Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Τα λόγια που μου πες
τα πήρε ο χρόνος και γίναν νερό
Κι εγώ που διψούσα
για λίγο από σένα, ακόμα διψώ...

Νίκος Μωραΐτης.

 

-Οι δυο σκιές-

Είναι πάντοτε πάνω μου, μέσα στο νου κρυμμένες,
δύο μικρές σκιές που με παιδεύουν τόσο.
Η πρώτη είναι φωτεινή, τη λέω "αγγελάκι",
που πάντοτε με πρόσεχε και προειδοποιούσε.
Η άλλη σκοτεινότερη, το τέλειο "διαβολάκι".
Μα και εκείνη μ'αγαπά, με το δικό της τρόπο.
Κάθε βραδιά που ξάπλωνα, σαν έκλεινα τα μάτια,
το "αγγελάκι" ερχότανε για να μου ψιθυρίσει:
"Όλα μπουρδέλο γίνανε, μα οι έρωτες περάσαν.
Έχεις το φράκτη γύρω σου, να ζεις ευτυχισμένος."
Ώσπου ένα βράδυ ένιωσα, την ώρα που κοιμόμουν,
το "διαβολάκι" να γελά και να μου κλείνει μάτι.
Μέσα μου ζούσαν δυο σκιές, που με παιδεύαν τόσο.
Όμως τη μια τη σκότωσα, και ζω μες στο σκοτάδι.
Γιατί έτσι είν' ο έρωτας, αγαπητοί μου μάγκες.
Δίχως τον φράχτη και τη σιγουριά, απλά: "Πουτάνα Όλα .."

MindFeeder.

 

There's this song that always makes me think of you.
It reminds me of our first night.
Your soft touch.
Your kiss.
Passionate and sweet, like you.
Your playful smile.
Your golden eyes.
Candlelight.
Red roses.
You wore a black shirt.
It didn't suit you very much.
You slipped the blindfold over my eyes.
I remember the feel of silk on my skin as everything went dark.
Everything is still dark.
You're no longer here.

(c) zoeleene

 

Ζευγάρι στο Κόνυ Αιλαντ - Τσαρλς Σίμικ

Ήταν νωρίς μια Κυριακή πρωί,
φορέσαμε λοιπόν τα καλύτερα κουρέλια μας
και κάναμε μια βόλτα κατά μήκος της παραλίας
μέχρι που φτάσαμε σε κάτι σαν παλάτι
με πυργίσκους και σημαιάκια να ανεμίζουν.
Μου θύμισε γαμήλια τούρτα
σε παράθυρο φανταχτερού ζαχαροπλαστείου.

Ζεσταινόμουν, οπότε έβγαλα το σακάκι μου
και έβαλα το χέρι μου γύρω από τη μέση σου
και σε τράβηξα κοντά μου
ενώ εσύ έγειρες το κεφάλι σου στον ώμο μου,
καθένας μπορούσε να καταλάβει ότι είχαμε κάνει έρωτα
το προηγούμενο βράδυ και πως τρεκλίζαμε ακόμη.
Δείχναμε γυμνοί μέσα στα ρούχα μας.

Καθώς κοιτάζαμε επίμονα τα κόκκινα και άσπρα σημαιάκια
που τα μαστίγωνε ο θαλασσινός αέρας.
Τα καρουζέλ και η σκοποβολή
με τα παπάκια τους σε παράταξη
αμπαρωμένα όμως και κλειδωμένα με λουκέτο.
Κανείς ακόμη εκεί γύρω να πάρει το πρώτο μας κέρμα.

 

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται.
Άπαξ, που λένε.
Σαν μια μοναδική ευκαιρία.
Τουλάχιστον,
μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μεις τι την κάνουμε, ρε;
Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε;
Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την..

Χρόνης Μίσσιος

 

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.

Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.

Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.

Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.

Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.

Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.

Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.

 

Μακάριοι αυτοί που μπόρεσαν να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους και αφέθηκαν να βιώσουν τη μοναδικότητα της αγάπης.
Την πραγματική βαθιά αγάπη αυτή που συνεχίζει να ζει και μετά την ύπαρξη μας.
Αυτό που δημιουργούν δυο άνθρωποι που μπορούν να έρθουν σε τέτοιο επίπεδο ένωσης είναι ένα μικρό σύμπαν
Μετά το big bang χιλιάδες αστερισμοί και γαλαξίες ταξιδεύουν σε βάθος χρόνου με την ώθηση της ενέργειας που έχουν πάρει από την ένωση αυτών που δημιούργησε το συγκεκριμένο σύμπαν.




 

 

Στον Ενα και Μοναδικο



Μού αρέσουν οι βρεγμένοι δρόμοι,
τα φώτα της πόλης
τα σκοτεινά αρώματα
οι παλιές σκάλες των σπιτιών
οι αιώνιοι έρωτες
τα λαμπερά βλέμματα
οι ασπρόμαυρες ταινίες

Τα φθαρμένα βελούδα
τα μισά μου κραγιόν
οι χαμένες βαλίτσες
σε ομίχλες σταθμών

Σα μια αφήσα ρετρό
με φιλούσες κι εγώ
είχα κλείσει τα μάτια
Και χάθηκα σ' αυτό

Το παθιασμένο φιλί,
ξεπλένει τώρα η βροχή
Δε με νοιάζει αν φοβήθηκες, μετάνιωσες ή είχες πιει
Σε μιαν άλλη εποχή
θα ήταν η αρχή
Στα φιλιά που σκοτώνουν, ενός λεπτού σιγή

Έκλαψα γυρνώντας
όλα αλλάζαν σκληρά
με ματωμένα ξυράφια ο αέρας χτυπά
κάνει κρύο, όλα τελειώσαν πια

Τώρα μισώ...

Τα φθαρμένα βελούδα
τα μισά μου κραγιόν
τις σκισμένες σελίδες
και το φως των κεριών

Τις θλιμμένες κοπέλες
με τσιγάρο ή ποτό
που μια μόνεες χορεύουν
ένα βαλς για δυο

Μα να θέλεις να με σώσεις
να έρθεις να μ' αποτελειώσεις
Φίλησέ με ποθώ να πεθάνω
γλύτωσέ με από αυτό τον χορό

 

Πάντα ο δρόμος μέσ' στα μάτια του
κι η λάμψη άπ' τη φωτιά
που καταλύει τη νύχτα..."

~Νίκος Καρούζος, "Πέντε ποιήματα μέσ' στο σκοτάδι"~