Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

 

Τα χειλη σου βορα αλλα εγω λιμοκτονω.....

 

in your house - the Cure

I play at night in your house
I live another life
Pretending to swim
In your house
I change the time in your house
The hours I take
Go so slow

I hear no sound in your house
Silence
In the empty rooms
I drown at night in your house
Pretending to swim
Pretending to swim

 

Εσύ Είσαι το αστέρι της Αυγής,
Εσύ Είσαι το φώς του ερωτικού τραγουδιού της Αυγής...
Τα στήθη σου ρέουν μέλι και δηλητήριο,
και το πιοτό του θηλυκού
είναι το πιοτό του Μανδραγόρα.
Είναι μία κορυφή,μία απειροσύνη,μία φωτιά.
Είναι μία πύρινη και λατρευτή φλόγα,
που μ αυτή μπαίνεις στον ουρανό..

 

"Χρόνια αφήνω το παράθυρο ανοιχτό
περιμένοντας εσένα και τα UFO
δεν αντέχω άλλο τους θνητούς
είμαι ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας.
Πάρε με απ’ το χέρι
Ανέβασε με στους ανεξερεύνητους πλανήτες
Δείξε μου να πετάω
Πάνω απ’ τα γήινα και τα συμπλέγματα μου”

Κατερίνα Γώγου

 

Ετοιμάζω με φροντίδα
το δωμάτιο του αναπάντεχου
και ποθητού.

Στρώνω το τραπέζι
με κοχύλια κι
άστρα θαλασσινά.
Ανάβω το κερί με την
Φωτιά του Προμηθέα.

Κοιμήθηκε η μελαγχολία
η λουσμένη απ' την δίψα
της ανάγκης.
Ξύπνησε η νοσταλγία
της προσμονής του
ερχομού σου.

Όταν μου ψιθυρίσεις
στο όνειρο του ύπνου μου
την αποστολή σου
θα ντυθώ κύματα και
χρώματα
και θα γυρέψω την επιβεβαίωση
στα μάτια σου .

~στέλλα βρακά~

 

"Έτσι πολύ ατένισα"
Κ. Π. Καβάφης

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα,
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου «μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα».

 

Αμήχανοι εκ γενετής

Δεν ξέρουμε
τι να κάνουμε
το στόμα και τα χέρια μας
και καπνίζουμε τον ένα φόβο
πάνω στον άλλο.

Δεν ξέρουμε
να μιλάμε και να γράφουμε
και χρησιμοποιούμε την ποίηση
αυτή τη διάλεκτο των νεκρών
κάνοντας σήματα καπνού στο πουθενά.

Δεν ξέρουμε
να φιλάμε και ν’ αγγίζουμε
κι έγινε η αγάπη
στάχτη που τίναξε
απ’ τα ρούχα του ο Θεός.

( Θωμάς Ιωάννου )

 

Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
-Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...

Αλκυονη Παπαδακη