Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Unfinished Sympathy"
(originally by Massive Attack)

I know that I've been mad in love before
And how it could be with you
Really hurt me, baby, really hurt me, baby
How can you have a day without a night?
You're the book that I have opened
And now I've got to know much more
The curiousness of your potential kiss
Has got my mind and body aching
Really hurt me, baby, really hurt me, baby
How can you have a day without a night?
You're the book that I have opened
And now I've got to know much more

Like a soul without a mind in a body without a heart
I'm missing every part

Like a soul without a mind in a body without a heart
I'm missing every part
Like a soul without a mind in a body without a heart
I'm missing every part
Like a soul without a mind in a body without a heart
I'm missing every part

---------------Hooverphonic whit orchestra (full concert)--------------------

 

Από τότε που γεννήθηκα
είμαι στολισμένη για τον ερχομό σου

Δέκα χιλιάδες μέρες πέρασαν
κι όλο πηγαίνω να σε συναντήσω

Οι χώρες στένεψαν
τα βουνά χαμηλώνουν
τα ποτάμια λίγνεψαν

Το κορμί μου μεγάλωσε με ξεπέρασε
απλώνεται απ’ την αυγή ως το λυκόφως
σκεπάζει όλη τη γη
Όποιο δρόμο κι αν πάρεις
θα περπατήσεις επάνω μου


~Ιβάν Γκολ~
"Μαλαισιακα τραγούδια "

 

Judith Butler on Doubting Love

"On occasion when I am getting to know someone — when someone seeks to know me or, indeed, find in me the occasion for love — I am asked what my idea of love is, and I always founder. There are clearly those who have their ideas of love, who enter into their conversations, their letters, their initial encounters with an idea of love in mind. This is admirable in a way. And I am somewhat embarrassed by the fact that I have no answer, and that I cannot, in the moment of potential seduction, [have] an entrancing view of love to offer the one with whom I speak. … One knows love somehow only when all one’s ideas are destroyed, and this becoming unhinged from what one knows is the paradigmatic sign of love.

[Freud] is the one who writes, ‘A man who doubts his own love may, or rather, must doubt every lesser thing.’ And this is the line I return to in my life, a line that cannot be read once, at least not by me. Freud is making a statement, but he is, implicitly, delivering as well a warning and an admonition. The one who doubts his own love will find himself doubting every lesser thing.

[…]

There is no way around it: If you doubt your own love, you will be compelled to doubt every lesser thing and if there is no greater thing than love, you will be compelled to doubt every other thing, which means that nothing, really nothing, will be undoubted by you.

It would seem that for Freud the goal is not to doubt one’s own love, to come to have certainty in it, and to somehow know oneself in the dispossession that love provides. I am the one who loses myself here, in this way, under these conditions, who finds the following irresistible; who falls then and there; who wants, who idealizes, who pursues; who cannot forget this or that kind of thing, wants it again, cannot stop wanting it easily; who wants to be pursued, or to become unforgettable, irreplaceable.

One finds that love is not a state, a feeling, a disposition, but an exchange, uneven, fraught with history, with ghosts, with longings that are more or less legible to those who try to see one another with their own faulty vision."

https://www.brainpickings.org/2012/11/12/philosopher-judith-butler-on-doubting-love/

 

Το μόνο που είναι σημαντικό ότι κι αν συμβαίνει είναι να στέλνεις τα θετικότερα συναισθήματα σου σε αυτόν που αγαπάς κάθε στιγμή!
Η δόνηση που προκαλείται και τροφοδοτεί την κοινή φλόγα της αγάπης μπορεί να υπερβεί κάθε σκοτάδι και να ακτινοβολεί πάντα.

 

 

"Η αλλοτρίωση της έλξης"
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου.
Αλήθεια, πώς να περιγράψω
τη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψει
και μόνο στην πρεμιέρα του φθινοπώρου
θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;
Ελπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το ανδρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’ αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις τον θάνατο.

(από τη συλλογή: Η ανορεξία της ύπαρξης)

 

Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ’το δικό μου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε ημέρας.
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας
σαν της θαλάσσης τα κύματα

Και είπα τότε πως ετραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.

Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ και τότε, κάπου-κάπου, αποδημούνε
τα πουλιά που εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

Πάμπλο Νερούντα

 

.Ω, ναι, κι απόψε, όπως πάντα,
πολύ θα το 'θελα να σε οδηγήσω εγώ στο λουτρό, να σε πλύνω
με τα ίδια τα χέρια μου -να σε γνωρίσουν τα χέρια μου. Το κορμί σου
καλά το ξέρω, σαν ποίημα αποστηθισμένο
που διαρκώς το ξεχνώ, -το πιο άγνωστο πράγμα του κόσμου
το πιο ευμετάβλητο κι ασύλληπτο είναι τ' ανθρώπινο σώμα –ποιος
μπορεί να το μάθει;...

Γ. Ρίτσος, Φαίδρα

 

So we expect love to be a solution for infinite suffering?

— Georges Bataille, On Nietzsche

 

 

«Περικλέους, Πραξιτέλους, Κολοκοτρώνη, όργωσα όλα τα δρομάκια, από πάνω μέχρι κάτω. Έψαχνα σε κάθε γωνιά, σε κάθε μαγαζί, γύριζα πίσω μου απότομα μήπως και σε δω ξαφνικά να με κοιτάζεις, να με έχεις πάρει από πίσω και να γελάς, και να μου κάνεις έκπληξη. Θα' θελα να κοκκινίσω και εσύ να με κοροϊδέψεις που σε κυνηγάω σε όλη την Αθήνα, που δεν αντέχω ούτε λεπτό χωρίς εσένα».

Λ. Κιτσοπούλου, Μεγάλοι δρόμοι

 

αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι’ ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι’ ευγενικά
μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό — ιταλικό μου φαίνεται — βάζο με παραστάσεις
γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισέ μου
— αφού το θέλεις —
τη θλίψη του πρασίνου βλέμματός σου
την βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακρυά
μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

Νίκος Εγγονόπουλος