Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ερωτική αγάπη, επιθυμία & λογική, ελεύθεροι και μαζί, αυτή είναι η βαθιά αγάπη πέραν από τις προσωπικές προσδοκίες και φαντασιώσεις.
Η ώριμη αγάπη, αυτή που κατανοείς πρώτα τον εαυτό και μετά τον άλλον, η αγάπη που λειτουργεί μαζί με τον έρωτα χωρίς να αλλοιώνει την καθαρότητα της αίσθησης του ποιος είμαι εγώ και ποιος είναι ο άλλος. Η αγάπη αυτή που επιτρέπει στο σύντροφο να είναι ο εαυτός του κι όχι αυτός που θα θέλαμε εμείς να είναι.
Η αγάπη αυτή που δεν εξιδανικεύει αλλά μας κάνει να αγαπάμε τον άνθρωπο μας έτσι όπως αυτός είναι πραγματικά με τα ελαττώματα του, με τα προτερήματα του, με τα συν του και τα πλην του.
Κι αυτά τα πλην να τα αγαπάμε ακόμη περισσότερο από τα συν γιατί μέσα από τα πλην μας δίνεται η ευκαιρία να εξελιχτούμε και να εξελίσσουμε και τη σχέση μας.
Να αγαπάμε την αρμονία μας, να αγαπάμε τις συγκρούσεις μας, να νιώθουμε ζωντανοί. Να βρίσκουμε κι όχι να χάνουμε τον εαυτό μας.
Να μας λείπει ο άλλος όχι επειδή δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς τον άλλον αλλά επειδή δεν θέλουμε να είμαστε χώρια.
Να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, τα σχέδια μας, τα όνειρα μας είτε κοινά, είτε ατομικά.
Να χαιρόμαστε όταν ο σύντροφος μας έχει ατομικά όνειρα και να είμαστε εκεί να θέλουμε να τον στηρίζουμε να τα πραγματοποιήσει.
Στην πραγματική αγάπη θέλεις ο άλλος να είναι καλά κι ευτυχισμένος όπου κι αν είναι αυτό το καλά του και η ευτυχία του.
Κι αν ακόμα μια μέρα δεν είστε σύντροφοι να θες να είναι καλά όπου κι αν είναι ο άνθρωπος που έζησες μαζί του κάτι τόσο όμορφο, αληθινό και δυνατό.
Να μην ξεχνάς ότι ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να αγγίξει την ψυχή σου και ότι έχεις περάσει μαζί του πολύ ευτυχισμένες στιγμές.
Στιγμές που μπορεί να κρατήσουν για όσο ή για μια αιωνιότητα.
Τίποτα πιο δυνατό από την αγάπη της καρδιάς, από τα χαμόγελα που σου χαρίστηκαν και χάρισες.
Η πραγματική αγάπη έχει δύναμη, έχει σθένος, έχει ζωή.


 

 

Η τέχνη της συμβίωσης. Ένας Ινδιάνικος μύθος
Χόρχε Μπουκάι

Ο αετός και το γεράκι (ινδιάνικος μύθος)
«Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα,
να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

Ο μύθος που ακολουθεί, είναι από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της συνάντησης» και κατά τη γνώμη μου, προκύπτει απ’ αυτόν, ο ορισμός της υγείας σε οποιασδήποτε φύσεως σχέση:

» Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου
μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

«Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.
«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.
«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»
«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»
«Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»
«Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου».
«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

«Υπάρχει κάτι …» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. «Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»
«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.
«Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
«Ωραία» λέει ο μάγος. «Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κηνυγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

«Κι εσύ Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, «πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.»
Οι δυο νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

«Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος.
«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε….Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»
«Όχι» λέει ο γέρος.
«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.
«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

 

6 Ιουλίου, πρωί
Αγγελέ μου, Είναι μου- Εαυτέ μου - μόνο λίγα λόγια σήμερα, κι αυτά με μολύβι - (το δικό σου) - γιατί αυτή η βαθιά θλίψη όταν η ανάγκη το προστάζει;
Μπορεί η Αγάπη μας να επιβιώσει αλλιώς, παρά μόνο με θυσίες, χωρίς να απαιτούμε τα πάντα;
Μπορείς ν' αποφύγεις να μην είσαι ολότελα δική μου κι εγώ ολότελα δικός σου; Αχ, Θεέ
Απόλαυσε την ωραία φύση ηρεμώντας το πνεύμα σου και αναλογίσου αυτά που πρέπει να γίνουν - ο έρωτας απαιτεί δικαιωματικά τα πάντα απο σένα κι απο εμένα - μόνο που ξεχνάς τόσο εύκολα πως πρέπει να ζω για μένα και για σένα -
Αν ήμασταν πάντα μαζί, θα ένιωθες αυτόν τον πόνο, τόσο λίγο όσο κι εγώ

[...]
Θα ιδωθούμε μάλλον σύντομα, γι' αυτό και δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις που έκανα αυτές τις λίγες μέρες για τη ζωή μου
Αν οι καρδιές μας ήταν πάντα η μια κοντα στην άλλη, δεν θα τις έκανα
Αχ - υπάρχουν στιγμές που μου φαίνεται πως ο λόγος δεν μπορεί να περιγράψει αυτά που νιώθω
Να είσαι χαρούμενη - μείνε ο πιο πιστός και μοναδικός θησαυρός μου, το παν για μένα, όπως είμαι κι εγώ για σένα, όσο για τα υπόλοιπα, οι Θεοί θα αποφασίσουν τι θα γίνει με εμας
Ο πιστός σου Ludwig

[...]
Νωρίς το πρωί, 7 Ιουλίου.
Ξαπλωμένος ακόμη στο κρεβάτι, οι σκέψεις τρέχουν σ' εσένα, Αθάνατη Αγαπημένη μου, άλλοτε χαρούμενες κι άλλοτε λυπημένες, περιμένοντας να δούμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα
Μπορώ να ζήσω για πάντα μαζί σου, αλλιώς καθόλου
Ναι, αποφάσισα να περιπλανηθώ μακριά μέχρι να μπορέσω να πετάξω στην αγκαλιά σου και να πω πως είμαι στο σπίτι μου, μέχρι να μπορέσω να στείλω τη ψυχή μου στεφανωμένη από σένα στη βασιλεία των πνευμάτων.
Ναι, δυστυχώς αυτό πρέπει να γίνει -
Θα το καταλάβεις καλύτερα γνωρίζοντας πόσο πιστός σου είμαι, ποτέ καμια άλλη δεν θα μπορέσει να κατακτήσει την καρδιά μου, ποτέ - ποτέ
Ω Θεέ - γιατί πρέπει να αποχωρίζονται εκείνοι που αγαπιούνται τόσο πολύ; Και πράγματι η ζωή μου στη Β. όπως τώρα είναι μία άθλια ζωή.
Ο ερωτάς σου με κάνει τον πιο ευτυχισμένο και πιο δυστυχισμένο άνθρωπο, την ίδια στιγμή. Στην ηλικία μου θα μου ήταν αναγκαία μια σταθερή και ήρεμη ζωή
Είναι δυνατό όμως αυτό να συμβεί, αν λάβουμε υπόψιν την σχέση μας ;

'Αγγελέ μου, μόλις έμαθα πως το ταχυδρομείο φεύγει κάθε μέρα κι επομένως πρέπει να σταματήσω για να λάβεις το γράμμα αμέσως
Να είσαι ήρεμη, μόνο αν δούμε την ύπαρξή μας με ηρεμία θα μπορέσουμε να πετύχουμε το σκοπό μας να ζήσουμε μαζί
Μείνε ήρεμη - αγάπα με - σήμερα - χθες - πόσα δάκρυα για σένα - σένα - σένα - ζωή μου - το παν για μένα -
Αντίο
Ω, συνέχισε να μ' αγαπάς, μην ξεχνάς την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου

L.

για πάντα δικός σου
για πάντα δική μου
για πάντα εμείς

Ludwig van Beethoven στην Αθάνατη Αγαπημένη

 

 

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά
η απάντησή μου είναι.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...

Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω.
Άκουσε με...

Σ’ ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ’ το
αυτό που θέλεις πέσ’ το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να `ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..
Κοίταξέ με...


αφιερωμενο......





View attachment 110370

 

Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση,
η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν,
η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ
και σε λυτρώνει.

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω,
να σ’ εγγίζω,
την δροσιά του πρωινού που αναπνέεις ν’ αναπνέω·
κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

 

Να σε αγγίζω και να ανατριχιάζω
Να σε φιλώ και να χάνομαι
Να είμαστε αγκαλιά και όταν ακουμπούν τα χείλη
απλά να στροβιλίζομαι σε άλλο κόσμο
Αυτή η μικρή στιγμή που είμαστε ένα