Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Και μετά ήρθες ξανά
Και αγκάλιασες
Εκείνες τις νεκρές φλόγες
Με μια πυρκαγιά αδιάσειστη

Τότε άλλαξαν πολλά πράγματα
Τα χρώματα έγιναν ετικέτες χρυσού
Ο αναπνευστήρας έσπασε
Και από μια μεγάλη οθόνη
Στο νότιο μέρος του χρόνου
Προβάλλονταν διαρκώς
Οι ειδήσεις σου
Συγκινημένες

Είχαν μέλλον
Και μάτια που έσταζαν

Για μια στιγμή νόμισα
Ότι έκαναν τον κόσμο
Να τρέμει από τρυφερότητα
Σε κοίταξα
Και οι λέξεις μου βγήκαν στο φως

Χωρίς εσένα
Δεν ξέρω να ζω

...Σταύρος Σταυρόπουλος...
SO LONG MARIANNE | Ποιήματα στη Μαρία

 

Ένας απ τους μεγαλύτερους Λαικούς ποιητές μας, και όχι απλώς στιχουργός, και τεράστιος συνθέτης, είναι ο Άκης Πάνου που έχει γράψει μερικα απ τα πιο ερωτικά ποιήματα/τραγούδια

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που γεννιέται η ζωή
η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου
μαζί με την δική μου αναπνοή
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που μου σβήνεις τον καημό
η ώρα που και η σκέψη μου πεθαίνει
και που δε θέλω να `χει τελειωμό
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που μ’ αρέσει να πονώ
η ώρα που σου δίνω την ψυχή μου
χωρίς να νιώθω τίποτα φτηνό
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

 

 
Όλα γίνονται για μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά πάνω από χίλιες λέξεις.
Αυτά τα δυο χέρια στα οποία μπορείς απλά να χωθείς χωρίς να πεις λέξη
Αυτή η ζέστη που αισθάνεσαι όταν κλείνεις τα μάτια, ακουμπάς το κεφάλι
κι απλά ακούς το χτύπο της καρδιάς.
Εκεί που ψυχές συναντιούνται στα βουβά.
Εκεί που δεν χρειάζεται να πεις σε καταλαβαίνω, δεν πειράζει, θα περάσει, σ' αγαπώ.
Εκεί που απλά χάνεσαι στον ωκεανό των αισθήσεων
Εκεί που απλά ταξιδεύεις σε έναν άλλο κόσμο.
Εκεί που νιώθεις ότι είσαι στον παράδεισο.
Μια αγκαλιά που ακόμη κι όταν χαλαρώσουν τα χέρια
κι όταν γυρίσεις στον εδώ κόσμο είσαι απλά ευτυχισμένος για
την αιώνια αυτή μικρή στιγμούλα που σου ζωγράφισε
ένα πλατύ χαμόγελο.

 

ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΙΙ

η νύχτα λύσσαξε στο παραθύρι
αυτά είναι — που λεν — του Διοκλητιανού τα παλάτια;
Ακολουθώ τα ίχνη του βλέμματός σου πάνω στη θάλασσα
οι μυστικές χαρές του σώματός σου είναι ξαπλωμένες
πάνω στα βράχια στο περιγιάλι
ο ήλιος έζωσε μέσα στα μάτια τα πιο ψηλά του κυπαρίσσια
ας προσχωρήσουμε στις μουσικές των τροπικών
τ’ άυλα λόγια πόθου και πίστεως γρηγορούν
Αμαληκίται γρηγορούν
τ’ άλογα που καλπάζουν
τ’ αμάξι άφησε τώρα το δρόμο και προχωρεί στην καρδιά του δάσους
ταχύτης και αδράνεια
κόρη της Αλασίας ωραιοτική
υπερφίαλοι κι’ αλαζόνες και βέβηλοι ερασταί
— όμως ερασταί —
εδώ εγκατεστάθηκαν υδραυλικά πριόνια ανάμεσα στο χώμα
το κόκκινο και το πράσινο των πεύκων
εκεί το τέμενος της Σοφίας
πιο πέρα το γεφύρι το κάστρο η σπηλιά
που ζούμε
τα σώματά μας θα χαθούν θα σβύσουν
από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων
αυτό το «σε αγαπώ» που σου ψιθύρισα στις ώρες μας τις πιο κρυφές

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ…

Νίκος Καζαντζάκης

 

 

Ζητείται έρωτας για αντιφασίστρια
Να 'ναι βίαιο.

Να παλεύει να βγει από μέσα μου με δύναμη, λες και θα μου συντρίψει κάθε κόκκαλο.
Να μη μπορώ να φάω, να μη μπορώ να κοιμηθώ, να μη μπορώ να ντυθώ, να μη μπορώ να μπορώ.
Να 'ναι τόσο παθιασμένο που να με κάνει να ξενυχτάω βδομάδες πάνω από χαρτιά τα οποία θα γεμίζω, άγαρμπα, λέξεις, προτάσεις, κόμματα, τελείες...
Να μην υπάρχει μικροαστισμός μέσα του.

Καμιά ρουτίνα, καμιά συνήθεια.

Μόνο ατόφια έλξη.

Το χρειάζομαι.
ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.

Δυναμικό ρομαντισμό. Ήρεμη δύναμη.

Θέλω να νιώσω. Να πονέσω. Να πετάξω. Θέλω να ζω γι' αυτό.
Οι μέρες ν' αποκτούν λευκή λάμψη.

Όχι άλλους συμβιβασμούς, βαρέθηκα.
Μου αρκούν δυο μάτια που θα βλέπουν το αύριο μαυροκόκκινο. Rockmantic

 

να βρούμε και μείς τον εαυτό μας........................

 

William Shakespeare
στίχοι 9-14 από το σονέτο 109

Στη φύση μου βασίλευσαν όλες οι ασωτίες
Που κάθε σάρκα πολιορκούν,
εντούτοις βεβαιώσου,

Ποτέ σε τόσο άλογες δε θα 'φτανα αμαρτίες
Ν' αφήσω για το τίποτα το αμέτρητο καλό σου.

Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν,
αν

Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν.

 

I see the moon, I see the moon, I see the moon
Oh, when you're looking at the sun
Not a fool, I'm not a fool, not a fool
No you're not fooling anyone

Oh, but when you're gone
When you're gone, when you're gone
Oh baby, all the lights go out
Thinking, oh that, baby, I was wrong
I was wrong, I was wrong
Come back to me, baby, we can work this out

Oh baby, come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down and run
No, I won't let you down and run
Cause I could be the one
I could be the one
I could be the one
I could be the one

I see in blue, I see in blue, I see in blue
Oh, when you see everything in red
There is nothing that I wouldn't do for you
Do for you, do for you
Oh, cause you got inside my head

Oh, but when you're gone
When you're gone, when you're gone
Oh baby, all the lights go out
Thinking, oh that, baby, I was wrong
I was wrong, I was wrong
Come back to me, baby, we can work this out

Oh baby, come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down and run
No, I won't let you down and run
Cause I could be the one
I could be the one
I could be the one

Be the one, be the one, be the one
Be the one, be the one, be the one
I could be the one
Be the one, be the one, be the one
Be the one, be the one, be the one
I could be the one
Be the one, be the one, be the one
Be the one, be the one, be the one
I could be the one
Be the one, be the one, be the one
Be the one, be the one, be the one
Will you be mine?

Oh baby, come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down and run
No, I won't let you down and run
Cause I could be the one
I could be the one
I could be the one

 

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

Κ.Καβάφης
(για σένα που είναι ο αγαπημένος σου   )

 

Μια σπάνια φωνή ερμηνεύει σπαρακτικά ένα απ τα υπέροχα τραγούδια του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου

Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ’ αφήσω μου `χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μεσ’ τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Χαρά σ’ αυτόν που τώρα σ’ αγαπά
χαράζει και σ’ αγγίζει στα μαλλιά
Κι όμως να! περπατώ μεσ’ τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
ποτέ να μ’ αγαπήσει όπως εσύ