Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

“Σ’ αγαπω. Οχι οπως σου ειπαν οτι ειναι η αγαπη. Ουτε εγω το ηξερα, η αγαπη δεν κανει τα πραγματα ομορφα, καταστρεφει τα παντα. Σου ραγιζει την καρδια. Τα κανει ολα χαλια. Δεν ειμαστε εδω για να κανουμε τα πραγματα τελεια. Εμεις ειμαστε εδω για να καταστρεφουμε τον εαυτο μας και να ερωτευομαστε τους λαθος ανθρωπους και να πεθαινουμε. Και τωρα θελω να ρθεις στο κρεβατι μαζι μου.”

 

Θα τον ξεχάσουμε, καρδιά
εσύ κι εγώ απόψε!
Ξέχνα τη θέρμη που έδωσε
το φως θα το ξεχάσω εγώ

Και σαν τελειώσει η προσευχή
πες μου, κι εγώ κι οι σκέψεις
θα ξεθωριάσουμε εμείς
Μόνο μονάχα μην αργείς!
Όσο εσύ καθυστερείς
ραγίζει η μνήμη επιρρεπής



Emily Elizabeth Dickinson

 

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος
που μας κοροϊδεύει.
Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις ακτίνες του.
Πόσο επαίσχυντα ωραίοι
όταν τραβάμε το σύρτη.
Και μένουμε άφωτοι −
ο ένας απέναντι στον άλλον.
Γιάννης Βαρβέρης
 

 

Ξέχνα τον και προχώρα τη ζωή σου.


Κλαις.
Ανοίγεις τις βρύσες της ψυχής σου και κλαις για τον έρωτά του.
Όχι εκείνον που έχασες αλλά αυτόν που δε σου χαρίστηκε ποτέ.
Κλαις για το δόσιμό σου, κλαις για το χρόνο και τις σκέψεις σου, κλαις για όλα τα όνειρα που ήταν τελικά μόνο δικά σου.
Κλαις για εκείνον που τον είχες για πολύ κι όμως στάθηκε πιο λίγος κι από τους λίγους.
Άραγε άξιζε τον κόπο; ‘Αξιζε το χρόνο; Άξιζε τις θυσίες;
Την ξέρεις την απάντηση και γι’αυτό το λόγο είναι το δάκρυ σου τόσο απαρηγόρητο.
Δεν άξιζε τίποτα από όσα του έδωσες.
Δε θέλησε ποτέ να τα εκτιμήσει.
Μόνο εγωιστικά τα δέχτηκα, τα έβαλε στην τσέπη του τσαλακωμένα για να τα έχει για παν ενδεχόμενο και προχώρησε στη ζωή του.
Μια ζωή που εσύ δεν ανήκεις κι ούτε κι άνηκες ποτέ.
Σε πληγώνει η αλήθεια αυτού του αδιέξοδου έρωτα.
Σε πληγώνει εκείνος που ενώ έλεγες ότι σε νοιάζεται, ασχολήθηκε μόνο για την πάρτη του.
Και κάπου εδώ, ακούς τη λήξη του χρόνου. Είναι η ψυχή σου που τη σφυρίζει καθώς δεν αντέχει άλλο.

Όχι κορίτσι μου.
Δεν αντέχεται να σου απαντούν στην αγάπη με εγωισμό κι αδιαφορία.
Δεν ανέχεται η ψυχή να την ποδοπατούν σα να μην έχει αξία.
Έχει αξία!
Κι εσύ έχεις κι ας μη σου αναγνωρίζεται από εκείνον.
Ξερίζωσέ τον από μέσα σου.
Βγάλε τον τελείως από το μυαλό σου και προχώρα τη ζωή σου.
Δεν ήταν ποτέ κομμάτι σου, μη γελιέσαι.
Ήθελες να γίνει αλλά δεν έγινε ποτέ.
Αδιαφόρησε για την περίπτωσή του και προχώρα παρακάτω.
Γέμισε το χρόνο σου να μη σκέφτεσαι κι αφέσου να γιατρευτείς.
Θα τα καταφέρεις αρκεί να το πιστέψεις.
Αν κοιταχτείς στον καθρέφτη και δεις βαθιά μέσα κι έξω σου, θα καταλάβεις πόσα πολλά αξίζεις εσύ και πόσα λίγα αυτός.
Μια άτυχη στιγμή ήταν και τίποτα παραπάνω. Διέγραψέ τον και τράβα για κάθε τι επόμενο.
Τράβα για κάθε τι που θα σου δώσει όσα σου έλειψαν: σεβασμό, κατανόηση, χρόνο, αγάπη.
Γιατί τα αξίζεις κι ας σε έκανε εκείνος να αμφιβάλλεις για το τι αξίζεις και τι όχι.
Τα πάντα αξίζεις, τα καλύτερα.
Αλλά αν δεν το πιστέψεις πρώτα εσύ, πώς θα το πιστέψει κανείς άλλος;
Ξέχνα το μαλάκα και προχώρα τη ζωή σου.
Φτιάξε την όπως αγαπάς, φτιάξε την όμορφη.
Και στον εαυτό σου, από δω και στο εξής, να επιτρέπεις μόνο δάκρυα χαράς…
Μόνο αυτά και τίποτα άλλο…

Στεύη Τσούτση.

 

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πάλεψα
πάλεψα πολύ...

Όμως
μονάχα αυτός ο μαύρος
άνθρωπος
έμεινε
στριφογυρίζει
δείχνοντας τα δόντια..

Πάλεψα
πάλεψα πολύ
ώσπου να γίνουν όλα
μαύρα..

Σκεπαστείτε...

Μίλτος-Σαχτούρης

 

῾῾Η σπασμένη κούκλα῾῾:

Αν φοβάσαι, θα παραμείνεις η μαριονέτα του φόβου.
Κι ο φόβος δεν θα σε αφήνει, θα σε χορεύει στον ίδιο, το δικό του ρυθμό.
Μην φοβηθείς να πας μακρύτερα. Στο φως ή το σκοτάδι, δεν έχει σημασία που θα βρεθείς, το σημαντικό είναι που θα προχωράς.
Ακόμα κι αν κλάψεις, μην φοβηθείς. Μετά θα ηρεμήσεις, θα γελάσεις, και θα᾽σαι και πάλι ολόκληρη.

Μην φοβάσαι λοιπόν το αύριο. Σε περιμένει να ξέρεις, και είναι υπέροχο.

Κόψε τα σχοινιά της μαριονέτας του φόβου.

Προχώρησε. Τώρα.


MindFeeder

 

..και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι
και να σηκώνομαι για να σου φέρνω καφέ
και κουλούρια και κρουασάν
και να σε θέλω το πρωί μα να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα
και να φιλάω την πλάτη σου και να χαϊδεύω το δέρμα σου
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου
και να σου δίνω ηλιοτρόπια
και να πηγαίνω στο πάρτι σου
και να χορεύω μέχρι τελικής πτώσης
και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος
και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς
και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου
και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα
και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου
και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου
και να σου λέω ότι είσαι πανέμορφος
και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι
και να σε κρατάω όταν πονάς
και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς
και να σου λέω για το μαγεμένο ξωτικό του δάσους
που διέσχισε πετώντας τον ωκεανό επειδή σε αγαπούσε
και να σου γράφω ποιήματα
και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ
που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω
και να προσπαθώ να σε πλησιάσω
επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

Έρωτά μου για σένα.

Sarah Kane

 

 

Ξενύχτι
Ολυμπία Καραγιωργα

Η ώρα πέρασε.

Ότι είχαμε να πούμε το παμε.

Κανένας όμως δε σηκώνεται να φύγει.

Μένουμε γύρω στο τραπέζι

Αμίλητοι και σκεφτικοί.

Μας τυραννάν τα όσα δεν είπαμε

Κι η κάθε νύχτα μας βρίσκει πιο ξενύχτηδες.

«Ποιος ξέρει», λέμε,

«Ίσως απόψε κάποιος να τολμήσει.

Ας μείνουμε λιγάκι παραπάνω…

 

Στις πιο απροσμενες στιγμες μου , σε μια μεθυσμενη σκεψη,σε ενα χαμογελο , σε ενα μηνυμα,σε ενα βλεμμα, σε ενα ονειρο ξεχασμενο , ενιωσα την ευτυχια να μου ακουμπα το χερι, λεγοντας μου '''εδω ειμαι  

 

You like to stop
The beating of heart
The mending of scars
Relight the stars

The beating of heart
The mending of scars

Of scars...

I'm holding on
I wont let go
Without a hand
A hand to hold

A love that's lost
Won't turn to gold
We set a sail
Our hopes and dreams

A journey on an endless sea
Your hand in mine
We're sailing
on and on