Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Στη μεγάλη νύχτα
στο μικρό πάντα
θα σ' αγαπώ...

Jack Prevert

 

Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ για τον έρωτα είναι ότι σε απελευθερώνει.

Zadie Smith, 1975-, Βρετανίδα συγγραφέας

 

«Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου.
Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο.»

Μαλβίνα Κάραλη

 

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.
Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν
τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν
σκάλες για τα δωμάτιά τους.
Όταν βράδιασε,
όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους.
Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα
στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι.

Από το "Ελάχιστο Χρονικό του Έρωτα" - Γιάννης Ρίτσος

 

Μια απουσία αφήνεις
πάντα μέσα μου...
Μια θλίψη
και ένα σε θέλω
αφημένο στα μάτια μου...

Ελένη Αποστόλου

 

Σταμάτησαν να σου λένε ψέματα, όχι να σ’ αγαπούν. Κι εσένα σου φαίνεται πως σταμάτησαν να σ’ αγαπούν…

Antonio Porchia, 1885-1968, Ιταλοαργεντινός ποιητής

 

Σας αγαπώ, μικρέ μου κάστορα.

Jean-Paul Sartre

 

Ερωτόκριτος ( Τα θλιβερά μαντάτα )
Βιτσέντζος Κορνάρος


Ακουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;

Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν’ ανιμένω
Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω

και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει

και δεν μπορείς ν’ αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου

Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω

την ώρα π’ αρραβωνιστής να βαραναστενάξης
κι’ όντε σα νύφη στολιστήςσαν παντρεμένη αλλάξης

ν’ αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε
τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι

και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου

καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ’ αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια πού λργα κι όπου πολλά σ’ αρέσα

και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα
πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα

κι’ όντε σού πούν κι απόθανα λυπήσουμε καί κλάψε
και τα τραγούδια πού βγαλα μες’ στη φωτιά τα κάψε

Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω
τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν’ ανατρανίσω

Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου

Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου

 

Είναι απορίας εύλογο. Πώς μπορείς να αφεθείς στα χέρια ενός ανθρώπου με τα μάτια κλειστά και ανοιχτή καρδιά αν δεν υπάρχει συναίσθημα;

Πώς μπορείς να Τον λατρεύεις και να Του προσφέρεις τον εαυτό σου χωρίς μια στάλα αγάπης;

Η αγάπη βέβαια έχει πολλά πρόσωπα και με τη πορεία του χρόνου πέφτουν σαν φύλλα μα γεννιούνται μετά νέα δυνατά φρέσκα.

Πώς μπορεί να σε φροντίζει, να σε αγγίζει, να σε φιλά χωρίς να σκιρτά έστω και λίγο η καρδιά Του;

Να βλέπεις για μια στιγμή εκείνη τη σκοτεινή/φωτεινή φλόγα μέσα στα μάτια Του πριν βιαστικά τραβήξεις το βλέμμα σου και κατεβάσεις το κεφάλι τρέμοντας ολόκληρη.

Γιατί αυτό είναι αγάπη, το δέσιμο εκείνο που κλειδώνει τη ψυχή σου μόνο με τη δική Του.

Δεν χρειάζεται ανάλυση ειδάλλως χάνεται η ουσία.

Μπορείς να δεχτείς με ένα αληθινό χαμόγελο γεμάτο ζωντάνια και να δεχτείς πως αυτό είναι αγάπη.

"ενα παλιο καπελο"