Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Συριγμός 4 | Σάμουελ Μπέκετ | 13.04.1906 - 22.12.1989

Ενέδωσα πριν από τη γέννησή μου, δεν είναι δυνατόν αλλιώς, αλλά η γέννηση έπρεπε να γίνει, ήταν εκείνος, εγώ ήμουν μέσα του, έτσι που το βλέπω, ήταν εκείνος που θρηνούσε, εκείνος που είδε το φως, εγώ δεν θρηνούσα, εγώ δεν είδα το φως, είναι αδύνατο που θα' πρεπε να έχω φωνή, αδύνατο που θα' πρεπε να έχω σκέψεις, και μιλώ και σκέφτομαι, κατορθώνω το ακατόρθωτο, δεν είναι κατορθωτό αλλιώς, ήταν εκείνος που είχε ζωή, εγώ δεν είχα ζωή, μια ζωή που να μην αξίζει να την έχεις εξαιτίας μου, θα ξεκάνει την ιστορία του θανάτου του, του τέλους της ζωής του και του θανάτου του, ο θάνατος του μόνος δε θα είναι αρκετός, όχι αρκετός για μένα, αν φλυαρώ, αυτός που θα πεθάνει, ίσως τον θάψουν αν τον βρουν, εγώ θα είμαι μέσα του, αυτός θα σαπίσει, εγώ δεν θα σαπίσω, δε θ απομείνει τίποτε από κείνον εξόν κόκαλα, εγώ θα είμαι μέσα τους, δε θ' απομείνει τίποτε εξόν τη σκόνη, εγώ θα είμαι μέσα της, δεν είναι δυνατόν αλλιώς, έτσι είναι που το βλέπω, το τέλος της ζωής του κι ο θάνατός του, πως θα τον γυροφέρνει, γυροφέρνει φτάνοντας σ ένα τέλος, αδύνατο είναι να ξέρω, θα ξέρω, βήμα με βήμα, αδύνατο να πρέπει να μιλήσω, θα μιλήσω, στο παρόν, δεν θα υπάρξουν πια λόγια για μένα, μόνο για κείνον, για το τέλος της ζωής και το θάνατο του, της κηδείας του, αν τον βρουν, αυτό θα είναι το τέλος, δε θα συνεχίσω για σκουλήκια, για κόκαλα και σκόνη, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτά, εκτός αν βαρεθώ μέσα στη σκόνη του, αυτό θα με ξάφνιαζε, τόσο αλύγιστος που ήμουν στη σάρκα του, εδώ αδιάκοπη σιωπή, ίσως πνιγεί, πάντοτε ήθελε να πνιγεί, δεν ήθελε εκείνοι να τον βρουν, βαθύ νερό και μια μυλόπετρα, παρόρμηση ξοδεμένη σαν όλες τις άλλες, αλλά γιατί κάποια ημέρα προς τα αριστερά, δε θα υπάρξει πια εγώ, εκείνος δε θα πει ποτέ πια τίποτε άλλο, δε θα μιλήσει σε κανέναν, δε θα μιλήσει στον εαυτό του, δε θα σκέφτεται άλλο, θα συνεχίζει, θα είμαι μέσα του, θα έρθει σ ένα τόπο και θα πέσει, γιατί εκεί και όχι πουθενά αλλού, θα πέσει και θα κοιμηθεί, άσκημα εξαιτίας μου, δεν θα μπορεί άλλο να συνεχίσει, εξαιτίας μου, δεν απόμεινε τίποτε στο κεφάλι του, θα το ταΐσω ότι του χρειάζεται.

 

Ηχώ

Ξυπόλητη φτάνοντας από άμμους φεγγαρίσιους
Αυγή, παιχνιδιάρη έρωτα, με ηχώ
Οικίζεις το εξόριστο σύμπαν κι αφήνεις
Μες στον ημερών τη σάρκα,
Αυλάκι παντοτινό, μια καλυμμένη πληγή.

( Giuseppe Ungaretti )

 

Κανένας

Ποιος είσαι εσύ που, ξημέρωμα, την πόρτα μου χτυπάς
θρασύτατα κουβέρτα και ψωμί ζητώντας;
Ποιος είσαι εσύ που επιθυμείς τη δίψα σου με κρασί δικό μου να κορέσεις;
Ποιος;

Ποιος είσαι εσύ που με πνίγεις σφιχτά
απάνθρωπα γατζώνοντας τα νύχια σου στο κορμί μου;
Ποιος, που μου τραβάς το δέρμα και το ψήνεις στη φωτιά σου;
Ποιος;

Ποιος είσαι εσύ που της καρδιάς μου τις χορδές αλύπητα τραβάς;
Που τη φωνή μου στριγγλίζεις
εξισώνοντας με της βροχής το μέτρημα;
Ποιος;

Ποιος είσαι εσύ που σε αλλοτινό κορμί να με βαφτίσεις θες;
Θυσία στο κρεβάτι σου το πάλλευκό μου;
Ιδική σου αμαρτία να ξεπλύνω;
Ποιος;


Εγώ είμαι αυτός.
Αυτός που φορά χαλκά από ασήμι στο χεράκι σου.
Αυτός που το βράδυ όνειρα σου φέρνει.
Εγώ είμαι αυτός.

Αυτός που σε παγκάκι ξύλινο χαράζει τ' όνομά σου.
Που στα φύλλα τα φθινοπωρινά κρύβεται από κάτου.
Και στη βροχή του, δάκρυ του γίνεσαι.
Εκείνος.

Εγώ είμαι εκείνος που τις παρειές τις ροδαλές σου αναστατώνει.
Είμαι εκείνος που αλάτι ρίχνει στο φαΐ σου.
Που σε σώζει απ' του θεριού το στόμα
που σε βυθίζει μέσα. Και πάλι σε αναδεύει.
Αυτός.

Αυτός που το περίστροφο κρατά στο μέρος της καρδιάς σου,
οπλίζοντάς το σου χαμογελά.

Ποιος είσαι εσύ που ούτε το όνομά σου ξέρω;
Φίλος του Οδυσσέα. Ο Κανένας.

Marlen Daudaux

 

Άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου, κοιτούσε προς τα κάτω και δεν με είχε αντιληφθεί ακόμη που στεκόμουν μπροστά του, σήκωσε το βλέμμα του, με είδε, τα έχασε, οι βαλίτσες του, του έφυγαν μέσα από τα χέρια του και ξάπλωσαν στο έδαφος. Περίμενα ότι θα τρέξει προς το μέρος μου, όμως έμεινε εκεί, ακίνητος, τα είχε χαμένα, δεν ήξερε τι να κάνει. Το λατρεύω όταν το κάνει αυτό. Έτρεξα προς το μέρος του, τον πήρα στην αγκαλιά μου, αρχικά δεν αντέδρασε δεν ήξερε αν του το επέτρεπα. Του ψιθύρισα στο αυτί ότι μπορεί, ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου, ένιωσα την ζεστασιά από το κορμί του. Τα μάγουλα του είχαν γίνει κατακόκκινα, ντρέπονταν, ντρέπονταν που τον αγκάλιαζα δημόσια. Όσο πιο πολύ κοκκινίζει τόσο περισσότερο τον λατρεύω...





.....Τον άκουγα που ήθελε να έρθει προς το μέρος μου, να με φιλήσει το ήθελα κι εγώ πολύ, να νιώσω τα χείλη του πάνω στα δικά μου, να τον γευτώ, εκείνος δεν θα το τόλμαγε με τίποτα, όχι χωρίς να του το επιτρέψω, αυτή η διστακτικότητα του μ΄έκανε να θέλω ολοένα και περισσότερο να τον φιλήσω. Τον πλησίασα περισσότερο κι άρχισα να τον φιλάω, να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω καθώς ήταν χαμένος και σοκαρισμένος, ένιωσα τα χείλη του, την γλώσσα του, ήταν τόσο γλυκός και όμορφος έτσι.

 

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Ήταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.

( Juan Ramón Jiménez )

 

Αγάπα με δυο φορές γιατί φεύγω μακρυά

 

Η μοναδική Αμάλια Ροντρίγκες. Οι σκηνές είναι από την ταινία Love Story με τον Ράιαν Ο'Νιλ και την...δεν θυμάμαι το όνομά της. Ελληνικοί υπότιτλοι.

 

Mου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το δικό σου…

Mου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το δικό σου
σώμα. Είναι ένα τόσο καινούργιο πράγμα.
Μύες καλύτεροι και νεύρα ακόμα καλύτερα.
Mου αρέσει το σώμα σου. Μου αρέσει αυτό που κάνει,
μου αρέσουν τα πώς του. Μου αρέσει να νιώθω τη ραχοκοκαλιά
του κορμιού σου και τα κόκαλά του, και το τρεμουλιαστό
-ακλόνητο- απαλό ακρωτήρι που εγώ
ξανά και ξανά και ξανά θα φιλήσω, μου αρέσει
να φιλάω αυτό και ‘κείνο σου, μου αρέσει, αργά να
χαϊδεύω το σκανδαλώδες χνούδι της ηλεκτροφόρας
γούνας σου, και αυτό το κάτι διασχίζει
την σάρκα που ανοίγει. Και μάτια μεγάλα αγαπο-ψίχουλα,
και πιθανόν να μου αρέσει το ρίγος
από τα κάτω μου εσύ το τόσο καινούργιο.

( Edward Estlin Cummings )

 

Ποσο πολυ θα ηθελα να φευγαμε μαζι
Εσυ να οδηγεις και εγω να σε χαζευω
Να εισαι προσηλωμενος στο δρομο κι εγω τεμπελικα να μισοκλεινω τα ματια μου και να σκαναρω απο πανω μεχρι κατω το προσωπο σου,το προφιλ σου,τα χειλη σου και απο τα χειλη σου να γκρεμιζομαι στο στηθος σου
Να γυρνας και να με κοιτας για δευτερολεπτα και να αναρωτιεσαι τι σκεφτομαι
Ποτε δε φανταζομουν ποσο πολυτιμο ειναι να παρατηρεις καποιον
Οχι να τον συναντας και να του μιλας,απλως να τον κοιταζεις με την ανεση σου
Να αφεθεις στην εικονα του και να μπορεις να αφιερωσεις ωρες να τον χαζευεις
Να δεις ολες εκεινες τις λεπτομερειες σε καθε χιλιοστο που υπαρχει πανω του
Αυτο θελω
Αυτη τη θεα
Μπορω;;;
Μπορουν να σε χαζευουν τα ματια μου για ωρες;;;
Δε θα κανω τιποτα
Δε θα σε σε αγγιχω,δε θα μιλω...μονο θα κοιτω
Να φυλακισω καθε λεπτομερεια στο μυαλο μου.αυτη τη θεα θελω!!
Και θελω να εχει και μουσικη,απο εκεινες που σε κανουν να κλαις,απο εκεινες που λατρευεις
Και θελω και αρωμα,το δικο σου αρωμα
Μετα θα μπορω να κλεισω τα ματια μου χωρις καμια εγνοια γιατι θα σε εχω διπλα μου και θα εχω μαθει ολες εκεινες τις απαντησεις που θελω να μαθω
Και δε θα ποναω ουτε θα φοβαμαι γιατι θα σε εχω διπλα μου
Αναρωτιεμαι μεχρι που φτανουν οι αντοχες,αυτη τη θεα ομως θελω να τη δω
Να τη φυλακισω ζεστα μεσα στη καρδια μου και εσυ να αναρωτιεσαι με κλεφτες ματιες τι αραγε νουνιζω;;;!!!

 

Προτείνω όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμα, να γνωρίσουν και να εξοικιωθούν με το έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου. Ένας πραγματικός μύστης-λογοτέχνης-ψυχαναλυτής. Σπουδαίος όταν αποσυμβολίζεται, αλλιώς θα τον περάσουν για παλαβό.

¨αυτοί που πήραν τα βουνά μήπως τους φάει ο κάμπος,
αυτοί που τα βουνά λιμπίστηκαν σαν επιβήτορες
κυρίως δοξολογούν το σώμα σου και το ζεστό σου σπέρμα,
γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης,
γεια και χαρά σου Αίγαγρε
που δεν αγαπάς τους κάμπους.
Τι να τους κάνεις ;
O ΄Hλιος σηκώνεται κάθε πρωί ανάμεσα στα κερατά σου,
λάμπουν στα μάτια σου οι αστραπές του Γιαχωβά
και ο ίμερος ο πύρινος του Δία κάθε φορά
που με σπρωξιές ανένδοτες στα θηλυκά ριζοσκελώνεις
ως μέγας Ψώλων την απέθαντη γενιά σου.
Γεια και χαρά σου Αίγαγρε
που δεν θα πας στους κάμπους¨

(από τον Αίγαγρο)

Ξέρω, ασέβεια που έκοψα το ποίημα, να πω την περίληψη. Τον παρουσιάζει τον Αίγαγρο σαν Μεσσία που τον καλούν όλοι να τους σώσει, του τάζουν ναούς, θυσίες, πλούτη, κατσίκες, αλλά εκείνος προτιμά να παραμείνει εκεί στο βουνό και να μην κατέβει στους κάμπους (στην αγορά που όλα πωλούνται και αγοράζονται) γιατί ξέρει θα καταντήσει θρησκεία. Θρησκεία δική του μόνο ο Έρωτας. Δοξολογεί την ζωή, τη φύση λατρεύει, στέκει στητός σαν τον φαλλό από κορφή σε κορφή, το ζεστό φως του λάμπει ανάμεσα στα δυο κέρατά του οι σπειροειδείς δυνάμεις του σύμπαντος (DNA κλπ). Μια φωνή ξάφνου ακούγεται τότε να του λέει τι θες εσύ να πας εκεί κάτω; Εδώ έχεις την ελευθερία Αίγαγρε. Τι να πεις για τον Εμπειρίκο, αμφιβάλλω αν ασχολούνται καθόλου στα σχολεία μαζί του, τότε που ήμουν εγώ, ούτε που τον αγγίζαμε. Τι κράτος είναι αυτό, απορώ με τη βλακεία μας ως λαός που τους ανεχόμαστε ακόμα.

 

Γιώργος Δουατζής, Τα σώματα

Τα σώματα
έχουν τη δική τους γλώσσα

Χαρίζουν μαγεία αφής μυρωδιάς
και μνήμες σπάνιας έντασης
Τραγουδούν όποτε θέλουν
Δεν τα φθείρει η επανάληψη

Τα σώματα
έχουν μοναδική ομορφιά
εναλλασσόμενη και διαρκή
που φωνάζει ότι
έχουν δικές τους αξίες
και θέλει δύναμη για να τις δεις

Το δικό μου σώμα
είναι διαφορετικό σαν τα άλλα
όσο το δικό σου
Είναι φορτωμένο κύτταρα
πολλών άλλων σωμάτων
Φέρει μνήμες στιγμών αιώνων
ανάλαφρες προγονικές και άλλες

Τα σώματα
υπηρέτησαν πάθη πολλά κι εντάσεις
ηρεμίες απόλυτες και εξεγέρσεις
αισθήματα και συλλογισμούς

Αχ τα σώματα
και η δική τους σοφία
τις ατέλειωτες νύχτες…