Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Οι πρώτες συναντήσεις

Tων συναντήσεων μας την κάθε στιγμή,
γιορτάζαμε σαν ευλογία,
μόνοι εμείς στον κόσμο ολάκερο. Κι’ από
φτερό πουλιού πιο τολμηρή κι ανάλαφρη ήσουν,
σα παραζάλη στη σκάλα,
πηδούσες τα σκαλιά και
μέσα απ’ την υγρή την πασχαλιά
πήγαινες στη δική σου επικράτεια,
απ’ του καθρέφτη την άλλη την πλευρά.
Σαν έπεφτε όμως η νυχτιά με της ευμένειας
το δώρο, οι πύλες άνοιγαν
του θυσιαστηρίου, μεσ’ στο σκοτάδι έλαμπες,
αργά γέρνοντας η γύμνια,
κι αποκοιμιόσουν: «Ας είσαι ευλογημένη!» -
έλεγα ξέροντας πως η ευλογία μου
είναι παράτολμη: κοιμόσουν.
Και για ν’ αγγίξει τα βλέφαρα της βαθυγάλανης οικουμένης
σέρνονταν από το τραπέζι η πασχαλιά,
και τα βλέφαρα που γαλανάδα άγγιξε,
κοιμούνταν ήρεμα, το χέρι ήταν ζεστό.
Κρυστάλλινος ο σφυγμός των ποταμών,
νεφελώδη τα βουνά, ανήσυχες οι θάλασσες.
Μα συ κρατούσες τη γήινη σφαίρα στην παλάμη σου
κρυστάλλινη, και κοιμόσουν στο θρόνο,
και – Ω δίκαιε Θεέ! – ήσουν δική μου.
Ξύπνησες και ξανάγραψες,
το καθημερινό ανθρώπινο λεξικό,
κι η φωνή στο λαρύγγι μισοσβησμένη
γέμισε, και έδωσες στη λέξη
μια νέα έννοια που σήμαινε: Τσάρος.
Κι όλα στο κόσμο μεταμορφώθηκαν, ακόμη
και τα απλά πράγματα – η λεκάνη, - όταν
στεκόταν ανάμεσα μας, σα φρουρός,
το γάργαρο μα και σκληρό νερό.
Μας παρέσυρε άγνωστο που.
Μπροστά μας περνούσαν, σαν οφθαλμαπάτες,
πόλεις χτισμένες από θαύμα θαρρείς,
η μέντα απλώθηκε κάτω απ’ τα πόδια μας.
Και πουλιά ανταμώναμε στο δρόμο μας,
και από το ποτάμι ψάρια πετάγονταν.
Κι ο ουρανός άνοιξε μπροστά στα μάτια μας,
όταν η μοίρα τα ίχνη μας ακολούθησε,
σα τρελός με το ξυράφι στο χέρι.

( Arseny Tarkovsky )

 

....γιατι οι ανθρωποι συντροφε
ζουν απο τη στιγμη
που βρισκουν μια θεση
στη ζωη των αλλων...


Τ.Λειβαδιτης

 

Ο μόνος πραγματικός έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος.
Δεν τον επισκέπτεται η φθορά.
Κρατά αλώβητη την Ανάγκη.
Επιδεικνύει με υπερηφάνεια
τις πληγές από τα νύχια των εραστών
που πνίγουν το πάθος
στα ιερά νερά της Μνημοσύνης.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας
βρίσκει τη θέση του πλάι στους αθανάτους.
Γιατί δεν πεθαίνει ότι δε γεννήθηκε ποτέ…

 

Πνιγομαι στο βυθο που με εβαλες να ζω
Δε ξερω να κολυμπαω στα σκοταδια ακομη
Καιγομαι στη κολαση που μου προσεφερες
Δε μαρεσε ποτε η τοση ζεστη και το ηξερες.....

Ομως οταν μου τα εδειξες φλερταρα μαζι τους και ειναι μερη που ερωτευτηκες και λατρεψες τοσο πολυ!!!!
Τα αγαπω τα δυσκολα σου...
Τα σκοτεινα σου...
Τα βαθια και καυτα σου μονοπατια...

Ερωτας ειναι να ειμαστε μαζι οπου κι αν ειναι αυτο γιατι παραμιλω στο ονομα του ερωτα σου ενω βαφομαστε βαθυ κοκκινο και σκουρο μαυρο!!!!!

 

 
την καλημερα μου ..!!!!!

 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω

Τζόις Μανσούρ

 

Λόγια και φιλιά κρυμμένα
Μια για μένα δυο για σένα
Τρεις για τ' όνειρο που βγαίνει
Και γιορτάζει ό,τι σωπαίνει
Κείνο που σωπαίνει χρόνια
Να γλυκολαλεί στα κλώνια
Μ' αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ' ουρανού τα παραθύρια

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Δε μας μύρανε η μοίρα
Τι ήμουν δέντρο φυτεμένο
Σ'ένα τόπο ερημωμένο

Και χαμογελούν οι μέρες
Στου ονείρου τους αιθέρες

Η αγάπη έχει υφάνει ολομέταξο στεφάνι
Και στα χείλη έχει περάσει κατακόκκινο κεράσι

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Τώρα άλλαξε η μοίρα
Μ'αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ'ουρανού τα παραθύρια

 

Το σύμπαν διαστέλλεται για να χωρέσει ένα νέο δάκρυ...

 

Ενα μονο;;;;
Λιγο λες!!!

 

«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου…»

ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ ΠΡΟΣ ΜΑΡΛΕΝ ΝΤΙΤΡΙΧ

 

ΕΡΩΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ, Σύλβια Πλαθ

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες.
Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε,
Αν και, όπως μια πέτρα , αυτό δεν μ` ενοχλούσε,
Να μένω στη θέση μου ακολουθώντας τη συνήθεια
Δεν είναι ότι μ` έσπρωξες απλά μια ίντσα, όχι—
Ούτε ότι μ` άφησες να στηλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου
Στον ουρανό ξανά, χωρίς ελπίδα, φυσικά,
Κατανόησης της κυανότητας , ή των αστεριών

Δεν ήταν αυτό. Ας πούμε πως κοιμήθηκα : ένα φίδι
Κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος
Στον λευκό υατό του χειμώνα—
Όπως οι γείτονές μου, δε μπορώ να χαρώ
Με τα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα
Μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή για να λειώσουν
Το μάγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάμματα,
Άγγελοι θρηνούντες πάνω από φύσεις βουβές,
Αλλά δε με έπεισαν. Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.
Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα προσωπείο πάγου.

Και συνέχισα να κοιμάμαι σαν λυγισμένο δάχτυλο.
Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας
Και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ως πάχνη
Διαφανείς σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν
Πυκνές και ανέκφραστες ένα γύρω.
Δεν ήξερα τι να υποθέσω.
Έλαμπα, με γυάλινα – λέπια, και ξεδιπλώθηκα
Να εκρεύσω απ` τον εαυτό μου , σαν υγρό
Ανάμεσα από πόδια πτηνών και φυτών μίσχους.
Δεν ξεγελάστηκα .Σε γνώρισα αμέσως.

Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, δίχως σκιές.
Το ανάστημά μου έγινε διαυγές σαν γυαλί.
Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν Μαρτιάτικο κλαδί:
Ένα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο , ένα πόδι.
Από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα.
Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας
Πλέοντας στον αέρα μες την καμιζόλα της ψυχής μου
Καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο.


Μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπουλου

 

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ