Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η αγάπη δεν είναι μια συνέπεια..
Η αγάπη δεν είναι μια επιλογή..
Η αγάπη είναι μια δίψα..
Μια ανάγκη ζωτικής σημασίας για την ψυχή, όπως είναι το νερό για το σώμα..
Η αγάπη είναι μια πολύτιμη γουλιά που όχι μόνο καταπραΰνει ένα ξεραμένο λαιμό, αλλά αναζωογονεί έναν άνδρα..
Τον ενισχύει αρκετά ώστε ο ίδιος είναι πρόθυμος να σκοτώσει τους δράκους για τη γυναίκα που του την προσφέρει..
Πάρτε αυτή την γουλιά αγάπης από μένα και θα γίνω σκόνη..
Με το να την πάρεις από έναν άνθρωπο που πεθαίνει από τη δίψα και να την δώσεις σε έναν άλλο, ενώ βλέπει
είναι μια σκληρότητα που ποτέ δεν σκέφτηκε οτι είσαι ικανός..

~ Colleen Houck ~
 

 

Ο ερωτας σε φέρνει στα ορια σου...
Ο ερωτας σε κάνει να ξεπερνάς τα όρια σου...
Πονάει ο ερωτας μάτια μου,πάντα πονάει..
Πάντα θα ρθουν στιγμές που θα νιώθεις σαν να πέσες από αεροπλανο,σαν να ρουφαει ζωη απο σενα..
Και αν είσαι απ τους τυχερούς κ είναι με ανταπόκριση,πάλι θα πονέσει..
Γιατί?Γιατί δεν σου αφήνει εγωισμό,δεν σου αφήνει μυαλο,δεν σου αφήνει χώρο για τπτ αλλο..μονο γι αυτόν!
Γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες μας είναι αυτοί που τελείωσαν νωρίς ή αυτοί που δεν ξεκίνησαν καν...

 

θέλω βεβήλωση ιερού
το φρούτινο άστρο σου τη μελαγχολία σου
το σάρκινο αποκαΐδι σου.
Φίλησέ με φίλησέ με, για το Θεό
πέφτω,
σκορπίζομαι το σχήμα μου ξεθωριάζει, διαλύεται
σκόνη κοσμική.
Κάνε με λέξεις και μουσική
να κυλήσω μέσα σου
στις φλέβες σου ορός να κάψω τα σπαρτά σου
πλημμύρισέ με πνίξε με.
Θάλασσα στις όχθες σου, ξέβρασέ με
ψάρι νεκρό.
Το σύμπαν σου ταφόπλακα
η ντροπή σου ευλογημένη
ηλιοβασίλεμα η ομορφιά σου
τα στήθη σου γυάλινα κλουβιά.
Κι εγώ γυμνός καβαλάρης
στη θύελλα των αστρικών εβδομάδων σου
λουλούδι εποχιακό στη βαρβαρότητα των χεριών σου
εγκαταλειμένο.
Κόψε με σκύψε και κόψε με.
Στόλισε στα μαλλιά σου το σώμα μου
και κάρφωσέ με στη κατάμαυρη μετάξινη πλημμυρίδα σου
να αιωρούμαι εκεί αστέρι ετερόφωτο από βωμό σε βωμό...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ "ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΜΑΙ" (Απόσπασμα-εκδ. Βασδέκης 1983)

 

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ

Η ώριμη στιγμή του χωρισμού μας πρόφτασε βιαστικά.
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο.
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας.
Και ξεφυλλίζαμε
τις μέρες που θα ’ρθουν.
Βέβαια ήταν άσχημο να το συλλογιστώ..
Πώς τα χέρια μου
δεν θα τύλιγαν πια τις γραμμές του κορμιού της.

Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία,
ένα κίτρινο πουκάμισο
και μιαν αλυσίδα.

- Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου.
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου.

Δεν απάντησα...
Μου έσφιξε τα χέρια
κι απομακρύνθηκε.

Δες έχεις πια τίποτε δικό μου....
Κι όμως
Τη θύμησή της!
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα...

Κλείτος Κύρου

 

Επέστρεφε – Κ.Π. Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

 

ΕΡΩΤΑΣ Ντίνος Χριστιανόπουλος

Να σου γλείψω τα χέρια,
να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.

Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.

Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

 

Κρυφα σε ακολουθω,χανομαι στα μονοπατια σου
Πλανη μιας κακιας στιγμης που ενιωσα αναγκη μου
Στο μυαλο μου ερωτας,στη ψυχη στοργη κ στο σωμα ηδονη μου
Τ.Κ (για Εκεινον)

 

Επειδή κλαίω ακόμα στα κρυφά
καταπιάνομαι ακόμη με όνειρα
καιρών τ' ουρανού σκοτεινών
τόσο που αν πας εκείνη τη στιγμή να με αγκαλιάσεις
πασαλείβεσαι άστρα..

~Οδυσσέας Ελύτης~

 

-Να σου δώσω έρωτα;
-Δώσε Mου!
-Είναι βρώμικος. .
-Δώσ’ τον μου βρωμισμένο!
-Να μαντέψω θέλω . .
-Μάντεψε.
-Θέλω να ρωτήσω ακόμη . . .
-Ρώτησε!
-Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ …
-Θα σου ανοίξω!
-Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ …
-Θα έρθω!
-Κι αν σε περιμένει Συμφορά;
-Στη συμφορά!
-Κι αν σε ξεγελάσω;
-Θα σε συγχωρήσω!
-«Τραγούδα!» θα σε προστάξω . . .
-Θα τραγουδήσω!
-Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο . . .
-Θα την κλείσω!
-Θα σου πω: σκότωσε! . .
-Θα σκοτώσω!
-Θα σου πω: πέθανε!. .
-Θα Πεθάνω!
-Κι να πνιγώ;
-Θα σε σώσω!
-Κι αν πονάς;
-Θα υπομένω!
-Κι αν άξαφνα – τοίχος;
-Θα το μεταφέρω!
-Κι αν – κόμπος;
-Θα τον κόψω!
-Κι αν εκατό κόμποι;
-Και τους εκατό!
-Να σου δώσω Έρωτα;
-Έρωτα!
-Δεν πρόκειται!
-Γιατί;
-Γιατί δεν αγαπώ
τους σκλάβους.

Robert Rozhdestvensky