Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

Κ.Καρυωτακης..

 

ακομα δεν καταλαβες ....

 

Από καιρό ήθελα ν' αφήσω εδώ αυτό το κείμενο...Κάλλιο αργά παρά ποτέ....
Σας ζητώ συγνώμη για την σίγουρα όχι άψογη μετάφραση...
Έβαλα τα δυνατά μου, για να μην το "κατακρεουργήσω" ...

---------------------------------------------------------------



Τα δυο δέντρα

Πολυαγαπημένη, ατένισε μες την καρδιά σου,
τ' άγιο δέντρο είναι εκεί που φύεται.
Απ' την χαρά τ' άγια κλαδιά ξεκινούν
και όλα τα τρεμάμενα άνθη που φέρουν.
Τα ευμετάβλητα χρώματα των καρπών του,
στόλισαν τ' αστέρια μ' εύθυμο φως.
Η σιγουριά της αόρατης του ρίζας,
ησυχία φύτεψε στη νύχτα.
Το τράνταγμα του φυλλώδους του κεφαλιού,
έδωσε στα κύματα την μελωδία τους.
Και τα χείλη μου έκανε με την μουσική να παντρευτούν,
μουρμουρίζοντας για σένα ένα τραγούδι μαγικό.
Εκεί, πηγαίνουν σε κύκλο οι αγάπες,
στο φλογισμένο κύκλο των ημερών μας.
Σε δίνες, που ξετυλίγονται εδώ κι εκεί,
σ' εκείνα τα μεγάλα κι ανίδεα δρομάκια από φύλλα.
Eνθυμούμενοι όλ' αυτά τα κυματιστά μαλλιά
και πως τα φτερωτά σανδάλια κεραυνοβολούν.
Τα μάτια σου γεμίζουν από φροντίδα τρυφερή.
Πολυαγαπημένη, ατένισε μες την καρδιά σου.

Άλλο μην κοιτάς στο γυαλί το πικρό,
τους δαίμονες με την λεπτή τους πανουργία.
Σήκω πριν περάσουν από μπροστά μας,
η μονάχα κοίτα για λίγο.
Γιατί εκεί σχηματίζεται μια μοιραία εικόνα,
που η θυελλώδης νύχτα λαμβάνει.
Ρίζες μισοκρυμμένες κάτω από χιόνια,
κλαδιά σπασμένα, μαυρισμένα φύλλα.
Γιατί κάθε πράγμα καταντάει γυμνό,
μες το θαμπό γυαλί που οι δαίμονες βαστούν,
γυαλί της εξωτερικής κούρασης,
δημιουργημένο ενώ ο Θεός κοιμόταν σε χρόνους παλιούς.

Εκεί, ανάμεσα στα τσακισμένα κλαδιά, πηγαίνουν
τα κοράκια των ανήσυχων σκέψεων.
Πετώντας, κλαίγοντας, προς και από.
Άσπλαχνο νύχι και πεινασμένος λαιμός,
ειδάλλως στέκονται και οσφραίνονται τον άνεμο.
Και τινάζουν τα κουρελιασμένα τους φτερά: αλίμονο !
τα τρυφερά σου μάτια ξαφνικά γίνονται σκληρά.
Άλλο μην κοιτάς στο γυαλί το πικρό.
Πολυαγαπημένη, ατένισε μες την καρδιά σου,
τ' άγιο δέντρο είναι εκεί που φύεται.
Από την χαρά τ' άγια κλαδιά ξεκινούν
και όλα τα τρεμάμενα άνθη που φέρουν.
Πολυαγαπημένη, ατένισε μες την δική σου καρδιά.
Eνθυμούμενοι όλ' αυτά τα κυματιστά μαλλιά,
και πως τα φτερωτά σανδάλια κεραυνοβολούν.
Τα μάτια σου γεμίζουν από φροντίδα τρυφερή.
Πολυαγαπημένη, ατένισε μες την καρδιά σου.

( William Butler Yeats )

------------------------------------

* A quando sarà...Forse un giorno...

 

Τεταρτη 19.11.2014

Προγνωση τριων ημερων και δελτιο καιρου για το Σαββατο 22.11.2014 μωρο μου <3

 

Η νοσταλγία γυρίζει

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
Ένα φιλί ανοιγόκλεισε πάνω στο πάτωμα
Οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν
Να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι

Στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε κι έσβησε
Ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ’ το καντηλέρι
Έξω ακουγόταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
Έπειτα μπήκε το φεγγάρι
Αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:
Οι μέρες περνούν
Το χιόνι μένει

Μίλτος ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

 

[Χορός: …ἔρωτες ὑπὲρ μὲν ἄγαν
ἐλθόντες οὐκ εὐδοξίαν
οὐδ’ ἀρετὰν παρέδωκαν
ἀνδράσιν· εἰ δ’ ἅλις ἔλθοι
Κύπρις͵ οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτως.
μήποτ’͵ ὦ δέσποιν’͵ ἐπ’ ἐμοὶ χρυσέων τόξων ἐφείης
ἱμέρῳ χρίσασ’ ἄφυκτον οἰστόν.]

Τὰ ἐρωτοχτυπήματα
μὴν περιμένεις δόξα κι ἀρετὲς
νὰ φέρουνε στοὺς ἄντρες.
Μὰ ὅταν ἡ Ἀφροδίτη μὲ τρόπο πλησιάσει
κανενὸς θεοῦ οἱ χάρες δὲν τὴν ξεπερνοῦν.
Τὸ χρυσό σου τόξο, θεά, ποτὲ μὴ μὲ τοξεύσει
μὲ τὸ ἄφευκτο χρυσὸ βέλος τοῦ πόθου.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
[ΜΗΔΕΙΑ]στιχ. 627 - 633

 

Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο...

 

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα
αγάπη μου

Ζακ Πρεβέρ

 

Να σου δώσω έρωτα;

-Να σου δώσω έρωτα;
-Δώσε μου!
-Είναι βρώμικος. .
-Δώσ’ τον μου βρωμισμένο!
-Να μαντέψω θέλω . .
-Μάντεψε.
-Θέλω να ρωτήσω ακόμη . . .
-Ρώτησε!
-Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ …
-Θα σου ανοίξω!
-Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ …
-Θα έρθω!
-Κι αν σε περιμένει συμφορά;
-Στη συμφορά!
-Κι αν σε ξεγελάσω;
-Θα σε συγχωρήσω!
-«Τραγούδα!» θα σε προστάξω . . .
-Θα τραγουδήσω!
-Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο . . .
-Θα την κλείσω!
-Θα σου πω: σκότωσε! . .
-Θα σκοτώσω!
-Θα σου πω: πέθανε!. .
-Θα πεθάνω!
-Κι αν πνιγώ;
-Θα σε σώσω!
-Κι αν πονάς;
-Θα υπομένω!
-Κι αν άξαφνα – τοίχος;
-Θα τον μεταφέρω!
-Κι αν – κόμπος;
-Θα τον κόψω!
-Κι αν εκατό κόμποι;
-Και τους εκατό!
-Να σου δώσω έρωτα;
-Έρωτα!
-Δεν πρόκειται!
-Γιατί;
-Γιατί δεν αγαπώ
Τους σκλάβους.

Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι

 

Ποίημα που του λείπει η χαρά
αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη
δωρήτρια πόθου και γαλήνης

Αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική και ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού
ετοποθέτησες απλά και έφυγες
άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό- ιταλικό μου φαίνεται-
βάζο με παραστάσεις
γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
-αφού το θέλεις-
τη θλίψη του πράσινου βλέμματός σου
τη βαθιά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι
πλεγμένη μέσα στα μακριά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

Νίκος ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

Εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα των εξομολογήσεων, πλαγιάσαμε μαζί για πρώτη φορά.
Εκείνη τη νύχτα, είχες για πρώτη φορά τα συμπτώματα της "Νόσου των Εραστών".
Δεν είχε περάσει μισή ώρα απ'τη στιγμή που είχα γείρει στο μπράτσο σου και είχα αποκοιμηθεί, όταν με ξύπνησες, σπρώχνοντάς με μακριά σου. Είχε μουδιάσει το χέρι σου, το οποίο χρησιμοποιούσα για μαξιλάρι.
"Υπάρχει μια ασθένεια κατά την οποία, σε στιγμές μεγάλης έντασης ή υπερβολικού άγχους, και σε συνάρτηση με την έλλειψη ενός ενζύμου, παραλύουν προσωρινά τα άνω άκρα. Ομοίως, τώρα, το βάρος του κορμιού σου επικεντρωμένο επάνω στο χέρι μου, σε συνδυασμό με την απερχόμενη ηδονή, μου προκάλεσε παρόμοια συμπτώματα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας εμπνευσμένος γιατρός με ποιητικό οίστρο και ιδού το αποτέλεσμα: πρώτο βράδυ μαζί σου και πάσχω ήδη από τη Νόσο των Εραστών" μου είχες διηγηθεί ψιθυριστά, μαλάζοντας ελαφρά τον ώμο σου.
Και μέσα μου ήδη ευχόμουν η ασθένεια αυτή να είναι ανίατη.

Απόσπασμα απ'το μυθιστόρημα "Η νόσος των εραστών", Κυριάκος Γιαλένιος

 

Κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον
Ναι, κοιτάμε ο ένας τον άλλον
Ναι, γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον καλά
Ναι, είχαμε κάνει έρωτα αμέτρητες φορές
Ναι, είχαμε ακούσει μαζί μουσική
Ναι, είχαμε πάει μαζί στη θάλασσα
Ναι, είχαμε μαγειρέψει μαζί και φάει
Ναι, είχαμε γελάσει συχνά μες στη μέρα και τη νύχτα
Ναι, πολεμήσαμε τη βία και γνωρίσαμε τη βία
Ναι, μισούσαμε την εσωτερική και την εξωτερική καταπίεση
Ναι, εκείνη τη μέρα κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον
Ναι, είδαμε το φως του ήλιου να μας λούζει
Ναι, η γωνία του τραπεζιού ήταν ανάμεσά μας
Ναι, ψωμί και λουλούδια ήταν στο τραπέζι
Ναι, τα μάτια μας είδαν του καθενός μας τα μάτια
Ναι, τα στόματά μας είδαν του καθενός το στόμα
Ναι, τα στήθη μας είδαν του καθενός το στήθος
Ναι, τα σώματά μας ολόκληρα είδαν το ένα το άλλο
Ναι, κάτι σκιρτούσε μέσα μας
Ναι, αναστάτωσε τις ζωές μας
Ναι, οι σφυγμοί γίνονταν πολύ δυνατοί
Ναι, οι παλμοί γίνονταν όλο και πιο απαλοί
Ναι, η παρόρμηση η διέγερση
Ναι, ο ερχομός ο οργασμός
Ναι, ήταν και για τους δύο μας η πληρότητα
Ναι, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον

Muriel Rukeyser
"Ανθολογία Ερωτικής Ποίησης", επιμ. Χάρης Βλαβιανός