Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μη μιλάς. Νιώσε.

 

Σε ορμήνευσα.
Να γονατίσεις στου κορμιού μου την σπονδή.
Στον τρόπο μου.
Στο πώς θα κορέσω τον πόθο μου.
Έσκυψες, αδιαμαρτύρητα.
Υπάκουσες.
Υποτάχτηκες στα θέλω μου.
Μα δεν ήταν από δικιά σου επιθυμία.
Ήταν από έρωτα.
Χορταίνει ο έρωτας με τον πόθο;
Γεμίζει η καρδιά με την καύλα;
Ή ο ένας κυλιέται στο χώμα ενώ ο άλλος στροβιλίζεται στ´αστέρια;
Σκοτείνιασα.
Συγνέφιασα.
Θύμωσα με σένα που ιερό έκανες τον πόθο μου.
Ενώ ιερός δεν ήταν.
Που το σαρκίο σου πρόσφερες με ευκολία περισσή.
Στων θέλω μου την κάψα.
Ήθελα να σε τραντάξω.
Να σε ταρακουνήσω.
Να το πετάξεις από πάνω σου το "νιώθω".
Να γίνεις υπάκουα σκληρός.
Προς χρήση.
Απέτυχα.
Ευτυχώς...

Brenda 8/7/2017

 

Έχω ανάγκη μια σου λέξη μια αλήθεια μες τις αυταπάτες και μια αγκαλιά να με γιατρέψει από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα απ’ την αλήθεια να τρομάξω και να φουντάρω σ’ ένα ψέμα
Έχω ανάγκη να σου δείξω πως είμαι πλέον οπαδός σου με την παλάμη μου ν’ αγγίξω τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω σαν μια προσωπική μου νίκη με πόσα βράδια να πληρώσω τη μοναξιά που μου ανήκει
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη ένα σακατεμένο βράδυ μόνο τα μάτια σου θυμάμαι δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη που όσο θυμάμαι με πονάει έχουν περάσει τόσα χρόνια μ’ αυτή η αγάπη δεν περνάει
Απόψε δε θα βγω στους δρόμους στα όνειρα μου θα σε ψάξω ότι δεν έφυγες ποτέ σου έχω ανάγκη να φωνάξω
,<b>σ’ όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι εγώ μαζί σου θα ξυπνάω την πιο γλυκιά σου απουσία έχω ανάγκη ν’ αγαπάω
Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω στην πλάτη του δικού σου ανέμου σαν νά’ σουν όρκος θα σε πάρω που δε θα πάταγα ποτέ μου</b>

 

Ερωτικό

Μάνος Χατζιδάκης

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου

Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

 

ΕΡΩΤΙΚΑ

της Τζόυς Μανσούρ ( Μπόντουεν Αγγλίας, 1928 - Παρίσι, 1986 ), μετάφραση ¨Εκτωρ Κακναβάτος, 1978.


Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια

θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
τα λυγισμένα κάτω από το μεγάλο βάρος μέλη μου
σε ανόσιες να σε σμπρώχνουν πράξεις
τα ίσια μαλλιά της αφημένης κεφαλής μου
να μπλέκονται στα νύχια σου
απ'την παραφορά καμπυλωμένα
τυφλός να κρατιέσαι ορθός και αφοσιωμένος
απ'του μαδημένου μου κορμιού το ύψος
να ξανοίγεις.


Να σε προκαλούνε τα στήθια μου

θέλω τη λύσσα σου

θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν

θέλω τ'ανατριχιάσματά σου
ανάμεσα στα σκέλια μου θέλω ν'αστράψεις
πάνω στο καρπερό του κορμιού μου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.

 

Δεν σταμάτησα να ποθώ.
Δεν σκότωσα κανένα όνειρο..
Δεν θέλω να βιάζομαι να βουτήξω στα βαθιά.
Σταμάτησα να παίζω με την ζωή μου.
Όσες φορές τόλμησα τον έρωτα να αγγίζω του έδωσα τα πάντα μου, ακόμη και την ζωή μου..
Πονάει ο χωρισμός όταν δεν τον ζεις...
Ψευτικα όλα μέσα στον χρόνο,
δεν θέλησα να με σκοτώσω ακόμη μια φορά από τον φόβο σου...
Το σ αγαπώ σε τρόμαξε και σε έκανε να χαθείς κρύβοντας όλα τα άγγιγματα ζωής...
Ήθελες να δώσεις πολλά άλλα δεν είχες αρκεστεί ούτε στα λίγα...
Θάνατο απλώσες μέσα στις μέρες τις απόγνωσης
Θάνατο έντυσες την ζωή παγωνοντας το συναίσθημα... Ήρθες να ντύσεις την ζωή ξανά με βιαστικές κινήσεις...
Τον θάνατο αγάπη μου σιγά σιγά τον ξυπνάνε από τον λήθαργο,ντυνότας τον στα λευκά κι ξυπνώντας τον ξανά από την αρχή..
Τρέμει η ψυχη για κάθε πόνο.
Πόσες ζωές να ξοδευσεις για τον ίδιο θάνατο αν δεν είσαι σιγουρος ξανά..

Μήλιος Κωνσταντίνος
 

 

 

Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.
Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν
πρόκειται για αγάπη που δίνεις.
Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά,
αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει.
Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε,
από όσα δικά μας χαρίζουμε.
Ακόμη κι η ψυχή διά της απώλειας της κερδίζεται.

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Δεν το μπορείς του φεγγαριού να βρεις ένα ψεγάδι
γιατί σκορπά την ομορφιά
στην πλάση κάθε βράδυ
Ζηλεύγω του, του φεγγαριού
που πάντα σεργιανίζει
γιατί θωρεί την π’ αγαπώ
Την νύχτα σαν ποριζει.....
 

 

Καλή σου νύχτα, χίλιες φορές καλή σου νύχτα.
-Χίλιες φορές κακή χωρίς το φως σου.
-Καληνύχτα καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.
-Ύπνος να ‘ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη.
-Ύπνος και ειρήνη θα θελα για σένα να ‘χα γίνει.

Σαίξπηρ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα