Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Έρωτας είναι θαρρώ ό, τι ψάχνω σε σένα να βρω δύο σταγόνες ζωής, ένας τρόπος να πεις σ’ αγαπώ. Ένα ταξίδι στο φως ένας δέκατος τρίτος Θεός μια γλυκιά φυλακή που δε θέλεις να βγεις από κεί.............

 

Μαργαριταρένια πλύση



Πάλι βρέχει, συρματοπλέγματα, εικόνες χρυσοποίκιλτες
που ράβουνε τα χείλη. Να τ' εκστομίσω μέχρι σήμερα
τ' απέφευγα, - πανάκριβη η έμπνευση πουτάνα, οργισμένη -.
Γι' αυτό και συνεχίζω με ποδοβολητά αγάπης να
ριμάζω του ελέους, αθόρυβα τις στέγες.
Μην κι επιβάλλει πλύση, κάποτε, στ' εμπόριο η καρδιά
και πάψει άλλοθι, στο λερωμένο όστρακο να δίνει.

( Τ_S )

 

ΕΡΩΤΙΚΟ

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύοντ' όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μες στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνος Χατζιδάκις

 

Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὴ ζωή σου
ἦρθα σὰν ἥλιος νὰ φωτίσω:
τὸ φῶς στὰ μάτια μου
ποὺ λάμπει δικό σου
-καὶ σ᾿τὸ στέλνω πίσω!

Τοῦ μαγικοῦ τοῦ κόσμου
ἂν ἔχω ἀνοίξει διάπλατη τὴ θήρα,
τὸ μυστικὸ χρυσὸ κλειδί της
ἀπὸ τὸ χέρι σου τὸ πῆρα.

Κι ἂν ἀπ᾿ τὰ βάθη ἑνὸς ληθάργου
βγῆκα, σ᾿ ἐσένα τὸ χρωστάω,
σ᾿ ἐσένα τοὺς χυμοὺς ποὺ νοιώθω,
τὴ νέα γλῶσσα ποὺ μιλάω!

Κώστας Ουράνης

 

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ "ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΜΕ" (1948):

"Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους, φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν στα μάτια
κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας χαρά γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους
κρατούνε τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας τα παραθύρια μας οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση μας πλανέψουνε
τα βήματά μας και χαθούμε
τότες είν' ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτό μας και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νά 'ρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός, προορισμός των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος της χαράς
οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε μας δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές - προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε την μεταδίνουν
και σ' εμάς αυτή τη θεία τους ουσία..."

 

Ηθελα ενα ποιημα να βρω να μιλαει για ερωτα... να μιλαει για αγαπη. Να μιλαει για δυο ερωτευμενους που ζουν ο ενας για τον αλλο..που περπατουν χερι χερι .. ομως ειμαι σχεδον βεβαιη πως θα το εβρισκες ανοστο...παιδικο..για αυτο και γω δε θα σου μιλησω για αγαπη...ουτε για ερωτα.
Θα σου μιλησω για το φως που βγαζει η ψυχη σου...θα σου μιλησω για τη δυναμη που παιρνω απο το βλεμμα σου.. θα σου μιλησω για το χαμογελο σου..Αυτό το χαμογελο θεε μου...ζω για να σε βλεπω να χαμογελας.
Προσπαθώ να σε καταλαβω ..να σε μαθω..
Οχι γιατι εισαι δυσκολος αλλα γιατι εισαι διαφορετικος...εισαι..ευρηματικός..βαριεσαι τη κλαψα και τη μονοτονια...θες ενταση ολα στο κοκκινο ολα στο τέρμα...δουλεια ..ερωτα...συναισθηματα...
Προσπαθω...προσπαθω να μη μου λειπει το αγγιγμα σου το χαδι η φωνη σου..ομως βρε παιδι μου πως να στο πω οταν ειμαι μακρια σου ειναι σα να βρισκομαι στην ερημο και δεν υπαρχει οαση... ειναι σα να ειμαι ναυαγος και δε βρισκω στερια...
Δε μπορω να σου μιλησω για ερωτα ... δε μπορω να σου μιλησω για αγαπη... βρισκεσαι μεσα μου...εισαι κομματι μου. Ασε με ...να σε λατρευω.

 

Πολυ καλο ........... ....σε σωπαινω...σε ειμαι...
τα βραδυα...
οταν τα παρκα αδειαζουν...μιλω με τ´αγαλματα...

 

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πώ -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια σου·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.
Κ. Καβαφης.

 

Δρόμοι που δεν πήραμε

Άγνωστοι δρόμοι, που φοβηθήκαμε να διαβούμε
χωρίς μίτο.
«Δεν έχει μίτους η ζωή αγάπη μου - σου είπα.
Ούτε κι ευθείες που φανερώνουν ορίζοντες.
Πιάσε το χέρι μου και πάμε».
Κρατηθήκαμε σφιχτά και ξεκινήσαμε.
Μέχρι την πρώτη στροφή.
Και μετά χαθήκαμε.


Στέβη Σαμέλη

 

Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ’ αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας! Α, πώς δουλεύει μέρα – νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ’ έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε ‘γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική…» Νύχτα 5 – 6.8.1942 (Αθήνα) «Κλέβω, Πνοή μου, από τις ώρες της νυχτός, γιατί και ’δω αγρυπνώ, αγρυπνώ στη σκέψη Σου που ’ναι για με ό,τι η αφή σ’ ένα τυφλό!… …Ένα χτυποκάρδι είν’ όλη μου η ύπαρξη για Σενα....τιποτα αλλο...
Α.Σικελιανος

 

Αχ...απόψε πάρε με
με δυο φτερά μ' ένα φιλί
μ' ένα ιπτάμενο χαλί
να δω τον κόσμο μια φορά από ψηλά
τ' αστέρια χαμηλά

Αχ...απόψε κράτα με
απ' το σπασμένο μου φτερό
στον τελευταίο μας χορό
μέσα απ' τους κύκλους του σαν κόμπος να λυθώ
γλυκά να ζαλιστώ

Η αγάπη, αγάπη μου,
πληγωμένο πουλί
απόψε αχ...για μας τους δυο
ας κράταγε ενός λεπτού φιλί
Απόψε πάρε με....

Αχ...ψυχή μου μάγισσα
κι αναστενάρισσα καρδιά
πήραν τα πόδια μου φωτιά
θέλω να τρέξω, να χορέψω , να στο πω
ακόμα σ' αγαπώ

Η αγάπη, αγάπη μου,
πληγωμένο πουλί
απόψε αχ...για μας τους δυο
ας κράταγε ενός λεπτού φιλί
Απόψε πάρε με....