Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αυτές τις μέρες
θα λείπω από τον εαυτό μου.

Κάτι δουλειές εκτός,
κάτι επισκευές εντός...θα λείψω.

Αν κάποιος θυμηθεί κάτι επείγον,
ας θυμηθεί να μου το πει
μετά την Ανάστασή μου.

Εκτός κι αν είναι υπερεπείγον...
Το "σ' αγαπώ" ας πούμε...
ας το πει και εν απουσία μου.
Το λαμβάνει κι έξω από μένα
η ψυχή μου...

Γιώργης Δρυμωνιάτης

 

Η στιγμή που θα σε αγκαλιάσω, η στιγμή που θα σε φιλήσω, η στιγμή που θα σου πω τι είσαι για μένα. Η στιγμή που θα σου δείξω τα χρώματα που δημιούργησες μέσα από το μαύρο.

Η στιγμή μου και η στιγμή σου είναι οι στιγμές μας. Οι στιγμές επιθυμίας που περάσαμε και οι στιγμές που θέλω να περάσουμε.

Ανυπομονώ για τη μέρα που θα ξυπνάω δίπλα σου και θα σου δίνω ένα φιλί και θα σου ψιθυρίζω «Καλημέρα». Και δεν θα λέω καλημέρα σε μία απλή φωτογραφία ακόμα.

Θα σου λέω πόσο Σ’ αγαπώ την ώρα που κοιμάσαι,χωρίς να περιμένω να μου απαντήσεις, γιατί απλά θέλω να στο πω και δεν θα προσδοκώ απάντηση.

Η στιγμή που θα ξαπλώσω το βράδυ και θα σ’ έχω αγκαλιά! Η στιγμή που δεν θα είναι πια επιθυμία! Το πιο ζεστό πάπλωμα συναισθημάτων! Η στιγμή που θα μπορώ να σ’ αγκαλιάσω για να ζωγραφίσω με την θερμοκρασία μου τα συναισθήματα μου πάνω στο σώμα σου.

Η στιγμή που θα δημιουργήσω την πιο όμορφη μελωδία με συνθέτη την καρδιά μου και παραγωγό την αγκαλιά σου. Η στιγμή που θα σε κοιτάξω στα μάτια και αυτή τη στιγμή δεν θα μπορεί να την περιγράψει κανένας, μόνο ένας σιωπηλός περίπατος…

Ένας περίπατος από στιγμές…

 

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.

Προφταίνω άραγε ν΄ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ΄αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα,
σφίγγοντας την σκιά σου, ν' αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.

Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα,
να μεταμορφωθώ και γω - σε μια σκιά.
Ω ζυγαριές των αισθημάτων!
Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ' όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά,
που είναι πιο εύκολο ν΄αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμα σου,
ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες τα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά -και θα συνεχίσει να βαδίζει χαρούμενα-
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.
Ρ. Ντεσνος

 

Ζητώ το αδύνατο: αγάπα με για πάντα.
Αγάπα με όταν ο πόθος όλος έχει φύγει.
Αγάπα με με την προσήλωση ενός μοναχού.
Όταν ο κόσμος στην ολότητά του
κι όλα όσα κρατάς ιερά σε συμβουλεύουν
για τ’ αντίθετο: αγάπα με ακόμη παραπάνω.
Όταν σε γεμίζει οργή και είναι τυφλή: αγάπα με.
Όταν το κάθε βήμα απ’ την πόρτα στη δουλειά σου σε κουράζει—
αγάπα με· κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι πάλι.
*
Αγάπα με όταν πλήττεις—
όταν κάθε γυναίκα που κοιτάς
είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη,
ή, σαν πιο αξιολύπητη να ’μαι που ζητώ,
αγάπα με όπως με αγαπούσες πάντα:
όχι σαν θαυμαστής ή σαν κριτής, μα με
τη συμπόνια που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου
όταν είσαι μόνος.
*
Αγάπα με όπως απολαμβάνεις τη μοναξιά σου,
αυτήν που σε προετοιμάζει για το θάνατο,
το μυστήριο της σάρκας, καθώς σκίζει και ράβει.
Αγάπα με όπως την πολυτιμότερη παιδική σου ανάμνηση—
κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς καμιά—
φαντάσου μία, βάλε με εκεί μαζί σου.
Αγάπα με στα γεράματα όπως μ’ αγαπούσες στη νιότη.
*
Αγάπα με σαν να ’μουν εγώ για πάντα—
και θα κάνω το αδύνατο
μια απλή πράξη,
αγαπώντας σε, αγαπώντας σε όπως σ’ αγαπώ.
Αννα Καστιγιο.

 

Υπό το πρίσμα χρυσού

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Σεντόνια σπιθοβολούν χιονιού
Κάτω από τον ήλιο που όλο και ζυγώνει

Παράθυρα ανοίγουν τις αγκάλες τους
Σ’ όλο το μέγα μάκρος της οδού της καλοσύνης
Ανοίγονται χέρια και πουλιά
Ανοίγονται μέρες ανοίγονται νύχτες
Και των παιδικών χρόνων τ’ αστέρια
Στις τέσσερεις γωνιές του απέραντου ουρανού
Από μεγάλη ανάγκη τραγουδάνε σιγανά

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Ο φόβος αφανίζει το φαρμάκι δια παντός
Σβήνει στο δροσερό χορτάρι απάνω

Οι βάτοι μέσα στους νεκρούς ναούς
Τραβάν έξω απ’ τον ριζοβολημένον ίσκιο
Τους ζέοντες άλικους και μελανούς καρπούς τους
Το κρασί της αφρισμένης γης
Πνίγει στο απόγειο της πτήσης τους τις μέλισσες
Και οι χωρικοί αναθυμούνται τότε
Χρόνια που ’χαν τις σοδειές τις πιο γεμάτες

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Τις φλέβες της πιάνει και χαράζει η απόσταση
Και των νερών το φούσκωμα όλους τους γιαλούς αγγίζει

Οι λέαινες οι περιστέρες οι ελαφίνες
Στον καθαρόν αγέρα τρέμοντας κοιτάζουν που γεννιέται
Τ’ όμοιό τους σαν την άνοιξη
Και η άφθονη γυναίκα και μητέρα
Τη ζωή στην ασωτεία συντονίζει
Αλλάζει ο κόσμος χρώμα
Η γέννηση με την απουσία εναλλάσσεται

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Οι τοίχοι φλέγονται όλοι από παλιά ζωή
Οι τοίχοι φλέγονται όλοι από ζωή καινούργια

Η κλίνη της φύσεως έξω
Έχει στρωθεί καλά με αθωότητα
Λυκόφωτος ο ουρανός και λούζει
Τη λυγμική και μειδιώσα
Μορφή της μουσηγέτιδος
Πάντοτε γυμνότερη εκείνη σκλάβα και άνασσα
Φυλλώματος διηνεκούς και εσαεί

Όποτε κοιταζόμαστ’ εμείς
Εσή η λυμφατική ο ζοφερός εγώ
Η όραση είν’ ολούθε αύρας πνοή και πόθου

Που ζωογονεί το πρώτο και το ύστατο όνειρο.

Paul Eluard

 

 

"Σαν πάτησε χάμω δεν την άφησε . Ξαμόλησε μόνο το μπαστούνι να κρέμεται στην αγριόριζα κ’ έσφιξε γύρω στο κορμί της και τ’ άλλο του το μπράτσο. Τήνε κράτησε έτσι σαν ένα παιδί, σαν ένα θησαυρό. Την έσφιξε στην αγκαλιά σαν ένα λάφυρο. Έσκυψε στο πρόσωπό της έξαλλος, έσκυψε πολύ κοντά, πάνω από τα χρυσά μάτια της. Και τα βρήκε να τον κοιτάνε από κάτω, όπως κοιτάνε τα μάτια των αρρώστων μες από το βύθος της θέρμης. Η ματιά του μπήκε μέσα της αρσενική και βάρβαρη. Είταν η αστραψιά της τρέλας του, κυκλοφόρεσε μονομιάς μέσα της. Πήγε κι ήρθε ο σπασμός ως τα ακρότατα των νεύρων της. Ένα γλυκό ρίγος την συντάραξε σύγκορμη, και σφίχτηκε σπασμωδικά πάνω του με όλη της την ύπαρξη.

Τότες αυτός γύρισε τα μάτια του ένα γύρω, σαν ένα αγρίμι που γυρεύει καταφύγι για να σπαράξει το θήραμά του. Είδε τις πυκνές τούφες της φτέρης, την πήγε βιαστικά εκεί, την απόθεσε προσεχτικά πάνω στο παχύ στρώμα της πρασινάδας, που τσακίστηκε και μύρισε βαριά κάτ’ από τα γόνατά του, και την έκαμε δική του μ’ έναν τρόπο βίαιο, σχεδόν εχτρικό."


Στ. Μυριβήλης, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια.

 

Ο ρομαντισμός της ακροπατούσε στο γκρίζο
κι αφηνόταν στο χάος,
πέφτοντας απ' τα ουράνια τόξα.
Γιατί εκείνη πετούσε
καβαλώντας τα άτια σκοτεινών ποιητών
και δάκρυζε απ' την κάπνα που σήκωναν οι φλόγες του υλισμού κάτω ,
εκεί στις πόλεις των ανθρώπων
που δεν ήξεραν σαν κι εκείνη να ερωτεύονται... παράφορα ,
με όριο την καταστροφή ...

Μαριάνθη Ντεβάκη