Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Οι Κυριακές είναι για τους ευτυχισμένους ανθρώπους...
Είναι για τους ευτυχισμένους ανθρώπους σίγουρα..
Οι υπόλοιποι δεν πρέπει να κυκλοφορούν, και δεν το κάνουν φυσικά…

Οι δρόμοι δεν είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτοι όπως το Σάββατο...
Οι δρόμοι είναι όσο γεμάτοι όσο θα έπρεπε...

Ο ήλιος χτυπάει όσο θα έπρεπε.
Ο αέρας φυσάει όσο θα έπρεπε.

Και όσοι είναι ευτυχισμένοι είναι στους δρόμους,
στα καφέ, στην παραλία, στις ταβέρνες
γιορτάζουν την ευτυχία,
γιορτάζουν τα χαμόγελα...

Η Κυριακή είναι μια γιορτή,
γιορτή της ευτυχίας,
γιορτή της πληρότητας,

Οι μη ευτυχισμένοι δεν κυκλοφορούν...
όχι απαραίτητα δυστυχισμένοι...

Είναι στο σπίτι ή στο σπίτι φίλων ή στο σπίτι εραστών
δε συμμερίζονται τούτη τη γιορτή...

Γιορτή της φύσης,
γιορτή της ευτυχίας,
γιορτή που ζηλεύουν,
γιατί δεν είναι ψεύτικη όπως του Σαββάτου.

Η γιορτή της ευτυχίας είναι την Κυριακή
η αληθινή ευτυχία τότε θριαμβεύει...

Το βλέπεις στα μάτια όλων...
των Πραγματικά Ευτυχισμένων Ανθρώπων.

Οι Κυριακές είναι για τους ευτυχισμένους σίγουρα...
Ευχήσου λοιπόν να είσαι η Κυριακή κάποιου...

Όχι το Σάββατο, όχι η Παρασκευή,
σίγουρα όχι η Δευτέρα...
Αν η Κυριακή του είσαι
και η Κυριακή σου είναι
τότε είστε εκεί που θα έπρεπε να είστε...

Γιατί οι Κυριακές είναι για τους Ευτυχισμένους Ανθρώπους...
τους Πραγματικά Ευλογημένους.

Σωτηρία Μοσχοπούλου

 

"Όχι, δεν θα σε φιλήσω, αν και πρέπει να φιλάς άσχημα. Αυτό είναι που πάει λάθος με εσένα. Θα έπρεπε να σε φιλάνε πιο συχνά κυρίως κάποιος που ξέρει πώς να σε φιλήσει."

Margaret Mitchell,Gone with the Wind

 

Είμαι αυτή που είμαι.
Δεν είμαι τέλεια.
Είμαι ανθρώπινη.
Είμαι γυναίκα.
Είμαι παιδί.
Είμαι θηλυκό.
Είμαι στρατιώτης.
Η ζωή μου δεν μου χαρίστηκε, αλλά την πάλεψα.
Η καρδιά μου δεν πουλήθηκε, αλλά φτερούγισε.
Το κορμί μου δε χαραμίστηκε, αλλά χαρίστηκε.
Το μυαλό μου δε φυλακίστηκε, αλλά ταξίδεψε.

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό.
Τίποτα ξεχωριστό, αλλά και τίποτα ασήμαντο.
Είμαι απλά αυτή που είμαι.

Γεωργία Ανδριώτου

 

ΔΥΟ
Την ώρα που σφίγγαμε τα χέρια, δεν άκουγες
τον αγέρα που χωνόταν ανάμεσα στις παλάμες μας.
Ήταν η μνήμη κιόλας που προετοιμαζόταν.
Ήταν ο χωρισμός πριν απ'την ένωση. Δεν άκουγες.

Ήσουνα ολόκληρη* ζωσμένη όλη τη γύμνια σου,
τόσο περήφανα απροστάτευτη, σαν ένα δάσος μες στην
πυρκαγιά.
Γ. Ρίτσος

 

Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Φωτεινή Δάρρα
Τίτλος Άλμπουμ: Δελτίο Ανέμων

Κλείσε τα μάτια μου...
Μπορώ να σε κοιτάζω...
Τ' αυτιά μου σφράγισ' τα...
Να σ' ακούω μπορώ...

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα...
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ...
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ...

Σταμάτησε μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη...
Εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι...

Σταμάτησε μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη...
Εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι...

Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σε σφιχταγκαλιάσω...
Σαν να 'χα χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά...
Σαν να 'χα χέρια όμοια καλά, με την καρδιά...

Σταμάτησε μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη...
Εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι...

Σταμάτησε μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη...
Εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι...

 

Να νιωθα τα χερια σου γλυκα να πλαισιωνουν τον λαιμο μου
Τραβωντας με κοντα στα χειλη σου,νιωθωντας την ανασα σου βαρια απ τα τσιγαρα
Φιλωντας κ χαιδευοντας με τη γλωσσα σου σκληρα το προσωπο μου
Τα δαχτυλα να μπλεκονταν αναμεσα στα μαλλια μου κ με μια σου κινηση να ενιωθα
Υποταγη!

 

Ποθω το στόμα σου πάμπλο νερούδα

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.