Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

[Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια]

Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει.
Ο ήλιος θα είναι ψηλά, το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο, ο ουρανός θα μένει
πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν
τα κορίτσια και τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια.
Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται
τους όμορφους άντρες.
Ένα σπίτι δε θα είναι ποτέ η χώρα μας, μια πόλη ποτέ η μάνα μας.
Θα μοιράζουμε τα πάντα και πάντα θα κλέβουμε, θα υποσχόμαστε να γίνουμε καλύτεροι
και θ’ αποστρέφουμε το κεφάλι.
Θα ξενυχτάμε τα βράδια πίσω από μια πλάτη που θα μας ταΐζει όνειρα τα ξημερώματα.
Θ’ ακούμε Tom Waits κάθε στιγμή που θα βρέχει και θα υποσχόμαστε την άλλη μέρα
το πρωί πως θα κόψουμε το πιοτό.
Θα λέμε πως θα γίνουμε καλύτεροι και πως θ’ αλλάξουμε για χάρη της.
Θα φεύγουμε από κάθε δουλειά που μας σιχαίνεται και θα διαλέγουμε ένα ακατανόητο
ταξίδι.

Δε θα βάζουμε ποτέ τη ζωή μας σε τάξη και θα προδίδουμε το σκυλί που μας ακολουθεί
μέχρι την εξώπορτα.
Κάθε καλοκαίρι θα πληρώνουμε κάποιον για λίγη ελευθερία και κάθε χειμώνα θα
μας παίρνει πίσω οτιδήποτε μας είχε χαρίσει απλόχερα.
Θα διώχνουμε τα φαντάσματα μα εκείνα θα μας υπενθυμίζουν το ναυάγιο της ενηλικίωσης
και τους καθοριστικούς έρωτες. Θα κλαίμε και θα γελάμε.
Θα γελάμε με αυτά που κλαίμε και θα κλαίμε με αυτά που γελάμε.
Οι συγγενείς μας θα είναι δυο στοίβες ρούχα και οι δρόμοι θα ξαποστέλνουν τ
ους υπάλληλους της ψευτιάς.
Θα χορεύουμε στα μέρη που μας ανέχονται και με ανθρώπους που μας αγαπούν μόνο για
να θυμόμαστε τι πάει να πει φιλία.
Θα μοιραζόμαστε μια βραδιά σ’ ένα καπηλειό όλα τα μυστικά μας με κάποιον άγνωστο
και ύστερα δε θα τον ξαναβλέπουμε ποτέ.
Θα ζηλεύουμε και θ’ αγαπούμε τα κατορθώματα του διπλανού μας, μα θα τον αγκαλιάζουμε
με περίσσια στοργή και θαυμασμό.
Δε θα φοβόμαστε τη μοναξιά και θα τρώμε παγωτό όταν όλα είναι εναντίον μας.
Θα σου ανακατεύω το καφέ και θα με βρίζεις γιατί κοίταξα εκείνο το κορίτσι το προηγούμενο
βράδυ, θα σ’ αγαπώ περισσότερο, θα μ’ αγαπάς λιγότερο και θα σου αγοράζω κρουασάν για
να μ’ αγαπήσεις περισσότερο.
Θα μας διώχνουν και θα γυρνάμε, θα γυρνάμε και θα μας ξαναδιώχνουν.

Θα στεκόμαστε έξω από ένα παράθυρο και θα βρέχει κι εκείνη θα κάνει έρωτα με κάποιον
άλλο και θα περιμένουμε το θεό να μας συμπονέσει και δε θα είναι εκεί, γιατί ποτέ δεν είναι εκεί.
Θα λαμπυρίζουν τα μάτια μας και θα γράφουμε κάτι όμορφο χαρίζοντάς το στην ομορφιά.
Θα πεθαίνουν άνθρωποι δικοί μας κι εμείς δε θα ήμαστε εκεί.
Θα πεθαίνουμε εμείς και θα παρακαλάμε να ήταν κάποιος εκεί.
Θα χιονίζει και θα σου κρατώ το χέρι κάτω απ’ τα σκεπάσματα, θα βρέχει και θα σκέφτεσαι
τον πρώην σου. Θα φεύγουμε από τα δύσκολα και θα επιστρέφουμε όταν θα είναι πιο δύσκολα
ακόμη. Θ’ αρνιόμαστε να πούμε τέλος, πόσο μάλλον να το πιστέψουμε.
Θα ερωτευόμαστε μόνο για μια βραδιά και θ’ αγαπούμε για όλες τις βραδιές.
Θα είναι πάντα δύσκολο, θα είναι πάντα εύκολο και θα ήμαστε πάντα εκεί.
Θα τρέχουμε να προλάβουμε το κορίτσι στη γωνιά κι εκείνο θα μας κοροϊδεύει
Θα γιορτάζω τη πιο όμορφη μέρα της ζωής μου κι εσύ θα σηκώνεσαι να φεύγεις.
Θα σου ζητάω να πιω και θα μου λες να πάω στο διάολο.
Θα σου λέω πως ήμουν εκεί τη προηγούμενη μέρα και θα μου πετάς έναν αναπτήρα στο στήθος.
Θα γελάω και θα με σιχαίνεσαι, θα γελάς κι όλος ο κόσμος θα είναι δικός μου.
Θα σου τραγουδώ παράφωνα και θα μου χορεύεις υπέροχα, θα τελειώνει το τραγούδι
και θα βάζουμε κάποιο άλλο, πάντα πιο γοητευτικό.
Θα μας αποτελειώνουν οι αναμνήσεις σ’ ένα δωμάτιο και θα γιορτάζουμε τη καινούργια
αρχή με νέους φίλους.
Θα μαγειρεύουμε μακαρόνια τρεις η ώρα το πρωί και θα βάζουμε να δούμε
για χιλιοστή φορά την ταινία με τους ερωτευμένους έφηβους.
Θα σου διαβάζω ποιήματα και θα αποκοιμιέσαι, θα με θες δίπλα σου κι εγώ θα σου λέω
«Άλλο ένα αγάπη μου» και ύστερα θα έρχομαι.
Θα είναι Κυριακή και θα σιχαινόμαστε να πάμε τη Δευτέρα για δουλειά.
Θα φοβάσαι μην αργήσω, θα σου λέω, «Τους έχω γραμμένους».
Θα με ρωτάς γιατί είμαι θλιμμένος, θα σε ρωτάω γιατί είσαι χαρούμενη.
Θα με ρωτάς γιατί είμαι χαρούμενος, θα σε ρωτάω γιατί είσαι θλιμμένη.
Θα φεύγουν άνθρωποι, θα έρχονται καινούργιοι.
Θα μοιράζεσαι μαζί τους τα ίδια και άλλα τόσα.
Θα ξεχνάς να γράψεις κάποια γράμματα κι ας τα χρωστάς εδώ και μήνες.
Δε θα τα γράφεις ποτέ τελικά.
Θα προχωράει η ιστορία, θ’ αδυνατείς να τη καταλάβεις, θα τη παρατάς
και ύστερα θα τη ξαναπιάνεις, θα τη τελειώνεις και θα γεννούνται μυριάδες
ερωτήματα, σε μερικά θα απαντάς, σε άλλα όχι.
Θα ‘χεις φτάσει τριάντα χρονών και θα σου αρέσουν για πρώτη φορά τα παραμύθια,
θ’ αναρωτιέσαι γιατί, θα τα διαβάζεις με μανία, θα λες πως πρέπει να μην υπήρξες
ποτέ παιδί.
Θα χαζεύουμε τότε μαζί μια θάλασσα και θα πουλάμε ταξίδια ο ένας στον άλλο.
Δε θα ήμαστε εκεί όταν πρέπει να αναχωρήσουμε, γιατί πάντα ήμαστε κάπου αλλού
ώστε να φυγαδεύσουμε ακόμα πιο σημαντικά πράγματα ή και να πάρουμε αγκαλιά
κάποιον ώστε να σταματήσει να κρυώνει από τις απώλειες.
Θα συνθηκολογούμε για λίγους μήνες και ύστερα θα τα παρατάμε, γιατί πρέπει
να τα παρατάμε αλλιώς θα ξοφλήσουμε χωρίς να το καταλάβουμε .

Θα μας ρωτάνε και δε θα ξέρουμε τι ν’ απαντήσουμε, θα απαντάμε και θα σαστίζουν
με τα λόγια μας.
Θα φοράμε μαύρα το χειμώνα και κόκκινα με λευκά το καλοκαίρι.
Θα δίνουμε ψεύτικα ονόματα στο ξενοδόχο που βήχει τη ζωή του.
Θα σφυρίζουμε στον άνεμο με αγριάδα σα να χορεύουν οι φωνές μας.
Θα με παίρνεις τηλέφωνο και δε θα είσαι πια τρυφερή.
Θα σε παίρνω τηλέφωνο και δε θα το σηκώνεις γιατί δε θα σημαίνω τίποτα πια για σένα.
Θα σιχαίνομαι τους φίλους σου, θα σιχαίνεσαι τους δικούς μου.
Θα είναι οι μέρες ηλιόλουστες, θα είναι οι μέρες βροχερές και θα περνούν τα χρόνια.
Θα μακραίνουν τα μαλλιά μας θα ασχημαίνουν τα κορμιά μας.
Θα διαβάσουμε μια νύχτα τα κιτάπια μας και θα αποφασίσουμε να χαθούμε.
Θα χαθούμε.
Μακριά, για πάντα. Ο ήλιος θα είναι ψηλά και το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο.
Ο ουρανός θα μένει πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν τα κορίτσια,
τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια.
Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται
τους όμορφους άντρες.
Θα είμαστε δυο κόκκοι άμμου στην άκρη του κόσμου.
Κι όλα θα τελειώνουν κι όλα θα ξαναρχίζουν.
Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει…

Γιάννης Ζελιαναίου

 

Μαρία Λαϊνά, «Δ΄ Θριαμβικό»

Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»:
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα στο φευγαλέο,
παιδικό χαμόγελο.

Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης και στην επιμονή του ήχου της βροχής.
Αν κάποτε πεθάνω, μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:
σκέψου πως θα σε περιμένει,

σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.

Από τη συλλογή «Επέκεινα»

 

Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.

Κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά μ' έβανεν εις τα βάθη,
κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη.

Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
Τούτες στον ουρανό πετού, την πεθυμιά μου πάσι
κι όσο σημώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν' η βράση.

Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε λέει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,

και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ' τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι...

Βιτσέντζος Κορνάρος - Ερωτόκριτος

 

Και θέλω να παίζουμε κρυφτό και να σου δίνω τα ρούχα μου
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου
και να κάθομαι στα σκαλιά ενώ εσύ κάνεις ντουζ
και να σου τρίβω το σβέρκο
και να σου φιλάω τα πόδια και να σε κρατάω απ’ το χέρι
και να βγαίνουμε για φαγητό
και να μη με νοιάζει που τρως το δικό μου
και να σε συναντώ στου Ρούντυ και να μιλάμε για τον καιρό
και να πληκτρολογώ τα γράμματά σου
και να κουβαλάω τα πράγματά σου
και να γελάω με την παράνοιά σου
και να σου δίνω κασέτες που δεν τις ακούς
και να βλέπουμε σπουδαίες ταινίες και να βλέπουμε άθλιες ταινίες
και να γκρινιάζουμε για το ραδιόφωνο
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι
και να σηκώνομαι για να σου φέρνω καφέ
και κουλούρια και κρουασάν
και να πηγαίνουμε στου Φλόρεντ
και να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα
και να μου κλέβεις τα τσιγάρα
και ποτέ να μην μπορώ να βρω ένα σπίρτο
και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ
και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο
και να μη γελάω με τα αστεία σου
και να σε θέλω το πρωί μα να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα
και να φιλάω την πλάτη σου και να χαϊδεύω το δέρμα σου
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, ο λαιμός σου, το στήθος σου, ο κώλος σου
και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας μέχρι να γυρίσει σπίτι ο γείτονάς σου
και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας μέχρι εσύ να γυρίσεις σπίτι
και να ανησυχώ όταν αργείς
και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίς
και να σου δίνω ηλιοτρόπια
και να πηγαίνω στο πάρτι σου
και να χορεύω μέχρι τελικής πτώσης
και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος
και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς
και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου
και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα
και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου
και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου
και να τρομάζω όταν θυμώνεις
και το ένα σου μάτι έχει γίνει κόκκινο
και το άλλο γαλάζιο και η χωρίστρα σου στα αριστερά
και το πρόσωπο σου σαν Κινέζου
και να σου λέω ότι είσαι πανέμορφος
και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι
και να σε κρατάω όταν πονάς
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω
και να σε προσβάλλω όταν σε αγγίζω
και να κλαψουρίζω όταν είμαι δίπλα σου
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι
και να μου τρέχουν τα σάλια στο στήθος σου
και να σε πνίγω τη νύχτα
και να κρυώνω όταν παίρνεις την κουβέρτα
και να ζεσταίνομαι όταν δεν την παίρνεις
και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς
και να μην καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι σε απορρίπτω όταν δε σε απορρίπτω
και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσα ποτέ να σ’απορρίψω
και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι αλλά να σε δέχομαι ούτως ή άλλως
και να σου λέω για το μαγεμένο ξωτικό του δάσους που διέσχισε πετώντας τον ωκεανό επειδή σε αγαπούσε
και να σου γράφω ποιήματα
και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις
και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ
που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω
και να θέλω να σου αγοράσω ένα γατάκι το οποίο θα ζηλεύω επειδή θα το προσέχεις περισσότερο από μένα
και να σε κρατάω στο κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις
και να κλαίω σα μικρό παιδί όταν τελικά το κάνεις
και να διώχνω τις κατσαρίδες
και να σου αγοράζω δώρα που δε θέλεις
και να τα παίρνω πάλι πίσω
και να σου ζητάω να με παντρευτείς
και να λες πάλι όχι αλλά να συνεχίζω να στο ζητάω επειδή αν και νομίζεις ότι δεν το εννοώ πάντα το εννοούσα από την πρώτη φορά που στο ζήτησα
και να περιπλανιέμαι στην πόλη με τη σκέψη πως είναι άδεια χωρίς εσένα
και να θέλω ό,τι θέλεις
και να νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου αλλά να ξέρω πως είμαι ασφαλής μαζί σου
και να σου λέω για τη χειρότερη πλευρά μου
και να προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου επειδή δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο
και να απαντάω στις ερωτήσεις σου όταν θα προτιμούσα να μην το κάνω
και να σου λέω την αλήθεια όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλω
και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής επειδή ξέρω ότι το προτιμάς
και να νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει αλλά να κρατιέμαι για δέκα λεπτά ακόμα
πριν με πετάξεις έξω από τη ζωή σου και ξεχάσω ποια είμαι
και να προσπαθώ να σε πλησιάσω επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο
και να σου μιλάω κακά γερμανικά και εβραϊκά χειρότερα
και να σου κάνω έρωτα στις τρεις το πρωί
και κάπως
με κάποιο τρόπο
να σου εκφράζω έστω και λίγο
τον ακάθεκτο
τον ακατάλυτο
τον ακατάσβεστο
τον μεταρσιωτικό
τον ψυχαναλυτικό
τον άνευ όρων
τον τα πάντα πληρούντα
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτά μου για σένα.

Sarah Kane -“Crave” (Λαχταρώ)

 

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις.
Δεν έφτιαξα καμμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.
Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι.
Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.

Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα.
Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις.
Γιατί να τους το πω;

Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό.
Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους.
Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου.

Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.


Και με ρώτησαν: “τί τον είχες;”
Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!

Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.

Οδυσσέας Ιωάννου.

 

Όντως

• Στην Άννα Αχμάτοβα

Όποιον ποτέ μια λέξη δεν του κόψε την ανάσα
και σας το λέω,
όποιος κοιτά απλώς να τα βολεύει
και το ίδιο με τις λέξεις-

αυτός είναι χαμένος απο χέρι.
Είτε το σύντομο δρόμο διαλέξει
είτε το μακρύ.

Μια μόνο φράση να κάνεις να διαρκέσει,
να κρατηθεί μες την αντάρα των λέξεων.

Αυτή η φράση δεν γράφεται από κάποιον,
που δεν την υπογράφει.

Ingeborg Bachmann

 

Γονάτισα και ζήτησα απ τα θλιμμένα σύννεφα
να λάμψουν, να ξεσπάσουν με βροχές,

κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ άλλου τις πληγές.

Μεθούσαμε και πίναμε απ τα φιλιά που δίναμε
και σβήναν μία μία οι φωτιές,

και το πρωί ξυπνήσαμε απ' το όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.

Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,

κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές.

Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,

και το πρωί ξυπνήσαμε απ' το όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.

Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,

κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές

Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,

και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.

Όπως ξυπνούν οι εραστές - Γιάννης Αγγελάκας



The Lovers - Rene Magritte

 

 

'Ultimately, it is the desire, not the desired, that we love.'

Friedrich Nietzsche

 

 

Με αγάπησαν πολλές φορές, σαν να με μισούσαν.
Με μίσησαν πολλές φορές, σαν να με αγαπούσαν.
Μια μέρα θέλησα να αγαπήσω κι εγώ.
Αλλά δεν μπορούσα.
Να σκοτώνω ήξερα μόνο.

...Τζιμάρας Τζανάτος