Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Κάλλια έχω σε, με θάνατο, παρά άλλη με ζωή μου
Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.."
(1543-1548 Βιτσέντζος Κορνάρος )

Τόσες λίγες λέξεις με τόση ουσία!

 

Αν κατορθώσεις να κόψεις το κάπνισμα,
το ποτό και τον έρωτα,
δεν θα ζήσεις περισσότερο.
Απλώς θα σου φαίνεται ότι η ζωή διαρκεί περισσότερο

Σίγμουντ Φρόυντ

 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Πάτρα, ημερομηνία άγνωστη

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.

( Μ. Γκανάς, απόσπασμα )​

​

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο ρεμάλι είμαι. Εγώ που το παίζω συναισθηματικός, άνθρωπος παλιού καιρού. Αυτό όμως το πλήρωσα ακριβά. Ακόμα το πληρώνω. Εγώ που δεν συνόδευσα τις σχέσεις των ερώτων μου, των έτερων ήμισύ μου, στην τελευταία τους κατοικία. Και ήταν αυτές, που μου έδωσαν και το πήρα, το μέγιστο ηθικό δίδαγμα. Το έχω τύψεις. Πάρα μόνο καθόμουν και έπινα. Αν νομίζετε ότι οι τρελοί δεν είναι επικίνδυνοι, γελιέστε. Ρωτήστε τους ειδήμονες.

Όμως αυτήν ήταν η άμυνά μου τότε, αυτή και τώρα. Στην οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή. Το πιόμα. Αν και κάποια χρώματα (αυτό της αγνότητας) τα έχω κόψει. Και το ξύδι το έχω στο ναδίρ της χρήσης, έστω και σε καφενεία. Σε καφενεία κάτωθεν του περιπτέρου.

Ο Πάνος, ο Μιχάλης, η Λιάνα, ο Παναγιώτης, οι συμφοιτητές και οι ντίλερ, χαμένοι με τα χρόνια. Στην βαθιά καταχνιά της προ–προηγούμενης δεκαετίας. Τότε που τα τσιγαρόχαρτα κόστιζαν σε ελληνικά φράγκα όσο ένα πακέτο τσιγάρα. Εγώ κολλημένος στα Ζιτάνς, που δεν τα έβρισκα εύκολα και στο καλό αλβανικό που τότε αφθονούσε παραδόξως εκεί στην Πάτρα Αχαΐας. Και εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου φρουρό της. Φρουρός του σπιτιού, της χαράς και της ελευθερίας μου.

Με στοίχειωσε αυτό το σπίτι. Το υποφωτισμένο και όμως μέσα στο φως. Στον 4ο όροφο και όμως το απόλυτα βελούδινο υπόγειο. Στα Ψηλά Αλώνια και όμως στην πιο λούμπεν περιοχή. Με τις σύνηθες ντελικάτες μυρουδιές τεστοστερόνης, ερωτευμένος πάντα μέσα στο μυαλό μου, που τα βράδια έλιωνα με τζαζιές από τον Ημέρα fm και τα λόγια της Λίνας (που τα είχα και σε βιβλίο με τίτλο «Ολογράφως») το μπουσούλισμά μου στον έρωτα.

Ντελικάτες μυρουδιές τεστοστερόνης, όχι βαρβατίλας. Ερωτευμένος πάντα με ένα κοριτσάκι και πολλά αγοράκια ως τυχερά, τότε που δεν παραδεχόμουν ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, απλώς έκανα το κέφι μου. Με ντελικάτες μυρουδιές τεστοστερόνης, όχι βαρβατίλας. Και ας θεωρούσα τα αντρικά μου αρώματα το αντίθετο. Γιατί όπως έχει ήδη ειπωθεί, ένας φοιτητής καυλώνει λιγότερο από κάποιον άλλον που δεν είναι φοιτητής. Εγώ εκεί έκανα τον φοιτητή, το τζόβενο που του άρεσε να καθαρίζουν τα πουρά. Πριν σπάσω τα μούτρα και πριν αρχίσω να τρέμω. Και όσο κι αν δεν το καταλάβαινα, τώρα ξέρω ότι ήταν η πιο κουλτουρέ/σοφιστικέ περίοδος της ζωής μου.

Πάνε αυτά, πάει και η υπέρλαμπρη νεότητα, αλλά ο σπόρος της εστέτ απομόνωσης έμεινε. Όσο και αν την κοροϊδεύουν, όσο και αν πάντα έτσι ήμουνα, όσο και να μην το καταλαβαίνω… Γιατί εγώ «δεν τραγουδώ για να ξεχωρίσω από τον κόσμο, εγώ τραγουδώ για να ενωθώ με τον κόσμο» , αν και πάντα σε «φτώχεια μαζί με την τιμή».

Και ήρθαν οι πρώτες γκρίζες μέρες. Τουτέστιν το κυνηγητό. Από τους πάντες. Απόπειρα αυτοκτονίας (δυνατή) στις 2 Σεπτεμβρίου του ‘99.

( Νίκος Λέκκας )

 

Δεν θέλω να ξανασκοντάψεις στα μάτια μου.
Θα τα βγάλω
Να μη με κοροϊδεύουν άλλο..
Οι φωτογραφίες σου...

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα
και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία
του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας
είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας
είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής
εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας
είναι το σεσημασμένον δέρας
της υπάρξεώς μας.​

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

All about her ... or him...

 

Σου μιλω για αγαπη για ερωτα για παραπονα και χαρες. Ολα οσα μαζι Σου ζω.Αστερι του δικου μου ουρανου . Φως μου . Και οπως λεει η Δημουλα στο Παρακλησις..Ασε με Αστερι μου
Αὐτὴ τὴ μέρα
ἄφησε νὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ τὴν ἱστορία μου:
Μελαγχολικός της ζωῆς ἄνεμος εἶμαι
ποὺ νυχτώθηκα καὶ ἀπόμεινα σ᾿ ἕνα χθὲς ἀνάλγητο.

Ἔλα λοιπόν, καὶ μὲ τὰ μάτια σου,
ποῦ ῾ναι καταχνιὰ κι ἐνάστρωση,
τὸ σύθαμπο καὶ τὸ πρωὶ
σὲ μιὰν ἀλλόκοτη σύγκλιση,
ἀνάστειλε τὴ νύχτα μου.

Ἔλα
Κι ἂς εἶναι μοιραῖο πὼς ἀργότερα,
ὅταν ἀνάμεσά μας θ᾿ ἀναδεύεται,
σὲ ἀνυπόφορη μεγέθυνση,
τὸ μυστικό μας τ᾿ ἀδυσώπητο,
-πὼς σημερινοὶ εἴμαστε καὶ ξένοι-
μὲ τὸν ὑποβολέα τῆς πίκρας μου
παμπάλαιο κατευόδιο θ᾿ ἀπαγγείλω πάλι
στὶς ὧρες τὶς ἀγέρωχες,
ποὺ ἀνεβασμένες στὶς σχεδίες τοῦ ἀνέκκλητου
πρὸς ἕνα ἀδηφάγο αὔριο θὰ λάμνουν.

 

Το σε "θελω" κρυβει ερωτα..κρυβει ποθο ....αγαπη ...Σε θελω

 

Επιστολή της Βίτα για την Βιρτζίνια Γούλφ

"Η Βιρτζίνια είναι τόσο απλή και εγώ την λατρεύω. Είναι εντελώς ξεχωριστή και ανεπηρέαστη από τη μόδα και ντύνεται χωρίς στολίδια. Στην αρχή δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά σύντομα αναδύεται ένα μεγάλο πνευματικό κάλλος και μία γοητεία που αιχμαλωτίζει τους γύρω της. Είναι τόσο ανεξάρτητη, ανθρώπινη και σιωπηλή και όμως όταν τελικά μιλήσει, έχει πάντοτε κάτι εξαιρετικό να πει".

Για πολλά χρόνια, η Βίτα αποτέλεσε τη μούσα της Βιρτζίνια Γουλφ, αφού για αυτήν έγραψε το Ορλάντο.