Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

να περιμένω το αύριο λοιπόν 

 

Εγώ το έγραψα χθες .. άρα το αύριο είναι σήμερα. Καλή όρεξη .. sorry, αλλά μπάμιες .. δεν.

 

χαχα, ΄δεν είσαι μόνο εσύ, αλλά εγώ είμαι απ την ...απ΄ςναντι όχθη 

 

~people fall in love in mysterious ways~

 

…τραλαλάμ… τραλαλάμ τι ώρα να ʼναι
όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει… όταν ο κόσμος περνούσε
έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω ʼγώ…
έτσι έκανα πάντα
Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
αλήθεια σου λέω
μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
είναι Νοέμβρης
πάρε αν θες και τʼ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
πίσω απʼ το ταχυδρομείο – σκύψε να σου πω –
είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τʼ αστέρια
άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
θα κατεβάσω μερικά.
Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.
Πάμε μια άλλη φορά.
Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς
να ξεκινήσουμε πρωί
πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές
εφημερίδες
Αν θες είναι καλύτερα – καλύτερο –
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα ʼμια φρόνιμη
ακούνητη
θα ʼμαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που το ʼκαναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γιʼ αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε
ποτέ.
~~~~~~~~~~~~~~~
Κατερίνα Γώγου

 

Χαμηλοφώνως

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια

Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο

Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου

Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού

Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και θυμάσαι

Διότι θυμάσαι
Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει τα δέντρα
...πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της

Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες απ' το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρόμους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά 'ρχονται και να χάνονται
Γι' αυτό σ' αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο

Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι' αυτό σ' αγαπώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δ.Π.Παπαδίτσας

 

Κωνσταντίνος Καβάφης
«Θυμήσου, σώμα... »

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

 

Όλα πολύ...
Δηλαδή...
Πόνα...
Αγάπα...
Γέλα...
Κλάψε...
Τίποτα μέτριο ποτέ δε με έχει συναρπάσει,
ή θα καίγεσαι ή μην μπεις καν
στον κόπο να ανάψεις τη σπίθα.

Ποιο μέτριο θα σου κράταγε το χέρι;
Ποιο μέτριο θα σε έπαιρνε αγκαλιά;
Ποιο μέτριο θα σε φιλούσε;
Και θα σε έκανε να παραδοθείς;

Αν είναι να το πάθεις,
αξίζει μόνο αν είναι έτσι,
να παραδοθείς...

Αλλιώς τίποτα, κάνεις άλλη μια βόλτα,
μια συνηθισμένη βόλτα,
τίποτα διαφορετικό.
Μέχρι να κάνεις ένα τετράγωνο,
έχεις ήδη βαρεθεί, τόσο απλά.

Κι εγώ δεν είμαι για το λίγο σου,
δεν είμαι για τέτοιες βόλτες,
ή θα πάω ανάμεσα στ' αστέρια
ή θα κάτσω καλά γαντζωμένος στη γη..

Πάνος Γεωργίου

 

Απόψε μην απομακρυνθείς...

Μείνε
να τελειώσουμε μαζί
αυτό που δεν ζήσαμε.

Μείνε
για το τελευταίο σινιάλο
έτσι κι αλλιώς ποτέ κανείς δεν θα μάθει
τι γεύση έχει το φιλί των εραστών
όταν πεθαίνουν ζωντανοί...

Μαρία Χρονιάρη

 

Αυτό το νημα θα μπορουσε να γεμισει με όλα του τραγουδια