Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Για τα φλογισμενα απο ηδονη μυαλα για διψασμενα χειλη
Ομορφες κ ηρεμες καληνυχτες
Χαμογέλα
 

 

Οι ανθρώποι, λέει, μόλις γεννηθούνε άντρες και γυναίκες, ζούνε πάνω στη λεμονιά του Θεού.
Γίνονται ανθοί της λεμονιάς.
Μα άλλους ανθούς τους κρατάει η λεμονιά και τους δένει, κι άλλους τους πετάει…Ευτύς από την αρχή ελογάριασε κι είπε, πως το κάθε λεμόνι κρύβει ένα ταιριαστό ζευγάρι. Ένα ευλογημένο αντρόγυνο. Να ζήσουνε μαζί – μαζί. Να γεράσουνε. Να γεννοβολήσουνε. Να κάμουνε καινούργιες λεμονιές…
Μα οι άνθρωποι δεν έχουνε νου. Μόλις καμωθεί το λεμόνι, παίρνουν το μαχαίρι και το κόβουν στα δυο! Χωρίζουν τα ταιριασμένα ζευγάρια!Γεμίζει χάμω η λεμονιά. Γεμίζει ο κόσμος όλος από μοιρασμένα λεμόνια, που ψάχνουνε μ’ορθάνοιχτα τα μάτια τους, που αγωνίζουνται μέσα στην ανακατωσούρα ν’ανακαλύψουνε τα ταιρια τους!…
Δεν είναι εύκολο!
Μα και δεν απελπίζουνται…Αυτό είναι το χειρότερο απ’όλα. Γιατί ξέρουνε στα σίγουρα, πως κει μέσα βρίσκεται το ταίρι τους. Καμία φορά, παραζαλισμένα από το ψάξιμο, ξεγελιούνται. Θαρρούνε πως το πέτυχαν! Βλέπουν πως το μπόι τους έρχεται ανάλογο΄πως το χρώμα δεν παραλλάσσει και βαριεστημένοι από την τόση κούραση, τ’αρπάζουν και το κάνουν ταίρι τους. Μα τι να κάμει το μπόι; Τι να σου κάμει το χρώμα; Αφού οι καρδιές δε μοιάζουν; Αφού τα σκελίδια δε συμφώνει ; Αφού οι ψυχές δεν συνταιριάζουν; Έπρεπε πρώτα να κοιτάξουν να δουν σοφυλλιάζουνται τα μέσα; Ύστερα να κοιτάξουν τα έξω. Μα είμαστε λιγόμυαλοι. Ξετάζουμε τις φιγούρες. Δυστυχισμένε άνθρωποι, με τις φλούδες θα φτιάξεις σπίτι; Με τις φλούδες θα περάσεις τη ζήση σου ή με την καρδιά;»

Έλλη Αλεξίου

 

Αυτός που αγαπώ μου είπε ότι με χρειάζεται…
Γι’ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής

μηδά και με σκοτώσει…


Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Μεγάλωσα πια
Και αν έμαθα κάτι είναι να μην κάνω τα ίδια λάθη αλλά νέα
Να μην πενθώ στιγμές και χρόνια
Να αφήνω το παρελθόν στη θέση του
Το μέλλον να μην το κοιτώ, σαν να μη μ’ αφορά

Να επικεντρώνομαι στο παρόν
Να δημιουργώ το τώρα και να το φτιάχνω από όπου κι αν προέρχονται τα συστατικά του

Να μηδενίζω το κοντέρ
Κάθε φορά και μια νέα αρχή
Να μη χαλαλίζω δάκρυα εκεί που δεν αξίζουν

Μεγάλωσα πια
Ανάλωσα τόσο χρόνο σε ανούσια πράγματα, χαζές σκέψεις, κενούς ανθρώπους που φτάνουν για μια ζωή

Μεγάλωσα πια
Δε φοβάμαι να πάρω ρίσκα ούτε να επωμιστώ τις συνέπειες
Πολύτιμος ο χρόνος και η προσοχή μου

Ξέρω που να τον «ξοδεύω»
Μπορεί να μου πήρε χρόνια αλλά

Έμαθα, άλλαξα.
Κουράστηκα να αναλώνομαι
Έμαθα ότι δε χορταίνει έτσι το «μέσα»

Χάνεται. Σκορπίζεται. Πεινά.

Μεγάλωσα πια
Έπεσα και χτύπησα
Έμαθα τίποτα να μη με εκπλήσσει
Και για τίποτα να μη μετανιώνω

Μεγάλωσα πια
Αλλά όχι τόσο για να μην έχω χρόνο για νέα λάθη, χώρο για μια αγάπη
Άλλωστε αυτό σημαίνει ζω
Κρατώ ότι μου κάνει καλό
Και έπειτα διαγράφω και προχωρώ

Μεγάλωσα πια..
Και έμαθα ότι η καρδιά δε γερνά

Διψά
Πονά αλλά συγχωρεί
Θυμάται αλλά και ξεχνά..

Μεγάλωσα πια..

Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου

 

@Amelie υπέροχο!!!! Να 'σαι καλά που το μοιράστηκες μαζί μας!!!!    

 

  Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας.

Κ.Δημουλά

 

 

Σ αγαπώ, μικρέ μου κάστορα. - Jean-Paul Sartre (Τα τελευταία του λόγια του στη σύντροφό του, Σιμόν Ντε Μπωβουάρ)
   

 

Περιμένοντας το βράδυ
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου,
τι ηδονές τι όνειρα!
Ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Τ. Λειβαδίτης