Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
Έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
Ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
Ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
Μέσα στο πρωινό χορτάρι

Ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
Να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
Σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
Να εξηγήσω γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
Με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
Μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
Κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
Εκείνου του ανθρώπου
Κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
Μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.

Γ. Σεφέρης

 

Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.

Μενέλαος Λουντέμης, "Καληνύχτα ζωή"

 

“Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω,
αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου,
αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους.
Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου.
Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός.
Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή.
Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη.
Θα σε ποδοπατάω.
Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό.
Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο.
Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.”


— Γκουστάβ Φλομπέρ προς τη Λουίζ Κολέτ (ερωτική επιστολή)

 

Ο πληθυντικός αριθμός


Ο έρωτας
Όνομα ουσιαστικόν
Πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλικού ούτε αρσενικού
Γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος
Όνομα ουσιαστικόν
Στην αρχή ενικός αριθμός
Και μετά πληθυντικός:
Οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη
Κύριο όνομα των θλίψεων
Ενικού αριθμού
Μόνον ενικού αριθμού
Και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη
Η νύχτα
Όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού
Ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
Οι νύχτες
Οι νύχτες από δω και πέρα


Κική Δημουλά

 

31 ( Απέραντο )

Κάπου χάθηκα, σε φτέρες σιδερένιες ψάχνοντας την σκουριά
μου να ξορκίσω. Κι έσβησαν τα δάχτυλα - μισαναμμένες
στάχτες σπαρταρούν - , σε όχθη που κουφάρια από έρωτες
νοτίζει. Πολλή ζωή θα σπαταλήσουμε ακόμη, φτιάχνοντας με τις πληγές
μας κομποσκοίνι, σαν δυο μπαλκόνια αντικριστά, στο ημίφως
τσιλιαδόροι για την πλάνη. Επτά σταγόνες λάδι στις χαραμάδες
των καρπών σου να στάζω την καρδιά μου, για κείνα τα βράδια που σου
λείπω και σε κάνουν, απέραντο να νιώθεις το κρεβάτι. Πέντε κομμάτια ορίζοντα
στις ξεφτισμένες μου αρθρώσεις τ' όνομα σου να σφυρίζουν, γιατί εσύ
όταν μου λείπεις, εγώ νιώθω απέραντο το στήθος...

( Τ_S )

 

Διάφανα Σπουργίτια ( Κίτρινο )

Οι κραυγές αποδημούν, τον δρόμο παίρνουν
για τα σύνορα, με κάτω το κεφάλι. Σαν επιβάτες που
πάνω στις ράγες αιωρούνται κι επιβιβάζονται μετά, σε τρένα
από γύψο. Και εγώ ανάμεσα τους να μαζεύω λέξεις/εισιτήρια στου
μυαλού μου τη βαλίτσα, σε μια γλώσσα που δική μου είναι, μα
πια δεν μου ανήκει. Στη σκάλα βουβάθηκε το στόμα και μια κούκλα
υφασμάτινη, πικρές σιωπές ματώνει, δαμάζοντας τα χείλη.
Αναζητά εκείνον, τον σκονισμένο της πλαστελίνης γέροντα, καθώς στριφώνει
απρόσεκτα, στα γόνατα του Κυριακές. Με δυο κουμπιά αντί για
μάτια, τους ουρανούς στο μέτωπο, ολονυχτίς με ράμματα
γεμίζει. Κι εκλιπαρεί για χαραυγές, να ξαποστάσουνε τ'
αγάλματα σαν διάφανα σπουργίτια - θαμπή βροχή για το στολίδι
μου και κίτρινο του δάκρυ - , ουλές ενώ τρυγά από το
πάτωμα, που δεν τις χάραξε νερό...

( Τ_S )

 

Σκαραβαίοι

Φως του σκότους μου, πάντα ήθελα να σε κάνω να υποφέρεις καρδιά μου, τυλίγοντας
σε στην παρθένα της Νυρεμβέργης, εκείνης της θηλυκότητας που αρνείσαι.
Εφιαλτική μου βασίλισσα, καλυμμένη από δαντέλες και εύθραυστο μετάξι, κουρελιασμένη
να περπατάς στα ξεθωριασμένα χρώματα των ρυτίδων μου, καθώς στάζουνε ψέμα.
Το πανέμορφο σου κρανίο θα συνθλίψω, απ' τις φρικτές επιθυμίες σου
αρρωστημένος ήλιος να κρυφτώ, - σφυρί μου εσύ κι αμόνι -.

Κι όταν άψυχο τ' όνομα του τρόμου θα σου αποτυπώσω στις
κλειδώσεις, τους σκαραβαίους της θλίψης την γλώσσα
σου θα καλέσω να γευτούν, - ακίνητη μου αγάπη - .
Γιατί αφαιρώντας σου τους στεναγμούς, μιας ζωής
θα κλείσω τους χειμώνες, σε γυάλινο πιθάρι.

Η δική μου, γενναιοδωρία δεν θα 'ταν, μήτε οίκτος διεστραμμένε μου
άγγελε, - τώρα σου κόβω τ' ατροφικά φτερά, ξανά να μην πετάξεις - .
Ανταμοιβή για το βασανιστήριο της σύντομης σου ύπαρξης, δώρο
θα σου κάνω την ανάσα των τρελών, νεκροί που γεννηθήκαν.
Και τ' ευχαριστώ σου, ένα φιλί στερνό, που επιδεινώνοντας τις
τύψεις μου, άρωμα δυστυχίας θα' χει και πόνου
δίχως τέλος...

( Τ_S...24-7-2008 )

 

Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νέάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’αγρονόμοις αυλαίς, καί σ’ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’αμερίων σέ γ’ανθρώπων. Ο δ’έχω μέμηνεν.
Μετάφραση

Έρωτα, που δε γονάτισες ποτέ στον πόλεμο,
Έρωτα, που ορμάς και γεμίζεις την πλάση,
που στ’ απαλά τα μάγουλα
της κόρης νυχτερεύεις,
που σεργιανάς τις θάλασσες 785
και των ξωμάχων τα κατώφλια,
κανείς δε σου γλυτώνει
μηδέ θνητός
μηδέ αθάνατος.
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις.

 

Εκεί που η σκόνη τρίζει ( Stellina VII )

Εσένα που αναπάντεχα ερωτεύτηκα, δεν
θα σε χαραμίσω. Να με σκέφτεσαι θα ήθελα, με
την αριστερή παλάμη το μάγουλο καθώς σου χάραζε, σαν
ήρεμος διαβήτης, - την φωνή να σου υψώνω, εκεί που
η σκόνη τρίζει - . Γιατί απ' τα παλιά σε γνώριζα, όταν
ακόμα η δίψα τον αδύνατο δεν σου κυρίευε λαιμό, για τα
ποτάμια λησμονιάς, που ήδη τα βλέφαρα είχα πνίξει - . Χωρίς
άδεια σου πλέκω τώρα τα μαλλιά, πλάθω το δέρμα σου καυτό, στις
άκρες των ανέμων. Και το βλέμμα εκείνο που σου στέρησα στο κρύο, είναι
γιατί τις καληνύχτες, από πάντοτε δειλία τις θεωρούσα. Έτσι απλά, γιατί μαζί
σου αρνούμαι τα φεγγάρια και για δειλίες πλέον δεν με παίρνει...

( T_ S...13-11-2014 )

 

Εμμονή (Permanencia)

Δύσκολο να πεις:
Σ’ αγαπώ,
κοίτα πόσο χρόνο, απόσταση και προσποίηση
επένδυσα εμπρός στον τρόμο της λέξης ετούτης,
ετούτης της λέξης σαν φίδι
που πλησιάζει αθόρυβα, παραμονεύει
και που αρνείσαι μια, δυο, τρεις, πολλές φορές,
διώχνοντάς την σαν σκέψη κακή,
αδυναμία
και παράπτωμα,
σαν κάτι που το λέμε ανεπίτρεπτο

—αυτό το ρίγος το πρωταρχικό
που στου κόσμου τις απαρχές μάς πλησιάζει,
στο λεξιλόγιο το βασικό της ψαύσης και της επαφής,
στο σκοτάδι της σπηλιάς,
στον άντρα και τη γυναίκα
που διώχνουν γλείφοντας τον φόβο του σαματά—

Ν’ αναγνωρίζεις
εμπρός στον καθρέφτη
το ίχνος,
την απουσία κορμιών που συνομιλούν πλεγμένα.
Να νιώθεις πως υπάρχει
μια άγρια αγάπη
έγκλειστη για λόγους λογικής,
καταδικασμένη εις θάνατον από εξάντληση,
δίχως να δοθεί σε άλλον κανέναν
παρά κυριευμένη από ένα μόνο πρόσωπο αναπόφευκτο.

Μέρες να διαβαίνεις σηκώνοντας το χέρι,
σημαίνοντας την επόμενη συνάντηση,
μόνο και μόνο για να το μετανιώσεις.
Να μην αντέχεις το φόβο,
τη δειλία,
τον τρόμο στον ήχο της φωνής.
Να δραπετεύεις σαν ελάφι, τρομαγμένο απ’ την ίδια του την καρδιά,
κραυγάζοντας ένα και μόνο όνομα στη σιωπή
κι έτσι να κάνεις θόρυβο,
να γεμίζεις με φωνές άλλες,
μόνο και μόνο για να συνεχίσεις να διαλύεσαι
και να αυξάνεις τον τρόμο
που προκαλεί ένας παντοτινά χαμένος ουρανός.


GIOCONDA BELLI
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη