Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Καθε φορα που ακουγα αυτη την υπεροχη, χαλαρη μελωδια, ξαναερχονταν στο μυαλο μου εκεινες οι μερες . Δεν θα την χαρακτηριζα ευτυχισμενη περιοδο της ζωης μου, ετσι πως ζουσα, ενα κουβαρι απο ανικανοποιητες επιθυμιες . Ημουν πολυ νεοτερος,πολυ πιο πεινασμενος, πολυ πιο μονος . Αλλα ημουν ο εαυτος μου, εστω και με τα ελαχιστα . Μπορουσα να αισθανθω καθε νοτα που ακουγα, καθε φραση που διαβαζα, να μπανουν βαθια μεσα μου . Τα νευρα μου ηταν κοφτερα σαν λεπιδι, ταμια μου ελαμπαν με ενα φως διαπεραστικο . Κι οποτε ακουγα αυτη τη μουσικη, θυμομουν εκεινα ατα ματια, να μου ανταποδιδουν το βλεμμα μεσ απο ενα καθρεφτη " ο ηρωας στο βιβλιο του Μουρακαμι "νοτια των συνορων, δυτικα του ηλιου ...
γιατι ο ερωτας ειναι ενα state of mind σε τελικη αναλυση

 

Έλα για να κάνει πάλι θόρυβο η ζωή μου...

Γιατί όσο λείπεις εσύ σε μένα,
τόσο λείπω κι εγώ στον εαυτό μου.

Τον αφήνω, τον παραμελώ,
γιατί χωρίς εσένα όλα μου φαίνονται μάταια,
χωρίς νόημα και τίποτα δε μπορεί να με σώσει απ'τη δική σου αβάσταχτη απουσία.

Τίποτα και κανείς δε μοιάζει να έχει αυτό που ψάχνω.
Μόνο εσύ.
Γι αυτό έλα!

Εσύ κάνεις να έρχεται το ξημέρωμα,
εσύ γεμίζεις τον ουρανό μου,
με σένα γεννιέται και πεθαίνει ο κόσμος, με σένα ξαναγεννιέται.
Όλα από σένα, με σένα...

Γιατί εσύ αγάπη μου φωτίζεις την ψυχή μου ως το βάθος, εσύ είσαι δώρο από το Θεό,
δώρο για μένα, για να μπορώ να συνεχίσω να ζω σ'αυτον τον κόσμο που δεν τον έβλεπα τέλειο μέχρι που μπήκες εσύ στη ζωή μου,
μέχρι που σε γνώρισα.

Γι'αυτο έλα πάλι.
Με κούρασε η τόση ησυχία.

Έλα για να κάνεις το το θόρυβο που πρέπει ώστε να νιώσω ξανά πως υπάρχω!


Πόπη Κλειδαρά.
Στον Pierre....

 

Πετρώσαμε - Αντρέι Βοζνισιένσκι
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου
αγκάλιασέ με,
μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου
μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει.
Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα
που πίσως μας σφαλίσαν τώρα.
Ακούμε τεντωμένοι
ακουμπισμένοι.

Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής.
Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου
σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους
ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας
όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε.
Αν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή
άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ
και στους δικούς μου πόρους
πετροχελίδονα φυλακισμένα.

Οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα!
Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά.
Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών
τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε
σαν τα όστρακα τα βουβά;
Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου
στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό.
Ετσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ.
Κοιμηθήκαμε.

 

Αλέξανδρος Μάτσας
ΕΝ ΣΥΜΠΟΣΙΩ

Θείος ξένος κάθισε στο συμπόσιον,
Έρως ο απρόσκλητος. Δεν τον είδαν
μήτ' οι δούλοι μήτε κι οι καλεσμένοι΄
μόνον εσύ.

Δυο ποτήρια διάλεξε να γευθεί,
τα δικά μας΄ κι έγινεν αμβροσία
το κρασί, και μήκωνες ο κισσός
του Διονύσου.

Έλαμψαν τα μάτια μας πιο βαθιά
κι οι φωνές μας έτρεμαν΄έξω νύκτα
μάς καλούσε, πάνσεπτη, στης σιγής της
την προστασία.

Νύκτα, απόψε κράτησε πιο βραδείες
τις λαμπρές Πλειάδες και τη σελήνη
την πασιφάη.