Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Υπάρχει ένας ομφάλιος λώρος που περιδένει τα αληθινά ζευγάρια,
τα τραβάει σιμά αόρατος, αλλά τρομερά αισθητός,
κι από πολύ μακριά, μίλια και μίλια πέρα, πάλι τα σέρνει για να σμίξουν

Μάρω Βαμβουνάκη (Ο ερωτευμένος Πολωνός)

 

"Τον πιστεύει στα τυφλά, το σώμα της και το αίμα της τον πιστεύουν. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως η αμφιβολία στον έρωτα όπως και στη φιλοσοφία τρέφει το πάθος όπως το λάδι τη φωτιά, όμως τίποτα δεν είναι πιο ευδαιμονικό και ολάκερο όσο ένας έρωτας με εμπιστοσύνη. Ο έρωτας με εμπιστοσύνη και ισόβαρη αμοιβαιότητα θα είναι εκείνο που χαρακτηρίζουν κάποιοι άγιοι «πρόγευση Παραδείσου»."

Μάρω Βαμβουνάκη (Ο ερωτευμένος Πολωνός)

 

Το αληθινό φιλί δίνεται στην αποβάθρα του τρένου, στο αεροδρόμιο. Όχι στον γάμο και τον αρραβώνα.

Η αληθινή προσευχή γίνεται στο νοσοκομείο, στον πόλεμο. Όχι στην φιέστα και την εκκλησιά.

Ο αληθινός έρωτας αφήνει σημάδι, ίσως αφήσει και πληγή. Και όχι, δεν είναι καθόλου εύκολος. Καθόλου ανώδυνος.

Όμως αξίζει .. ό,τι είναι αληθινό, αξίζει.

 

Σε αναμένουμε M.T.P.

 

ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο άνεμος.
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι ο άνεμος.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός.
Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.
Τους ημερεύουν οι ζέφυροι.
Τους μαγεύουν οι σειρήνες. Όχι.
Δεν ειμ’ ωκεανός.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.
Δε σου τάζω την απανεμιά.
Ούτε τις γλυκές ισημερίες,
και τις αλκυονίδες ζεστασιές.
Δεν είμαι λιμάνι.
Εγώ… Δεν είμαι…
Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης.
Ένας αποσταμένος περπατητής.
Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
για ν’ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Και αν θέλεις…
Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί.

Μενέλαος Λουντέμης (1912-1977)

 

" ...ειναι απο τα βραδυα εκεινα που μου ελεγες "Νομιζω πως θα πεθανω".

το πρωι ξυπνησα με ενα βαρος.... οσο και να ειμαι με κοσμο, οσο και αν κλαιω... δε ξεχνιεμαι... δε φευγει.
θα σε αφησω να προχωρησεις μπροστα τη ζωη σου... ειναι πρωτογνωρο για μενα... ο ιδιος ανθρωπος να σε κανει να νιωσεις τοσο ερωτα και αγαπη και τοσο πονο....ξεριζωνεται ενα κομματι μου.

ειπα στον εαυτο μου οτι θα σε αφησω να προχωρησεις... δε θα σε κρατησω αλλο πισω.... δε με βοηθαει τιποτα... οτι ασχημο και αν σκεφτω κραταει λιγο, δεν εχω εγωισμο....
παλευει η λογικη με την καρδια και εγω στη μεση να συνθλιβομαι.

εσυ μη κοιταξεις πισω... προχωρα στη ζωη σου οπως τη διαλεξες και φροντισε αυτους που κλεινει η πορτα σου.... με τον καιρο θα γινω κι εγω πιο δυνατη.... γιατι τωρα δεν ειμαι...

τελικα θα στο στειλω αυτο το μηνυμα... οχι για να κανεις κατι... οχι για σενα αλλα για μενα...μηπως και το πρωι εχει φυγει αυτο το βαρος."

 

Αγάπησε σαν να μη φοβάσαι ότι θα πονέσεις
Τραγούδησε σαν να μη σ ακούει κανείς
Χόρεψε σαν να μ σε βλέπει κανείς
Ζήσε σαν να είναι η ζωή παράδεισος

 

Από 8 Νοέμβρη 1882 μέχρι 8 Φλεβάρη 1883 το δισεβδομαδιαίο περιοδικό "ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ" του Βλάση Γαβριηλίδη, δημοσιεύει το μυθιστόρημα του, κοσμοκαλόγερου, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη " ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ" ...
Το 1973 ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρης το μεταφέρει στην μικρή οθόνη με πρωταγωνιστές τους Νίκο Τζόγια, την Κατερίνα Αποστόλου και τον Ανδρέα Μπάρκουλη.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος συνθέτει την μουσική των τίτλων της σειράς και ο σκηνοθέτης υπογράφει τους, βαθιά ερωτικούς, στίχους του τραγουδιού, που ακούστηκε μέχρι την στιγμή που συνελήφθη από την χούντα των συνταγματαρχών, και απαγόρευσαν ν ακούγεται η φωνή του, ο τραγουδιστής Νίκος Ξυλούρης, Ο Ψαρονίκος...ο Αρχάγγελος της Κρήτης που σαν σήμερα 8 Φλεβάρη του 1980, άφησε την τελευταία του πνοή στο Αντικαρκινικό Πειραιά...

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό