Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Αύριο", λες
Και μέσα σ'αυτή τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.

Τ. Λειβαδίτης

 

Προσπαθώ να με βολέψω στο κρεβάτι
μα μου 'ναι δύσκολο όλους να τους χωρέσω
νεκρούς και ζώντες, στο κορμί που κουβαλάω.

Ώρες ολόκληρες να πάω να τους κοιμήσω
και όλο πιο μέσα σε μια νύχτα να ξυπνάω.
Ώσπου εμφανίζεσαι
μου γεμίζεις τα χείλη φιλιά,
μου κάνεις παρακέντηση μυελού,
γλιστράνε λέξεις μαγικές μες απ’ το στόμα σου.

Και προσγειώνομαι στο στρώμα ξαφνιασμένη
με τους ανθρώπους μου να ουρλιάζουν ασταμάτητα
να τρέμει το στρώμα
να καίγεται ο κόσμος
και εγώ μονάχα τ όνομά σου να φωνάζω
κι απ’ όλα τα κακά που μ' έχουν βρει
να μην έρχεσαι μονάχα εσύ επιμένεις..

Πηγή: A(σ)τρο.φική ποίηση

 

Βαρεθηκα καθε φορα που σκεφτομαι τι ειναι ερωτας να ερχεσαι Εσυ στο μυαλο μου..

 

Να σε εγκαταλείπω όσο και να το θέλεις, δεν τα κατάφερες ποτέ! Μπέττυ Κούτσιου 28/12/2016




Όλα μυρίζουνε ένα τέλος και μια βροχή από θύμησες.Δεν είναι που λυπάμαι επειδή περίμενα με ένα τριαντάφυλλο στην άκρη του δρόμου να φανείς.Είναι που είχα βάλει τα δυνατά μου να φανώ γενναία απέναντι σε όλα εκείνα που μας είχανε χωρίσει ,είχα ντυθεί με τα πιο όμορφα ρούχα και σε περίμενα.Ξέρω ότι μέρα με την μέρα θα φεύγεις πιά απο πάνω μου, κομμάτι κομμάτι ώσπου στο τέλος θα αρχίσω να θυμίζω
εκείνη που ήμουνα πριν με γνωρίσεις.Δεν ξέρω όμως εάν θέλω να συστηθώ πάλι με αυτή την άγνωστη και να αρχίσουμε να κάνουμε παρέα.Να προσποιείται εκείνη ότι δεν συστηθήκατε ποτέ και εγώ να της φωνάζω οτι είσαι η ζωή μου.Να κρυφογελάει εκείνη στο άκουσμα σου,και εγώ να πνίγομαι μέσα σε ένα κλάμα που κατάπια για να μην προδοθώ,πως κάποτε υπήρξες!
Και υπήρξα και εγώ μαζί σου.

Θα αναρωτιέμαι πάντα εάν πραγματικά υπήρξαμε ποτέ μαζί και πώς γίνεται να χωρίσεις αναίμακτα την ψυχή από το ίδιο σου το σώμα.Θα έρχεται τότε εκείνη η κοπέλα και θα μου βουλώνει με το χέρι το στόμα να μην μουγκρίζω,θα μου ψιθυρίζει στο αυτί”Πάει ..πέρασε,δεν τον γνώρισες ποτέ”και θα συνεχίσω να ζω έτσι.. Παραμυθιασμένη, ότι μέσα μου χτυπάει μόνο μια καρδιά,ενώ ο απόηχος απο τον δικό σου χτύπο θα μου μαστιγώνει τα αυτιά.
Θα κουρελιάζω τα ρούχα μου κάθε στιγμή που δεν θα αντέχω άλλο να σε κουβαλάω μέσα μου ,και θα έρχεται εκείνη να μου τα ράβει πάλι και να μου τα σιδερώνει.
Θα ουρλιάζω εγώ μέσα στον ύπνο μου,βλέποντας την μορφή σου και εκείνη θα μου χαϊδεύει το μέτωπο και θα μου λέει “Όνειρο ήτανε..Πέρασε”.
Θα λιώνω στην ανάμνηση σου πάνω,θα νιώθω τα χέρι σου γύρω απο τον λαιμό μου,απο τα μαλλιά μου και θα έρχεται εκείνη να μου σκουπίζει τις αναμνήσεις με το χαρτομάντηλο.

Την λένε Ελπίδα..
Και γεννήθηκε την ίδια μέρα με εμένα.
Δεν την άφησα ποτέ να κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι μαζί μου, γιατί φοβόμουνα ότι το πρωί θα μου έχεις θυμώσει και θα έχεις φυγει.

Την λένε Πίστη και δεν χωρίσαμε ποτέ πιά από την μέρα που σε γνώρισα.

Την λένε Σοφία γιατί πάντα τα ήξερε όλα ,πριν της τα πεις,από την ώρα που τα αισθανόσουν τα αισθανόταν και εκείνη.
Είχε την απάντηση της έτοιμη πολύ πριν κάνεις εσύ την ερώτηση.

Την λένε Αγάπη, μα δεν την φρόντισα ποτέ αρκετά και μονάχα τις πληγές μου την άφησα να χαϊδέψει τόσα χρόνια.
Είναι εκείνο το μικρό κορίτσι,που αφήσαμε κάποτε σε μια παραλία μόνο του.Εκείνο που τελικά δραπέτευσε και την έστειλα να βρει Εσένα,γιατί δεν ήθελα ποτέ να αισθάνεσαι μόνος.

Η Αγάπη Μας!
Την φωνάζουνε με το όνομα μου.
Είναι Εγώ ,η ίδια, που με ξέχασα ολόκληρη μέσα σου και άφησα τον άλλον μου μισό εαυτό ορφανό, να με ψάχνει σε ενα δάσος γεμάτο αποκαΐδια απο την άτυχη αγάπη μου.
Είναι Εγώ ,που ξέρω ότι δεν θα φύγω ποτέ από εδώ χωρίς εσένα.

Μπορείς να φεύγεις για όσο θέλεις.
Να σε εγκαταλείπω όμως όσο και να το θέλεις,δεν τα κατάφερες ποτέ!

Παραδέξου το!

 

Να μην ερωτευτείς ποτέ άντρα που ξέρει να γεννιέται πάλι απ’ τις στάχτες του.
Να μην ερωτευτείς ποτέ ηγέτη, που τον λατρεύουν και τον ακολουθούν.
Που κτίζει το κάστρο του μ’ επιμονή για χρόνια και που μπορεί και το ρίχνει καταγής σε μια μόνο στιγμή για τον έρωτά του.
Που περπατά και στρέφεται το βλέμμα σου και τον ακολουθεί, θαυμάζοντας το μεγαλείο του.
Μην ερωτευτείς ποτέ τον άντρα που σε κοιτά κατάματα και παραδέχεται πως είσαι το Άλφα, το Ωμέγα του κι όλο το Σύμπαν ενδιάμεσα.
Μην και ερωτευτείς ποτέ τον άντρα που δε ξέρει παιχνίδια δύναμης, που δεν σε κατακτά, μα σε μαγεύει.
Όχι, ποτέ μην ερωτευτείς αυτόν που παραδίδεται γυμνός και άφοβος στα χέρια σου.
Αυτόν που είναι λαμπρός στην καθαρότητα της ψυχής του και στη ταχύτητα της σκέψης του.
Γιατί δε θα ‘χεις γυρισμό.
Κι όποιος άλλος, τίποτα, παρά σκιά ονείρου μπροστά στο φως.


Γράφει η Ισμήνη Κάραλη

 

Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;
Να με κάνει να χάνω την πιο όμορφη νύχτα,
τ' αστέρια να πέφτουν νεκρά εδώ μπροστά μου;

Ενώ μπορώ ν' ανοίξω την πόρτα,
να τρέξω στους δρόμους που οδηγούνε σε σένα,
εγώ στέκομαι εδώ, κοιτάω στο κενό και
καπνίζω λουλούδια από καιρό πεθαμένα.

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που ζω κάθε βράδυ
να με σέρνει τη νύχτα να πίνω σκοτάδι
μ' αυτούς που χρόνια μπροστά στον καθρέφτη
περιμένουν -μα όχι- ούτε απόψε δε θα 'ρθει.

Η πόρτα κλείνει, η γιορτή τελειώνει
έξω στο δρόμο το φως με τυφλώνει και
βγαίνω στο δρόμο που βγάζει απ' την πόλη
λίγο προτού να ξυπνήσουνε όλοι.

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

Δεν υπάρχεις...

 

Γκόμενα
Αν με πιάσεις γκόμενα,
Μη μου αγοράσεις εσώρουχα.
Δεν τα φοράω, με σφίγγουν.
Μη μου χαρίσεις βιβλία.
Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι.
Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι.
Γαμημένοι κρετίνοι.
Μη με πας έξω για φαγητό.
Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω.
Μην μου χαρίσεις κοσμήματα.
Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια μικρή κινέζικη ομπρέλα
που μέρες τώρα είναι στην βιτρίνα και δεν μπορώ άλλο να την βλέπω να περιμένει.
Μη μου χαϊδέψεις τα μαλλιά, μου τα χάιδευε ο μπαμπάς μου.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.
Αν με πιάσεις γκόμενα, βάλε μια καρέκλα κουτσή στη γραμμή της λεωφόρου.
Και άφησε με εκεί να κάθομαι σε ώρα αιχμής.
Μη σταθείς στο πεζοδρόμιο, φύγε, εγώ θα ξέρω πως είσαι εκεί.
Να απαιτήσεις αγάπη, γιατί μπορώ.
Να μην κρατήσεις τίποτα για σένα.
Να τα δώσεις όλα σε εμένα.
Γιατί εγώ ξέρω τι είναι για πέταμα και τι είναι χρυσός.
Εσύ δεν ξέρεις, είσαι άντρας.
Να κλαις.
Να ξέρω ότι δεν είσαι πέτρινος όπως όλοι τους.
Θέλω λουλούδια.
Αγαπώ τα λουλούδια.
Κι εκείνα με αγαπούν.
Μερικές φορές φυτρώνουν στα μάγουλά μου.
Μ’ αρέσει να προχωράω στην άκρη της ταράτσας.
Να με πιστεύεις.
Κι αν πέσω, έπεσα.
Αν με πιάσεις γκόμενα μην σε πείσω πως είμαι δυνατή.
Εγώ αυτό θα κάνω.
Εσύ μην πειστείς.
Τέλος, ο σκοπός είναι να νιώσουμε απόλυτα ευτυχείς.
Να μοιάσουμε θεοί.
Για κάτι λιγότερο, ας μην μπούμε καθόλου στον κόπο.

Τόνια Κοσμαδάκη

 

Χωρισαμε και εσπασα σε κομματια σαν ενας καθρεφτης που εκανες κομματια επειδη σου φανερωσε την αληθεια που δεν αντεχες..Μαζεψα τα γυαλια και τα κολλησα με μεγαλη προσοχη..Εμειναν ομως οι ρωγμες σαν μονοπατια χαραγμενα στο σωμα και την καρδια, να μου δειχνουν τους δρομους που πρεπει να αποφυγω για να μη ξανασυναντηθουμε..γιατι τοτε θα εισαι εσυ ο καθρεφτης και εγω δε θα μαζεψω τα κομματια σου..

 

Ηδονή
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 1917