Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Όταν σε είδα σε ερωτεύτηκα...
Όταν σε έμαθα σε αγάπησα.

 

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Από την Yψικάμινο, Άγρα 1980

 

Αγάπη είναι όταν ακούς τη φωνή του άλλου να χάνονται όλα σου τα προβλήματα
Αγάπη είναι όταν ακόμη κι αν ο άλλος είναι αντίθετος με τα θέλω σου να σε βοηθάει να τα πραγματοποιείς
Αγάπη είναι να σου δίνει έμπνευση να είσαι δημιουργικός
Αγάπη είναι να ξέρεις τα ελαττώματα του άλλου και να τα αγαπάς και αυτά το ίδιο δυνατά
Αγάπη είναι ακόμη κι δειλιάζει να σου δείξει το εύρος των συναισθημάτων να μπορείς να τα αναγνωρίζεις
Αγάπη είναι να σε αγαπάει με τον δικό του τρόπο και να μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις
Αγάπη είναι ακόμα κι αν φύγει εσύ να συνεχίζεις να αγαπάς
Αγάπη είναι ακόμη κι αν δεις την αγάπη του άλλου να ξεφτίζει εσύ να θέλεις να ακόμα να αγαπάς
Αγάπη είναι ότι πιο δυνατό μπορείς να νιώσεις και να σε εξυψώνει πάνω από την ανθρώπινη φύση

 

Θα υπερβώ τους δισταγμούς και τα διλήμματα.
Και θα ’ρθω να σε βρω στη μοναξιά σου.
Θα σε γυμνώσω απ’ τα ρούχα που μου κρύβουνε το κάλλος σου.
Και θα σου πιω όλο το νέκταρ των αγριολούλουδων.
Κι όλο το γάλα των γεμάτων θηλυκότητα μαστών σου.
Θα σε ρουφήξω μέχρι να γεμίσει τατουάζ το δέρμα σου.
Και να ανατριχιάσει,
όλο ρίγος το κορμί σου.
Ύστερα θα χαράξω με μαχαίρι την ωραία πλάτη σου.
Και τους υπέροχους χυτούς μηρούς σου.
Και θα περάσω πυρωμένο σίδερο,
μεσ΄από την τρεμάμενη ανεμώνα της κοιλιάς σου.
Κι όπως θα σέρνεσαι και θα σφαδάζεις από τα μαρτύρια,
θα σου γεμίσω με αλάτι τις πληγές.

Ύστερα θα σου σφίξω με τα χέρια μου,
εκείνον τον περιπαθή λαιμό σου.
Μέχρι τα μάτια σου τα ωραία και γεμάτα πρόκληση
να μείνουνε για πάντα ανοιχτά.

Κι όπως αργότερα,
θα μεταφέρω τα κομμάτια απ’ το πτώμα σου.
Για να τα θάψω και να μη μ’ ανακαλύψουν.
Θα θυμηθώ πως ξέχασα να κάνω μέσα σου έρωτα
προτού διαμελίσω το κορμί σου.
Και πως επίσης ξέχασα να πω πως σ’ αγαπώ...
Προτού ν’ αρχίσω επάνω σου τις ειδεχθείς μου πράξεις.

Ήταν το πάθος που με τύφλωνε.
Κι ήθελα να σ’ εξαφανίσω.
Για να σου πω μετά, με σιγουριά απόλυτη,
πως μόνο εγώ σ’ αγάπησα με τέτοιο πάθος.
Τι κρίμα που δεν είσαι ακόμα ζωντανή.
Να καταλάβεις επιτέλους δίχως δισταγμούς
πως έτσι έγινες παντοτινά δικιά μου...

Χρίστος Γούδης

 

Το μόνο που ήθελα είναι να σου απαγορεύσω να χαραμίσεις το «πολύ» μου για το «λίγο» σου.
Αλλά το μόνο που κατάφερα είναι να σ' ερωτευτώ.
Έλεγες πως δίπλα μου άλλαζες, εμπιστευόσουν την αλλαγή σου στα χέρια μου.
Όσο εσύ μ' εμπιστευόσουν, τόσο λιγότερη εμπιστοσύνη είχα εγώ στον εαυτό μου.
Θέλησα να μην γίνω ένα απ' τα πολλά θύματα σου και κατάφερα να γίνω εσύ.
Γεμάτη κενά, γεμάτη ανασφάλειες.
Δεν ήθελα να μοιράζω το κορμί μου αλλά έμαθα να μοιράζω τα συναισθήματα μου.
Κοντοζύγωνα όποιον μου έδειχνε αγάπη, τρυφερότητα.
Ήθελα να ζεσταθώ, βλέπεις.
Όσο περισσότερο μ' αγαπούσαν, τόσο πιο μακριά τους έφευγα.
Με καταράστηκες με την ανικανότητα να νιώσω ασφαλής σ' ανθρώπινα χέρια.
Με καταδίκασες στον προσωπικό σου σταυρό.
Τη γυμνή, ωμή μοναξιά σου.
Πόρνη συναισθημάτων, έτσι με φώναζα.
Καταδικασμένη να είμαι ερωτευμένη με μη διαθέσιμους μισογύνηδες σαν και εσένα.
Προορισμένη ν' αγαπάω και να μην αγαπιέμαι.
Ποιος είσαι εσύ που ζωγραφίζεις συννεφάκια στις ζωές των ανθρώπων, ποιος είσαι εσύ που ξύπνησες τους δαίμονες μου και τους χρησιμοποίησες ως κατοικίδια;
Ξύπνησα ένα πρωί και δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου.
Το σώμα μου γέμισε γωνίες από τα καψόνια σου, το μυαλό μου εφιάλτες από την αστάθεια που απλόχερα μου πρόσφερες.
Βρήκα το σπιτικό μου μέσα σ' ένα ερείπιο και ειλικρινά δεν ξέρω.
Φταις εσύ που δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα περισσότερα από δυο-τρία κούφια ξύλα πάνω απ' το κεφάλι μου ή εγώ που αρκούμαι στο σπίτι φάντασμα;
Κουράστηκα τώρα.
Πάω να κοιμηθώ.
Μ' αγάπησαν πολύ σήμερα, με εξουθένωσε η δύναμη τους.
Τελικά σε καταλαβαίνω.
Είναι πιο εύκολο να μοιράζεις το κορμί σου παρά να χαρίζεις την καρδιά σου.
Η αδυναμία που μόλις συνειδητοποίησα ότι κρύβεις, ίσα που με συγκίνησε.
Αλλά τώρα θυμήθηκα.
Δε μου έμεινε ευαισθησία για να σε παρηγορήσω.
Δε μου έμεινε δάκρυ για να σε κλάψω.
Πενθώ για μένα μια φορά.
Για εκείνη που έθαψες πριν καν την γνωρίσεις.
Καληνύχτα.

~Χαρά Βλαχοδήμου~

 

Ο έρωτας είναι το σκαλί και η αγάπη η κορυφή της σκάλας..
Τι εννοώ?

Ξεκινώντας μια γνωριμία υπάρχει ο πρώτος,αρχικός ενθουσιασμός..
Το φτερούγισμα,το καρδιοχτυπι.
Ερωτεύεσαι σιγά σιγά ή και κατευθείαν το πρόσωπο που έχεις απέναντι σου.
Και νιωθεις κατι να σε ξεσηκώνει.
Να σε ταρακουνάει απ την θέση σου,
να σε βγάζει απ την βολή σου.

Η αγάπη είναι το βήμα παραπέρα..
Όταν ο ερωτας περναει απο διάφορα στάδια και μετουσιώνεται σε αγαπη.
Όταν αυτό που σε ταρακουνουσε,τωρα σε σταθεροποιει,όχι με την κακή έννοια,αλλά σου λέει εδώ είναι η θέση σου,εδώ ήσουν πάντα και ας μην το ήξερες.

Λάθος να συγκρίνουμε τον έρωτα με την αγάπη.
Είναι εντελώς διαφορετικά το ένα απ το άλλο.
Ο έρωτας αν θέλετε,είναι πολλές φορές ο προθάλαμος της αγάπης.
Αγάπη ειναι το βαθύ,Αγάπη ειναι το αγνό,Αγάπη ειναι το καθαρό,Αγάπη ειναι το μακριά από εγωισμούς και μίση συναισθημα.

Ο έρωτας είναι τρελά και η αγάπη μεγαλείο...

 

Η αγάπη κρατά αιώνες.
Ο έρωτας όχι. Ο έρωτας αναγεννιέται
Πεθαίνει ξανά και ξανά
Ο έρωτας χρειάζεται τροφή
Δυο σώματα
Ήχους
Γεύσεις
Ματιές και αγγίγματα κάτω από αδηφάγα βλέμματα
Ο φρενήρης ρυθμός καταδίωξης
της ύπαρξης
δείχνει και το μέγεθος της τρέλας
Τρέλα είναι ο έρωτας.
Δεν έχει καταγωγή
χρώμα
γλώσσα
βάρος
Είναι άπιαστος, απρόβλεπτος
άπονος και τρυφερός συνάμα.
Ο έρωτας ζει στις στιγμές
όσο τις φρενάρεις
πεθαίνει, κομματιάζεται
αλλάζει υπόσταση
αλλάζει υποκείμενο και ρήμα.
[Δίνη του έρωτα] περίοδος πρώτη 2016 Erina Espiritu

 

 

Χωρίς ταξίδια γνώρισα
την ομορφιά του κόσμου
γιατί την είδα μονομπαντιχτή
στα δυο σου μάτια φώς μου

Κρητική μαντινάδα

 

Ανακρέων
Ερωτικό ποίημα, 550π.Χ.


Ο δαμαστής ο Έρωτας
κι η πορφυρή Αφροδίτη,
μαζί σου παίζουν βασιλιά
κι οι μαυρομάτες Νύμφες.
Σε σένα που συχνά γυρνάς
στις πιο ψηλές βουνοκορφές,
ευλαβικά προσπέφτω.
Τη προσευχή μου εισάκουσε
κι έλα κοντά σε μένα,
για να γενεί ό,τι ζητώ.
Τον Κλεόβουλο, Διόνυσε,
καλά να συμβουλέψεις,
τον έρωτά μου, βασιλιά,
για να δεχτεί τ’ αγόρι.Πάλι ο ξανθός ο Έρωτας
τη κόκκινή του μπάλα
μου πετά και με κεντρίζει
με τη νια παιγνίδι ν’ αρχινήσω,
που ‘χει σαντάλια πλουμιστά.
Μ’ αυτή, μια και κρατά
απ’ τη τρανή τη Λέσβο
που ‘ναι γεμάτη αρχοντικά,
σνομπάρει τ’ άσπρα μου μαλλιά
κι αλλού κοιτά και χάσκει…