Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ" έλεγα.
Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμα σου :
"Έχει ψύχρα απόψε ".

Τα μάτια σου καρφώνοταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα
με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα,
που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα
κλειδωμένα παιδιά.

Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα και σε αγκάλιαζα
με απεγνωσμένα χέρια,
μα ήταν σα να ξύνα με τα νύχια μου το αδιάφορο χώμα ενός τάφου
που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη την ζωή μου.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Πόσο άδολη μπορεί να είναι η αγάπη ενός γονιού προς το παιδί του όταν π.χ. επιμένει να ακολουθήσει τα δικά του πιστεύω και θέλω και δεν το αφήνει ελεύθερο να αναπτύξει τις δικές του δυναμικές?
Όλες οι σχέσεις έχουν δούναι και λαβείν ακόμη και το παιδί αγαπάει τον/την τροφό του (γιατί δεν γνωρίζει στα αρχικά στάδια ποιος είναι ο γονέας) γιατί από αυτόν εξαρτάται η επιβίωση του.
Δεν είναι κακό το δίνω-παίρνω κρατάει και τις ισορροπίες  
Αυτό που δεν είναι καλό είναι το να γέρνει η ζυγαριά μόνο προς το δίνω ή μόνο προς το παίρνω και δη όταν υπάρχει και πρόθεση εκμετάλλευσης όλα τα άλλα απλά συμβαίνουν και μπορούν να έχουν και πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Απλά τα συναισθήματα είναι εκεί υπάρχουν, είναι πολύ ισχυρά και τα θετικά και τα αρνητικά ... το κλειδί είναι να μπορούμε να αποκωδικοποιούμε με τον σωστό τρόπο τα συναισθήματα του άλλου ή τις συμπεριφορές του άλλου γιατί αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχουν. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αγαπάνε άλλους ανθρώπους και μάλιστα πολύ αλλά δεν ξέρουν να δώσουν αυτή την αγάπη που νιώθουν με τρόπο που να το καταλαβαίνει ο άλλος και να μένουν στις καρδιές τους πικρίες (κι από τις δυο πλευρές) τύπου δεν με αγαπούσε ο ένας ή δεν έβλεπε πόσο αγαπούσα ο άλλος? και να είναι δυο άνθρωποι που στην ουσία αγαπήθηκαν πολύ αλλά δεν ήξεραν πως να επικοινωνήσουν?

 

Την πρώτη αγάπη που ’ζησα
παντοτινή την είπα
Η δεύτερη μου κόστισε
λιγότερα φιλιά.

Η τρίτη ήρθε με χαρά
διπλή χαρά που φεύγει
Στην τέταρτη να θυμηθώ
να σβήσω τη φωτιά...

Σωκράτης Μάλαμας

 

Γ.ριτσος (αποσπασμα)

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

 

ΜΕ ΚΑΤΑΝΗΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.

Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Γδύσιμο - Karen Van Dyck

Ποια γυναίκα
βγάζει την μπλούζα της αργά
σταματά να φτιάξει τα γυαλιά της
όπως γυρίζει σελίδα στο βιβλίο της
η μπλούζα εκεί κρέμεται
γύρω από το λαιμό της
ώσπου θυμάται επιτέλους
να τη βγάλει;



 

 

Ρόδο τῆς μοίρας, γύρευες νὰ βρεῖς νὰ μᾶς πληγώσεις
μὰ ἔσκυβες σὰν τὸ μυστικὸ ποὺ πάει νὰ λυτρωθεῖ
κι ἦταν ὡραῖο τὸ πρόσταγμα ποὺ δέχτηκες νὰ δώσεις
κι ἦταν τὸ χαμογέλιο σου σὰν ἕτοιμο σπαθί.

Τοῦ κύκλου σου τὸ ἀνέβασμα ζωντάνευε τὴ χτίση
ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθι σου ἔφευγε τὸ δρόμου ὁ στοχασμὸς
ἡ ὁρμή μας γλυκοχάραζε γυμνὴ νὰ σ᾿ ἀποχτήσει
ὁ κόσμος ἦταν εὔκολος. Ἕνας ἁπλὸς παλμός.
Γ.Σεφέρης

 

Μ’ αρέσουν οι «φτερωτοί» άνθρωποι…
Αυτοί που τολμούν ένα πέταγμα ακόμη!
Μ’ αρέσουν οι «φρέσκοι» άνθρωποι…
Αυτοί που δροσίζουν τις ξερικές ψυχές!
Μ’ αρέσουν οι «λεύτεροι» άνθρωποι…
Αυτοί που σου φωνάζουν …
«έλα μαζί μου στ΄ όνειρο»!
Μ’ αρέσουν τελικά...
οι «γενναιόδωροι» άνθρωποι…
γιατί γεννήθηκαν με χορτάτη καρδιά!

Στέλλα Πετκάρη

 

"ο ένας με τον άλλον"


Σαν κοιτάχτηκε ο ένας με τον άλλον, αδειάσανε τα μάτια τους και βλέπανε κάποιες θάλασσες ..

Σαν μίλησε ο ένας στον άλλον, άδειασαν οι φωνές τους και τραγουδούσαν κύματα ..

Και σαν άγγιξε ο ένας τον άλλον, αδειάσανε και των δυο τα δάχτυλα .. καθώς ακουμπούσαν στο ίδιο παραμύθι ..

Έτσι πρέπει .. όταν σκέφτονται ο ένας τον άλλον .. να αδειάζει το μυαλό τους ..

MindFeeder

 

Δε σε θέλω, γενικά και αόριστα.
Δε σε επιθυμώ, άνευρα, υποτονικά, χλιαρά.
Εσένα σε ποθώ. Σίγουρα, δυνατά, αποφασιστικά.
Βουτώ στα μέσα μου και κολυμπώ στα νερά σου.
Πηγάζεις από την κόλαση και καταλήγεις στον παράδεισο.
Σε ποθώ.
Σε όλους τους τόνους των χρωμάτων.
Από το κόκκινο της αμαρτίας ως το λευκό της ευλάβειας.
Σε προσκυνώ, σε λατρεύω, σε αφορίζω. Στο απόλυτο.
Θέλω να μπω στο άβατο του ναού σου,
να γκρεμίσω τα τείχη σου,
να λεηλατήσω τα κάστρα σου.
Θέλω να βάλω φωτιά στο παρόν,
να πυρπολήσω το μέλλον,
να ξεριζώσω το παρελθόν.
Να βαφτούν όλα σε αποχρώσεις του κόκκινου.
Του πάθους, του αίματος, της θυσίας, του πολέμου.
Κι ύστερα θέλω να αναγεννηθώ δίπλα σου.
Στον καμβά της ζωής, σε φόντο κατακόκκινο,
να χαράξω μια μπλε γραμμή.
Του ονείρου, της ηρεμίας, του ορίζοντα.
Ενός ορίζοντα που θα ατενίζουμε μαζί,
ανάμεσα στις στάχτες μιας ζωής που έμοιαζε μουντή,
πριν τα χρώματα της δικής σου παλέτας καλύψουν τις παλιές πληγές μου..

Ιωάννα Γκανέτσα