει τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί ο έρωτας συνοψίζεται σε μια και μόνο εξίσωση που καταρρίπτει κάθε μαθηματική αυθεντία. Ένα συν ένα ίσον ένα.
Υπάρχει μόνο ο ένας για τον άλλο και είναι / ένα μαζί / απέναντι σε όλους και όλα.
Στην πιο ιερή και ταυτόχρονα πιο ευάλωτη συμμαχία.

An Lou

 

Κυριακή

Έβρεξε φωτιά η σιωπή σου απόψε
και γέμισε στάχτες το δωμάτιο μου.
Όλη μου τη ζωή σ'έψαχνα
για να σε χάσω μια Κυριακή.

Πάντα τη φοβόμουνα αυτή τη μέρα,
είχε μια μελαγχολία αλλόκοτη,
μια μυρωδιά αποσύνθεσης και χωρισμού
που μ'έκανε να θέλω να κρύβομαι.
Όλα μέχρι το βράδυ θα έχουν ησυχάσει.
Έφυγες κι εσύ απ'την ζωή μου!

Μίλτος Γήτας

 

Δρύινο

Αρκετές φορές τα πτώματα, σαν
οι τερμίτες τους κάνουν επίσκεψη, γι' αγάπες
τους που επέζησαν, μιλούνε και ιδρώνουν.
Τώρα ίσως και να κατάλαβες, γιατί είναι
κάποια φέρετρα, που κάτω από γερασμένους πλάτανους τα
θάβουν, με το καπάκι ήδη ρημαγμένο. Κι ευσπλαχνικά λίγη δροσιά
τους ράβουνε στα δρύινα τα τσίνορα, σαν πορφυρό βελούδο.

( Τ_S ... 29-8-2016 )

 

Στο πρώτο σου βλέμμα τα έχω χάσει
Εσένα όμως δε σε νοιάζει
Γιατί είσαι αέρας που όλο με σκορπάει
Στο πάθος σου η ζωή μου όλο παραπατάει

Κι όλο σε θέλω πιο πολύ
κι όλο σε θέλω πιο πολύ

Και σε ένα τέταρτο πάλι θα χαθείς
Και θα θέλω να με ονειρευτείς
να σε αγαπάω μέχρι το πρωί
χωρίς ανάσα και αναπνοή

(το πρώτο μου τραγούδι, του λείπει η μουσική)

 

Τι υπέροχα όλα αυτά @daniela100!

 

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω. Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους. Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου. Στον δρόμο Και με ρώτησαν: “τι τον είχες;” Ρώτησαν εμένα τι σε είχα! Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου. Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.....

 

Και εαν σε ρωτήσουνε..
Ποιά ήμουνα..

Πες τους οτι ήμουνα ελάφι..
Που πληγώθηκα..
και γι'αυτό έτρεχα τόσο πολύ..
Πες τους οτι ήμουνα χελιδόνι..
Που με ρίξανε απο τη φωλιά για να χωρέσουνε τα υπόλοιπα..
Πες τους οτι ήμουνα θρήνος ,
σε ένα δάσος , ενα βράδυ...
και δεν ξανακουστηκα ποτέ..
Ότι ήμουνα ενα ψάρι πες τους..
Που κορόιδεψε τον εαυτό του..
πως γεννήθηκε πουλί..
Και τσακιστηκε στα βράχια..
Όμως πέταξε για λίγο..
Οσο κρατάει εκείνη η στιγμή..
Που η μέρα συναντάει την νύχτα ..
Για λίγο..ελάχιστα.

Μόνο μην τους πεις ποτέ
ποιά ήμουνα..
Ήμουνα εκείνη που εσύ όρισες..
Να είμαι..
Ήμουνα δική σου.

~Δική σου ~

...Μπέττυ Κούτσιου...

 

Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι αγάπη

Σαίξπηρ