Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Φωνάζω κι όμως δεν ακούς.
Κλαίω κι όμως δεν τρέχουν δάκρυα.
Νιώθω κι όμως δεν έχω αλλά αισθήματα.
Είσαι δίπλα μου κι όμως τόσο μακριά.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά κι όμως έχει σταματήσει στη μορφή σου, από την ώρα που σε είδα έτσι, πιο όμορφο από ποτέ.
Κι ένιωσα πιο μόνη από ποτέ.
Ίσως πλέον να μην περιμένω, μόνο να ζω.
Θέλω τόσο πολύ να δω το πρόσωπο σου.
Παλεύω τόσο σκληρά για να μην το κάνω.
Ίσως η πάλη αυτή να είναι και η τελευταία αυτών των συναισθημάτων μου.
Ίσως εδώ να τελειώσουν όλα.
Ίσως.
Αν βρω το κουράγιο να βάλω ένα τέλος ή να τ' αφήσω όλα πίσω για άλλη μια φορά.
Ο λόγος για όλα αυτά;
Ίσως κανένας.
Ίσως πολύ πιο μεγάλος απ' όσο μπορώ να φανταστώ.
Κι εγώ νιώθω μόνη.
Ίσως πιο μόνη από ποτέ.
Τελείως άδεια από αισθήματα στο τέλος.
Λατρεύω αυτή σου την εικόνα.
Αυτό το τίποτα που είσαι.
Αυτό το τίποτα που πρέπει να είσαι.
Έτσι μένω κρεμασμένη να κοιτάω το κενό που βρίσκεται δίπλα μου.
Το κενό που βρίσκεται μέσα μου.
Αγαπώ το κενό το δικό σου.

 

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεγμένο βράχο της η αρρωβανιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.

​

<<Προσανταολισμοί>>, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

Στη μέση ( Ένας νεκροθάφτης )

Μιλούσε αργά, στη μέση, - η κοπέλα με τα εβένινα
μαλλιά - καθώς εισχωρούσε στους σπασμούς
της μι' ασφυκτική ποινή.
Πόνος, ειρωνεία και απόγνωση, είχε τρεις μάσκες
για μαύρους κύκλους, που κάποιος ηθοποιός
της χάρισε σε μια εγγλέζικη σκηνή.

Παν έξι χρόνια που μια ταφόπλακα χαϊδεύει, τα
σιδερένια κάγκελα προσκέφαλο της ζοφερό.
Το μαραμένο της δάχτυλο τρίβει εξοργισμένη, μα
κείνος αρνείται να εισακούσει το λυγμό.

Και σαν καλύτερο τους φίλο πια ένα νεκροθάφτη
έχουν, που ιστορίες για τους δυό επινοεί, στη μέση, για
μια ζωή που δεν εζήσαν...

( T_S )

 

Respect @Tenebra_Silente .

 

Δεν λέγεσαι.
Δεν ειπώνεσαι.
Μόνον τρώγεσαι.
Μόνον πίνεσαι.
Μόνον φουμάρεσαι.
Και περπατιέσαι,
μετ εμποδίων
Ανένδοτος θάνατος
εν Ζωή,
άπληστα παίρνεσαι..

IΣΜΗΝΗ Γ. ΛΙΟΣΗ

 

Δυο δαχτυλα παιζουν τα δικα μου
Δειλα αγγιγματα στο σωμα
Ανεβαινουν την ραχοκοκαλια
Πισω απ το σβερκο
Ενας ψιθυρος στο αυτι
"Ειμαι εδω"
Φτερουγισμα στο σωμα....
Μια γλυκια πνοη
Το συννεφο χανεται.
Ειμαι δω....στη καρδια
Σ αγαπω!

 

Έραψες τα χείλη σου, ξεψύχησε ο αέρας.
Σφάλισες τα βλέφαρα, σκοτείνιασε η γη.

( Τ_S ... 19/11/2016 )

----------------------------------------------------------------

 

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελλούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους...

Γιώργος Μακρης

 

Οπου ουτοπια βαλτε ερωτας αλλωστε ταιριαζουν τοσο πολυ
κ το ταξιδι ειναι το ιδιο........

 

 

"Και τώρα ακόμα έχω μπροστά μου κείνη τη στιγμή
που η συστολή της -διάφανο σκοτάδι- μου έκρυψε
τ' ωραίο πρόσωπό της,
αφήνοντας τα μάτια της να λάμψουν σαν αστέρια..."

~Bilhana, "Ο κλέφτης της αγάπης"~