Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα.

Να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ'το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ'έχει δει γυμνή πριν από μένα,
να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ'τον έρωτα,
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...

Τάσος Λειβαδίτης

 

": «Η καταγωγή του έρωτα είναι βάρβαρη (...) Γιατί ο σκοπός του έρωτα είναι η οπωσδήποτε ένωση και η βαρβαρότητά του, η οποιαδήποτε πράξη για να την κατορθώσει"

Γιώργος Χειμωνάς, στο εισαγωγικό σημείωμα της Μήδειας.

 

Η αλλοτρίωση της έλξης (από τη συλλογή: Η ανορεξία της ύπαρξης)

Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου.
Αλήθεια, πώς να περιγράψω
τη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψει
και μονο στην πρεμιέρα του φθινοπώρου
θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;
Ελπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το ανδρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’ αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις τον θάνατο.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

 

{είναι αντι-εορταστικό να μη με αγαπάς}

 

Δε θα σε κοιταξω ποτε στα ματια γιατι δεν προκειται ποτε να καταλαβω..παντα θα βλεπω οση ειλικρινεια και οσο ψεμα μου επιτρεπει ο ερωτας μου για εσενα...

 

Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών
παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,
είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο
σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει
είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε
μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3
το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο
ανάμεσα απ’ τα φύλλα κάποιου δένδρου
καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται
μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι
βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω
με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα
όλα να ρέουν προς τα μέσα:
είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,
μόνο αυτό χρειάζεται.
αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ
φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!
το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!
αγαπητή μου, λέω, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή
που μαζεύουν τομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν κάτω απ’ τον ήλιο,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν σε εργοστάσια
για το τίποτα, για πενταροδεκάρες
μπορώ να ακούσω τον ήχο των ανθρώπινων ζωών να θρυμματίζονται…
δεν ξέρεις πόσο τυχεροί
είμαστε…
όμως εσύ τα κατάφερες, μου λέει,
τα ποιήματά σου…
η αγάπη μου σηκώνεται από το κρεβάτι.
την ακούω στο διπλανό δωμάτιο.
η γραφομηχανή δουλεύει.
δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προσπάθεια και η
ενέργεια
έχουν καμία σχέση
με τη δημιουργία.
υπόθέτω ότι σε θέματα όπως η πολιτική, η ιατρική,
η ιστορία και η θρησκεία
κάνουν επίσης
λάθος.
γυρίζω την κοιλιά μου από την άλλη μεριά και κοιμάμαι
με τον πισινό μου προς το ταβάνι έτσι για αλλαγή.
-Bukowski

 

Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ’ ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ’ τ’ αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ και τώρα, γιατί ειν’ ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ’ τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν’ η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις

 

Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα, 4ος αιώνας, π.Χ.

Όμορφη, όμορφη, όμορφη που 'σαι αγάπη μου.
Τι όμορφη που είσαι.
Γλυκιά σαν του περιστεριού και τρυφερή η ματιά σου. Καμιά από τις όμορφες δεν παραβγαίνει εμπρός σου.
Εσύ 'σαι κρινολούλουδο κι' εκείνες είναι αγκάθια.

Ίδια με κόκκινη κλειστή τα κόκκινα σου χείλη.
Σα ρόδι που το κόψανε στη μέση μού φαντάζει πίσω από το πέπλο σου το ροδομάγουλο σου.

Τα δυο σου στήθια μοιάζουνε δίδυμα ζαρκαδάκια που να βοσκήσουν βγήκανε μες στα ανθισμένα κρίνα.
Φίλα με, φίλα με, μ' όλα τα φιλιά που έχεις μες στο στόμα, μέθα με στης αγκάλης σου το πιο γλυκό κρασί, και το όνομα σου άρωμα, μύρο χυμένο κάτω.

Όλων των μύρων τ' άρωμα και η ευωδιά είσαι εσύ. Ναι, πιο πολύ κι' από το κρασί μεθώ όταν μ' αγγίζεις. Να σ' αγαπάνε, άντρα μου, αυτό μονάχα αξίζεις.

Όμορφη, αψεγάδιαστη είσαι αγαπημένη. Αχ, μου 'χεις κλέψει την καρδιά μου, αγάπη μου, αδελφή μου, μ' ένα σου βλέμμα μοναχά, μια χάντρα στο λαιμό σου.
Μέλι κερήθρας στάζουνε τα δυο γλυκά σου χείλη, μέλι και γάλα αργοκυλούν στη γλώσσα σου από κάτω.

Κήπος κλειστός, ολάνθιστος είσαι αγαπημένη, πηγή με γάργαρο νερό. Παράδεισος από δροσιές, παράδεισος από ροδιές το κάθε σου αυλάκι.

Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι' ο νάρδος με τον κρόκο, και ρίζες αρωματικές του Λίβανου και σμύρνα και αλόη, και όποιο μύρο πεις, σε 'σένα ευωδιάζουν.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φύσα τα κλωνιά μου, να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Κι' ας κατεβεί ο άντρας μου στο κήπο που 'ν' δικός του, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά του θέλει, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά μου θέλει.

 

Υπηρέτησέ με

Υπηρέτησέ με, υποδαυλίζοντας με ηδονή την καρδιά μου
ξέστηθη ομορφιά, τρισένδοξη εικόνα
που ξαναβρίσκω τον κόσμο

Απόψε τήκεται η εκμηδένιση, η εκμηδένισή μου
κατά την πιο ένθερμη ενότητα των όντων,
το θέλω να μη διαφύγω

Άγια με τη ζαρτιέρα
δώσε μου να πιω από το κάθυγρο κύπελλο
τον πιο χυδαίο, τον πιο κτηνώδη κορεσμό

Αλκιβιάδης Μαλλίδης

 

Θελω να φυγεις..να φυγεις μακρυα..οχι εσυ..Αλλα αυτο το ενοχλητικο συναισθημα που ονομαζαμε ερωτα..χωρις αυτο εισαι μια ακομα αγνωστη γισ εμενα..

 

Και πολλά like εκτός από like  

 

Κύλησε ένα αστέρι από τα μάτια.
Γλίστρησε μια φέτα φεγγαριού από τα χείλη.
Συνέθλιψα και την τελευταία σταγόνα βροχής.
Γδύθηκα τον ουρανό..
Αποποιήθηκα κάθε κτήση, απόκτηση, κατάκτηση.
Ακύρωσα τις συναντήσεις.
Μοναδική μου συνάντηση με τον δαίμονα που κοχλάζει μέσα μου..

Μόνιμα περιφέρεται.
Στη σπασμένη σιωπή..
Στους βρεγμένους ήχους..
Ψιθυρίζει τις δικές σου λέξεις..
Μοχθηρά μου καρφώνει το τραγούδι σου,
στο βουβό κορμί μου.

Σαρκαστικά ντύνει την αθωότητα
με τους μεθυσμένους πόθους μου.
Ανάβει φωτιές στο λυγμό μου.
Πυρακτωμένη να καταπιώ την Απουσία σου.

Ακύρωσα τις συναντήσεις.
Κρύφτηκα κάτω από το σεντόνι.
Προσποιούμαι
Εσένα Όχι , εμένα μέσα σου ...

Μαρία (Μόιρα ) Μπιζάνου
8/7/2016 8:10 μμ