Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Δεν ξέρω πώς συμβαίνει
Μια σταγονίτσα της να με ξεπλένει
Να παρασέρνει μακριά
τόση βρομιά
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει
Ν' ακούω τόσα πολλά όταν σωπαίνει
Να νιώθω τόση απλοχωριά
σε μια αγκαλιά
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει
Μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει
Να ζω μια ολόκληρη ζωή
κάθε στιγμή...

-Γιάννης Αγγελάκας-
 

 

Με στεναχωρείς όταν αναρωτιέσαι «γιατί έφυγε, πού πήγε η αγάπη».
Δεν φταις εσύ, είναι που μάλλον δεν αγάπησες.
Συμβαίνει στους περισσότερους άλλωστε. Νομίζουν ότι αγαπούν, μέχρι τη στιγμή που η αγάπη γίνεται φόρτωμα και όχι ανάγκη.Τότε τη μεταλλάσουν σε κάτι άλλο, που τους εξυπηρετεί και τους βολεύει.
Της αλλάζουν όνομα, τη βλέπουν άσχημη, αχτένιστη, αποκρουστική και μετά τη στέλνουν να πάει στο διάβολο.
Εύκολη λύση, εύκολη διαφυγή. Μαγικός τρόπος να μεταφέρεται η ευθύνη σε κάτι μάλλον αόριστο αλλά απόλυτα ορισμένο- αρκεί να μην πειραχτεί ο πολύτιμος εαυτός τους.
Και αναρωτιούνται με ύφος άσχετου και αμόρφωτου: «γιατί έφυγε, πού πήγε η αγάπη;».
Πιθανολογώ δε, ότι την πετάνε με ευκολία και στα σκουπίδια.
Πόσο να αργήσει το σκουπιδιάρικο να την πάρει;
Μια μέρα; Δύο; Τρείς; Κάποια στιγμή θα την πάρει και θα φύγει.
Γλίτωσαν κι από αυτό. Δικαιολόγησαν τον εαυτό τους για άλλη μια φορά.
Τις περισσότερες αγάπες, στα σκουπίδια τις έχουν πετάξει.
Εκείνο που δεν σκέφτηκαν ποτέ, είναι ότι η αγάπη όταν έρθει δεν πάει πουθενά. Η αγάπη δεν έχει πυξίδα ούτε χάρτες για να βρει δρόμο να φύγει.
Αν έρθει, θα μείνει εδώ.
Ισχυρή όπως τη πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε.
Έρχεται να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της, να μας αλλάξει τη ζωή, αλλά πόσοι είναι ικανοί να το καταλάβουν ή να το αποδεχτούν;
Έχει απέναντί της σοβαρούς και δυνατούς αντιπάλους, που δεν την αφήσουν να πάρει ανάσα.
Ποια ξεκούραση και ποια βοήθεια; Όταν τη δουν γονατισμένη να παρακαλάει για ανακωχή, άτιμα και αδιάντροπα τη χτυπούν πισώπλατα.
Τι να κάνει, παραδίνεται.

«Κάντε με ό,τι θέλετε, απλά μη με ξαναπιάσετε στο στόμα σας άλλη φορά. Μη με ξαναφωνάξετε, μη με καλέσετε τις γιορτινές σας μέρες, μη θεωρήσετε ότι ζω, μεγαλώνω, γιγαντώνομαι από μόνη μου. Μη με θεωρήσετε δεδομένη, αυτοφυή, αυτοτροφοδοτούμενη…».

Αλλά πόσοι το ξέρουν αυτό;
Αλήθεια αγάπησες και ρωτάς πού πήγε; Ένιωσες καλύτερος άνθρωπος; Ένιωσες ότι υπήρχε ένας λόγος, ένας σκοπός, μια βελτίωση, ένα βήμα, ένα σκαλί παραπάνω;
Aν τα ένιωσες όλα αυτά, βούτα την απ’ τα μαλλιά να τη φέρεις πίσω.
Βγάλτην απ’ τα σκουπίδια, καθάρισέ την, ζήτα της συγνώμη που φάνηκες δειλός απέναντί της και βάλε την ξανά στη θέση που της αρμόζει.
Καμιά πραγματική αγάπη δεν είναι για τα σκουπίδια.
Γιατί στην ουσία δεν τέλειωσε, εσύ την τέλειωσες με κάποιο τρόπο.
Την αγνόησες, την εγκατέλειψες, την χτύπησες, τη διέλυσες.
Αυτή ίδια ήταν, από την αρχή μέχρι το τέλος. Εσύ δεν ήσουν ίδιος απέναντί της.
Λίγος θες να πεις, ανεπαρκής θες να πεις, φοβητσιάρης; Όλα στο ίδιο σημείο καταλήγουν.
Δεν σε πρόδωσε εκείνη. Εσύ την πρόδωσες.
Αποδέξου την ευθύνη σου και πήγαινε παρακάτω. Δείξε σεβασμό σ” αυτό που σου χαρίστηκε χωρίς να ζητά ανταλλάγματα παρά μόνο φροντίδα, και προχώρα με ένα μάθημα ζωής επιπλέον.
Και αν δεν την αντέχεις, τουλάχιστον μην τη μαγαρίζεις, σεβάσου την. Γιατί ο χρόνος δικάζει με τον σκληρότερο τρόπο την αχαριστία.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν, πού πήγε η αγάπη, σκέψου καλύτερα, εσύ πού ήσουν όταν ήρθε η αγάπη.
Και κάτι ακόμα...
Τα σκουπιδιάρικα δεν τη μαζεύουν την αγάπη. Εύχονται να γυρίσεις να την πάρεις πίσω…
(Από το διαδίκτυο)

 

..Αυτό που εγώ για σένα νοιώθω τόσο δύσκολο είναι.
Από τριαντάφυλλα δεν είναι που στον άνεμο ανοίγουν,
μα από ρόδα που ανθίζουν στο νερό.

Αυτό που εγώ για ‘σένα νοιώθω… Αυτό το κάτι που γυρίζει
ή που με τις τόσες σου εκφράσεις λυγίζει
ή που με τα λόγια σου κομματιάζεις
και που μετά σε μια σου κίνηση περιμαζεύεις
και με εισβάλλει τις ώρες τις χλωμές
αφήνοντας εντός μου μια δίψα γλυκιά ζαρωμένη.

Αυτό που εγώ για σένα νοιώθω τόσο οδυνηρό
ως το φως το φτωχικό από τα αστέρια
που πονεμένο ξεπνοημένο φτάνει.

Αυτό που εγώ για σένα νοιώθω∙
και που ωστόσο τόσο προχωρεί
που φορές-φορές ούτε σε φτάνει.

Idea Vilariño

 

 

Έχεις μπει ποτέ μέσα σʼ ένα ανθρώπινο βλέμμα,
μάτια ανθρώπου ερωτευμένου, φοβισμένου,
συνεπαρμένου από μύθους και οράματα;

Όσο μικρός και ταπεινός
κι αν είναι ένας άνθρωπος,
είναι πάντα ένας κόσμος ολόκληρος.

δεν είναι «στοιχείο», είναι επιθυμία, όνειρο, φαντασία,
συνείδηση, ομορφιά.
 

 

Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα
ένα ποίημα χωρίς τα ονόματα των λουλουδιών, χωρίς γιασεμιά ή μανόλιες.
Μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές, ένα ποίημα που θ’ αποφεύγει τη θάλασσα
και δε θα κοιτάζει τα’ άστρα.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα μιλάει μόνο για το χάδι στο δέρμα σου
και τα μεταφράζει τη ματιά σου σε λέξεις.
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα έχει το άρωμά σου,
ένα ποίημα με τους παλμούς της καρδιάς σου, με τη συνθλιπτική περίπτυξη των χεριών σου.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της ευτυχίας μου.
Δάριο Χαραμίλιο Αγκουδέλο

 

Τα τελευταία λουλούδια που μου έστειλες είχαν χρώματα παράταιρα.
Μεγάλα και μικρά άνθη, με μια παράξενη πρασινάδα να μπλέκεται ανάμεσά τους.
Σα να ‘ξεραν τον άχαρο προορισμό τους έμοιαζαν.
Το τέλος είχαν δεμένο πάνω τους.
Αταίριαστα μεταξύ τους μου φάνηκαν - όπως ήμουν κι εγώ με εσένα.
Τα πήρα στα χέρια και ήθελα να αγκαλιάσω όλο το μπουκέτο.
Να τα παρηγορήσω που βρέθηκαν το ένα με το άλλο, χωρίς πραγματικά να 'δένουν' μεταξύ τους.
Που βρέθηκαν στα χέρια τα δικά μου, χωρίς να προκαλούν χαρά στον παραλήπτη τους.

Τα ακούμπησα πάνω στο τραπέζι κι ούτε νερό δεν τους έβαλα.
Έμπαινα κι έβγαινα από το δωμάτιο για μέρες κι ένιωθα τη μυρωδιά τους να φθίνει.
Τα παρατηρούσα με την άκρη των ματιών μου να μαραίνονται λίγο λίγο εγκαταλελειμμένα και τα πενθούσα.
Όμως σε βάζο δεν τα έβαλα ποτέ.
Σταγόνα νερό δεν τους έδωσα. Μην τυχόν και τα σώσω…

Την τελευταία μέρα πήρα μια μεγάλη σακούλα και τα έβαλα μέσα με προσοχή.
Τα στρίμωξα και τα τσάκισα απαλά, κι εκείνα άρχισαν να διαλύονται στα χέρια μου.
Τα μαραμένα πέταλά τους κολλούσαν στα δάχτυλά μου, λες και δεν ήθελαν να με αποχωριστούν.
Εμένα, που τους φέρθηκα με τόση σκληρότητα.
Που δε χάρηκα ούτε τόσο δα όταν τα παρέλαβα.
Που τους στέρησα τη φροντίδα μου, το νερό και τη ζωή..

Έκλεισα τη σακούλα προσεκτικά και μέσα άφησα όσα ένιωσα για εσένα.
Μόνο ένα ζαρωμένο φύλλο κατάφερε να γλιτώσει και βρέθηκε ξεχασμένο στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια μου. Εκείνο το κράτησα.
Το φύλαξα, γιατί το ένιωσα πολύτιμο πολύ.

Επειδή ήταν κομμάτι από τα τελευταία λουλούδια που θα έπαιρνα ποτέ από εσένα.
Επειδή δε θα ξαναέπαιρνα τίποτα πια από εσένα.
Επειδή δεν πήρα αυτά που ονειρεύτηκα από εσένα.
Και κυρίως γιατί αυτό που σου έδωσα μου γύρισε πίσω. Στα πόδια μου βρέθηκε.
Άχρωμο πια και άοσμο.
Μαραμένο.

Ελένη Ομήρου

 

Και προπαντός μη λησμονείς ότι το να κάνεις ποιήματα
είναι σαν να κάνεις έρωτα:
ποτέ δεν θα μάθεις αν τη χαρά σου την συμμερίζεται ο άλλος.

Cesare Pavese

 

 

Κάποιων ανθρώπων οι τροχιές συναντιούνται σε αυτή την ζωή για κάποιο λόγο... Ίσως για να ζήσουν το παραμύθι τους... Κάποιοι από αυτούς τα καταφέρνουν... Κάποιοι άλλοι πάλι δεν το αντέχουν, γι' αυτό καταστρέφουν το όνειρο τους... Σκοτώνουν το παραμύθι τους και φεύγουν χωρίς λέξη.... φοβούνται την αγάπη και κρατούν τη λογική.....
Όταν εκτιμήσουν αυτά που έχασαν όμως... τότε είναι πολύ αργά

 

«Η αγάπη»

Κώστας Ουράνης

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα:
-αν είναι νάρθει, θε να ’ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και, πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,

θε να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει:…Ποια ’μαι εγώ;
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ’ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί.
Κλειστά όλα να ’ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει˙

ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς
και, σαν φανεί, τρέξεις σ’ αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει!...