Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Missing someone, they say, is self-centered.
I self-center you more than ever.

- Saša Stanišić, How the Soldier Repairs the Gramophone

 

"....γιατί μόλις σε δω για μια στιγμή, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη . Αλλά η γλώσσα μου
γίνεται κομμάτια και κάτω από το δέρμα μου, γλιστράει απότομα
μια λεπτή φωτιά. Τα μάτια μου χάνουν το βλέμμα τους, τα αυτιά μου βουίζουν,
ο ιδρώτας αυλακώνει το κορμί μου, ένα ρίγος με κυριεύει σύγκορμη.
Γίνομαι πιο χλωμή κι από τη χλόη και λίγο ακόμη, θα'λεγα ότι πεθαίνω."

Σαπφώ.

 

Τι ειναι αγαπη;;
Δεν ειναι συμπονια μητε ειναι καλοσυνη.
Στη συμπονια ειναι δυο,αυτος που ποναει και αυτος που συμποναει.
Στη καλοσυνη ειναι δυο,αυτος που δινει κι αυτος που δεχεται.
Μα στην αγαπη ειναι ενας
Σμιγουν δυο και γινονται ενα
Δε ξεχωριζουν
Το εγω κι εσυ αφανιζονται
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ


Ν.Καζαντζακης

 

« Πόσο αντέχουν οι άνθρωποι δίχως να αγγίζονται όταν ποθούνται;
Πόσο αντέχουν δίχως να φωνάξουν σε θέλω;
Πόσο σωπαίνουν και δεν ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο:
θέλω να ματώσω και να σε ματώσω, να σημαδευτούμε..
Να μην υπάρξει εκατοστό στο κορμί που δεν ταξιδέψαμε την ματαιοδοξία μας -πως ο ένας υπήρξε ανεπανάληπτος για τον άλλο.»

{Anna Tsekoura : Tο Ταγκό της Σκιάς}

 

Γυμνὸ σῶμα

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Γιάνννης Ρίτσος

 

Τρομακτικα υπεροχο!!

 

Το πιο ομορφο γαλαζιο της ψυχης μου
Το ξοδεψα προσπαθωντας να γλυκανω το βλεμμα της απουσιας

 

ΑΠΟΥΣΙΑ

Ποιά μυρωδιά αναπαύεται
στης πεθυμιάς το λίκνο σου

Ποιά μονοπάτια ζωγραφίζουν
οι πλάνητες στιγμές σου

Ποιες σκέψεις δειλινές
σου βαραίνουν τα βλέφαρα

Σε ποια κορμιά ταξιδεύουν
τ΄ αποτυπώματα των χειλιών σου…

 

Φοβαμαι μη χασω το θαυμα των αγαλματινων ματιων σου και τη μελωδια που μου αποθετει τη νυχτα το μαγουλο
Το μοναχικο ροδο της ανασας σου


Aν εισαι εσυ ο κρυμμενος μου θυσαυρος
Αν εισαι εσυ ο σταυρος και ο υγρος μου πονος
Αν ειμαι το σκυλι της αρχοντιας σου
Μη μαφησεις να χασω οτι εχω καρδισει
Και στολισε τα νερα του ποταμου σου με φυλλα απο το φρενοκρουσμενο μου φθινοπωρο

 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΝΟΤΑΣ

Αφησα μια νότα να ταξιδέψει στο κορμί σου
Το σολ στον ήλιο που ανατέλλει στο βλέμμα σου
Το ρε στο φιλί που ρέει στο λακκάκι του λαιμού σου
Το σι μπεμόλ στο κόκκινο της ηδυπάθειας των χειλιών σου
Το λα στη λαγνεία του βλέμματος που διεκδικεί
Το μι στις κοφτές ανάσες του πόθου σου
Το φα στα κύματα των οργασμών σου.
Κι όταν η νότα ξαναγύρισε σε μένα
ήταν κονσέρτο για δυο κορμιά και ένα όνειρο...

 

Υπέροχη εικόνα!