Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κεραυνοβόλος έρωτας

Βισλάβα Σιμπόρσκα

Και οι δυο πιστεύουν ακράδαντα
ότι τους ένωσε ένα ξαφνικό πάθος.
Ωραία είναι μια τέτοια βεβαιότητα
όμως η αβεβαιότητα είναι ακόμα πιο ωραία.
Αφού δεν έτυχε ποτέ να συναντηθούν νωρίτερα
είναι σίγουροι
πως τίποτα δεν έχει συμβεί ανάμεσά τους.

Ομως τι έχουν να πουν γι' αυτό οι δρόμοι, οι σκάλες,
οι διάδρομοι -
μήπως έχουν προσπεράσει εκεί ο ένας
τον άλλον ένα εκατομμύριο φορές;
Θέλω να τους ρωτήσω
μήπως δεν θυμούνται -
μια στιγμή τους πρόσωπο με πρόσωπο
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;

Ισως μια «συγγνώμη» που ψέλλισαν μέσα στο πλήθος;
Ενα κοφτό «λάθος νούμερο» που πρόφτασαν στο ακουστικό;
Ομως εγώ ξέρω την απάντησή τους.
Οχι, δεν θυμούνται.
Θα έμεναν τώρα κατάπληκτοι να ακούσουν
ότι η Σύμπτωση έπαιζε παιχνίδια μαζί τους
εδώ και χρόνια.
Oχι ολότελα έτοιμη ακόμα
να γίνει το Πεπρωμένο τους
τους έσπρωχνε τον ένα δίπλα στον άλλο
μετά ξεμάκραινε τον έναν απ' τον άλλο,
έφραζε το μονοπάτι τους
καταπνίγοντας ένα χαμόγελο,
και μετά παραμέριζε αναπηδώντας.

Υπήρξαν σημάδια και σινιάλα,
ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να τα διαβάσουν
από τότε.
Ισως τρία χρόνια νωρίτερα
ή μόλις την περασμένη Τρίτη,
μήπως κάποιο φύλλο φτερούγισε
απ' τον έναν ώμο στον άλλον;

Κάτι έπεσε τότε και το μάζεψαν.
Ποιος ξέρει, μήπως η μπάλα που χάθηκε
μες στις λόχμες της παιδικής μας ηλικίας;
Υπήρξαν ρόπτρα και κουδούνια στις πόρτες
όπου ένα άγγιγμα είχε σκεπάσει
ένα άλλο από τα πριν.
Υπήρξαν βαλίτσες τσεκαρισμένες πλάι πλάι
στις αποσκευές.

Μια νύχτα, ίσως, είδαν το ίδιο όνειρο
που θόλωσε στο πρωινό.

Κάθε αρχή
είναι τελικά μόνο ένα επακόλουθο
και το βιβλίο των συμβάντων
μένει πάντοτε μισάνοιχτο.

 

Scaltre abrasioni

Un impetuoso è l' innamorata morte
cucciolo, il quale nemmeno i lupi
rischiano d’azzannare, - lo portano
in giro, boia costretti ad inseguire
la propria gogna, abbacchiati - . 'E così
che s’intersecano i suicidi, scaltre abrasioni
il necessario a scorticare davanzali.
Balbettando pretesti forse verosimili, a capofitto
si gettano nel vomito della loro noia.
Ε scopano in assoluta depressione, il Jack del romitaggio
con la regina delle contaminate spade...

Επιτήδειες εκδορές

Ένα παρορμητικό είναι ο ερωτευμένος θάνατος
κουτάβι, τ' οποίο ούτε οι λύκοι
διακινδυνεύουν να δαγκώσουν, - το περιφέρουν,
δήμιοι εξαναγκασμένοι να καταδιώκουν
την ίδια τους τη λαιμητόμο, αποκαρδιωμένοι -.
Είναι έτσι που οι αυτοκτονίες
τέμνονται, επιτήδειες τ' αναγκαίο εκδορές
να γδέρνουνε περβάζια.
Τραυλίζοντας προφάσεις ίσως εύλογες, με αφοσίωση
ρίχνονται στον εμετό της ανίας τους.
Και γαμιούνται σ' απόλυτη κατάθλιψη, ο βαλές του ερημητηρίου
με τη ντάμα των μολυσμένων σπαθιών...

* ( Πρωτότυπο "κείμενο" στα ιταλικά, απόδοση στα ελληνικά...Τ_S...2009 )

 

Περπατά στην ομορφιά

Λόρδος Μπάιρον

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα

στον ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα

Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν

Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…

Υ.Γ.: Το ποίημα She walks in beauty φαίνεται να γράφτηκε μέσα στο 1814 από το Λόρδο Μπάιρον για μια γυναίκα που αγαπούσε, που θαύμαζε για τη συγκλονιστική της ομορφιά.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική, αφού γράφτηκε για ξαδέρφη του, την Mrs. Wilmot που γνώρισε σε ένα πρωινό τσάι.
Η γυναίκα αυτή φορούσε ένα βαθύ μαύρο φόρεμα, και συγκλόνισε τον ποιητή με τα σκούρα μαλλιά και μάτια της, αλλά και τις σκιές που έπεφταν στο πρόσωπο της.

 

Δεύτερο αστέρι δεξιά,
ευθεία στο φως του φεγγαριού και μετά το μονοπάτι σε οδηγεί εκεί στο νησί που θα μας βρει μια νύχτα μαζί.

Σείριος

 

Το δύσκολο δεν είναι να ξεχάσεις το παρελθόν.
Το δύσκολο είναι να ξεχάσεις το μέλλον που φαντάστηκες.

(G. Simple)
 

 

Εσμιγαν τα φώτα κι οι σκιές

στο φως της αγάπης μου, έσμιγε

η μεγάλη σιωπή πάνω στην επίπεδη γη,

φωνές απαλές απ' τα σύννεφα, από τον ουρανό,

στο τραγούδι προς εσένα που τραγουδούσε μέσα μου.

Μια συμφωνία κόσμου και ύπαρξης,

βιασύνης και χρόνου, μια εκεχειρία απίθανη

απλωνόταν μέσα μου, όπως μπαίνει η ευτυχία

όταν έρχεται αβίαστα, φιλί με φιλί.

Και σχεδόν

σταμάτησα να σ' αγαπώ για να σ' αγαπήσω

μ' άπειρη εμπιστοσύνη, περισσότερο απ' αυτήν που έχω σ' εμένα,

σ' αυτήν την πράξη αγάπης προς τη μεγάλη νύχτα

που πλανιέται στον χρόνο κι επιφορτισμένη ήδη

με ιερή αποστολή, ιεραπόστολος αποδείχτηκε

μιας αγάπης που έγινε αστέρια, γαλήνη, κόσμος,

που σώθηκε πια απ' τον φόβο

εκείνου του πτώματος που απομένει σαν ξεχαστεί.

Αιτία αγάπης
Pedro Salinas

*Αφιερωμένο στον Κύριο μου ❤

 

Σιμόν Ντε Μποβουάρ

Ερωτική επιστοή προς τον Ζαν Πολ Σαρτρ


«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη

(ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα)
λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ,
γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη.
Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.

Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς,
σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα
αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά.
Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις,
θα σφουγγαρίζω το πάτωμα,
θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα,
θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου,
θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα,
ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη.
Αγάπη μου..
είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος.
Φαίνεσαι πια τόσο κοντά,
αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου,
μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω,
να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα.
Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

 

Να σας το πει μια Κυρία να σας δείξει τον δρόμο κάπου χαθήκατε, δεν χρειάζεται ούτε οικονομικό ούτε κοινωνικό status, ψυχή βαθιά μονο...