Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Το αίσθημα του θριάμβου ήταν το μόνο που του έλειπε, και με τη μεγαλοθυμία της νοσταλγίας
ο Λόιντ απέδωσε την απουσία του στην ωριμότητα - ήταν σαράντα δύο χρονών πια, όχι είκοσι τριών.
Αν τον είχαν διδάξει κάτι τα δεκαεφτά χρόνια του στην αστυνομία, αυτό ήταν ότι οι προσδοκίες μειώνονται
καθώς συνειδητοποιείς πόσο βαθιά γαμημένη είναι η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας,και αναγκάζεσαι
να καταφύγεις σ' ένα σωρό αντιφατικούς λόγους για να κρατήσεις ζωντανά τα βασικά σου όνειρα.
Το γεγονός ότι αυτοί οι λόγοι ήταν πάντα γυναίκες, κατά παράβαση των γαμήλιων όρκων του στην
πρεσβυτεριανή εκκλησία, ήταν η απόλυτη ειρωνεία."

"Ο Λόιντ ένιωσε απόλυτα ήρεμος απέναντι στο θυμό του άλλου, αλλά οι ρωγμές στα βασικά του όνειρα έγιναν χαραμάδες.
Κούνησε αργά το κεφάλι του, ψάχνοντας για τσιμέντο να τις βουλώσει.
<<Κάνεις λάθος>> είπε σφίγγοντας φιλικά τον ώμο του Ολλανδού. <<Νομίζω ότι η Τζάνις κάτι τέτοιο θα το έλεγε σ' εμένα.
Και ξέρεις κάτι, Ολλανδέ; Οι άλλες γυναίκες στη ζωή μου δεν είναι τσόλια>>.
<<Τότε τι είναι;>>
<<Απλώς γυναίκες. Και τις αγαπάω>>.
<<Τις αγαπάς;>>
Ο Λόιντ ξεστόμισε αυτά τα λόγια ξέροντας ότι ήταν μία από τις πιο περήφανες στιγμές της ζωής του:
<<Ναι. Αγαπάω όλες τις γυναίκες που κοιμάμαι μαζί τους, κι αγαπάω και τις κόρες μου, κι αγαπάω και τη γυναίκα μου>>.

Αφιερωμένο σε σένα αγαπημένε... Αποσπάσματα από το βιβλίο "μας"!!!!

 

Αν στη θέα του γυμνού μου κορμιού δεν νιώθεις δέος
Αν στη θέα του δικού σου γυμνού κορμιού δεν ριγώ
Αν στο αγγίγμα σου δεν ανταποκρίνονται όλα μου τα κυτταρα
Αν στο βλέμμα μου δεν νίωθεις να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα
Αν όταν αγκαλιαζόμαστε δεν θέλουμε να παραμείνουμε έτσι στην αιωνιότητα
Αν η ανάσες μας δεν αποκτήσουν τον ίδιο μελωδικό ρυθμό κι
Αν τα σώματα μας δεν γίνουν ένα να αποκοιμηθούν σκεπασμένα με το πέπλο της αγάπης
Αυτό δεν είναι έρωτας αλλά φτηνή σαρκική επαφή μέσα από την οποία εκπορνεύτηκαν οι ψυχές μας

 

Για να μην ξεχνιόμαστε ...

“Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζηδάκις

 

Στο ντιβάνι απλώνομαι ευχαριστημένος, εκείνη γερτή στη φτερούγα μου, μετά τον έρωτα.
Εκείνη μετρά τα παΐδια μου, εγώ ραχατεύω.
Το παντελόνι μου χάμω στο πάτωμα.
Σκαλωμένη η κάλτσα της σ' έναν τόμο της Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ πάνω στο κομοδίνο.
Η βουή - απ' όξω - της μεγαλούπολης: μία λογοτεχνία αστυνομο-κρατούμενη.

- Θοδωρή;
- Ε! της κάνω
- Τίποτα! Έτσι μούρθε απλώς να πω τ' όνομά σου...

Μια χαρά! Μ' ένα πρόχειρο υπολογισμό, αυτό της το "τίποτα" θα με κρατήσει μπορεί και μία βδομάδα ζωντανό.

Θεόδωρος Μπασιάκος