Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που `χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το `χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα

 

Πες μου που να σε ρίξω, που να σ' αφήσω
δάκρυ μου μονο, δάκρυ μου περίσσο
αφού η καρδιά μου φοράει ένα σώμα
και τα φιλιά μου έχουν ένα στόμα

 

Μια έντιμη ανθρώπινη σχέση - δηλαδή, εκείνη στην οποία δύο άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη λέξη «αγάπη»- είναι μια διαδικασία, λεπτή, βίαια, συχνά τρομακτική για τα πρόσωπα που εμπλέκονται, είναι μια διαδικασία της διύλισης των αληθειών που μπορούν να πουν ο ένας τον άλλον

Adrienne Rich

 

Ο χρόνος

Θα θέλατε να μετρήσετε το χρόνο που είναι χωρίς μέτρα και άμετρος?
Θα θέλατε να προσαρμόσετε τη διαγωγή σας
ακόμη και να κατευθύνετε την πορεία της ψυχή σας
σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές?
Θα θέλατε να κάνετε το χρόνο ένα ποταμάκι και να καθίσετε στην όχθη του
και να παρακολουθείτε το κύλισμα του?
Και μήπως δεν είναι ο χρόνος όπως είναι η αγάπη?
Αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό?
Αλλά αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές
κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές.
Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση
και το μέλλον με τη λαχτάρα.
Ωστόσο το άχρονο που είναι μέσα σας έχει επίγνωση του άχρονου της ζωής
και ξέρει ότι το χτες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα
και το αύριο το όνειρο του σήμερα
και ότι αυτό που τραγουδά και διαλογίζεται μέσα σας
κατοικεί μέσα στα όρια εκείνης της πρώτης στιγμής
που διασκόρπισε τα αστέρια στο διάστημα.
Ποιος ανάμεσα σας δεν νιώθει ότι η δύναμη του ν' αγαπά
είναι απεριόριστη?
Αλλά και ποιος ωστόσο δεν αισθάνεται ότι αυτή η ίδια αγάπη
αν και απεριόριστη, είναι αιχμαλωτισμένη
μέσα στο κέντρο της ύπαρξης του
και δεν πετά από σκέψη αγάπης σε άλλη σκέψη αγάπης,
ούτε από πράξεις αγάπης σε άλλες πράξεις αγάπης

Χαλίν Γκιμπράν
(από τον κήπο του Προφήτη)

 

 

Ερωτική Περίπτυξη

Εκείνο το βράδυ ήθελε να κάνει λάθη.
Nα ξεχάσει το αδιέξοδο κι ας το' βλεπε μπροστά του.
Αψήφισε την ματαιότητα και συγκρούστηκαν μετωπικά.
Η αύρα της τον περικύκλωσε, στροβιλίστικε μέσα της.
Το βράδυ φάνταζε μουντό αλλά δύσκολα το προσπερνούσες.
Ήθελε να την αγκαλιάσει. Να χαθεί μέσα του για όσο κρατούσε.
Του ζήτησε τα πάντα και δε συμβιβάστηκε με τίποτα άλλο.
Αυτός ένιωθε τα πάντα αλλά αδυνατούσε να δώσει ό, τι ζητούσε.
Οι συζητήσεις τους ατέλειωτες -ωχριούσαν μπροστά στα σώματά τους.
Την πήγε ως τον τοίχο φιλώντας την, κι αυτή του έδωσε τον πιο βαθύ αναστεναγμό της -η χαριστική βολή.
Ένας χείμαρρος ερωτικής επιθυμίας τον έπνιξε.
Πιάστηκε από πάνω της σαν να ήταν το μόνο σωσίβιο -και ήταν.
Αφέθηκε στα χέρια του. Τον έσωσε.
Διασώθηκε άλλη μια φορά ο έρωτας. Διασώθηκε ή τους νίκησε;
Τους έκανε ό, τι ήθελε.
Τους έριχνε στα πιο απόκρημνα φαράγγια και τους υποδεχόταν μ' ένα στρώμα τρυφερότητας.
Η πτώση ανώδυνη. Αλλά στη διάρκειά της γεννήθηκαν οι πιο παράλογοι φόβοι.
Κι αυτός άφοβα κι ασύδοτα χάραζε μέσα της το όνομα του και της το υπογράμμιζε μέσα απ' την ηδονή της.
Μια ηδονή που του θύμιζε πως ήταν ζωντανός.
Του έστελνε τα πιο εσωτερικά της σήματα -σήματα κινδύνου;
Αντανακλούσαν πάνω του και διαμόρφωναν ακόμα πιο ανεξίτηλα τις κινήσεις του.
Επισήμαιναν πως ό, τι κάνουν είναι επιταγή μιας βαθύτερης, μη αναστρέψιμης βούλησης.
Ενός Θεού που βρισκόταν και στους δυο το ίδιο και τους κατεύθυνε με μαεστρία.

Ανέστης Κ.

 

 

Ο αντικατοπτρισμός της αγάπης

Τίποτα δεν είναι εύκολο στον έρωτα,
ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά όταν είσαι μακρυά και γοργά στο μαζί.
Η προσδοκία, αχ αυτή η προσδοκία είναι που κάνει τη ζημιά,
φόβοι ατέρμονοι, ρήξη ορίων, κανείς έλεγχος.
Εντάσεις, εκτονώσεις, έρωτας, ιδρώτας, γοητεία, γητεία, νεφελώματα στο μυαλό.
Πόθος, πάθος, ηλεκτρισμός, δύναμη, ταύτιση, αέναη ηδονή.
Για ένα φιλί σου διψώ, για ένα φιλί σου
που θα πίνω στάλα στάλα και θα ξεδιψώ.
Ξάφνου δεν μοιάζει αθέμιτος ο έρωτας

Και μετά νηνεμία...

Κενό στο μεσοδιάστημα, τρύπα στο χωροχρόνο...
Μετουσίωση...
Η αγάπη εμφανίζει δειλά τα πρώτα της σημάδια...



Ελευθερία, λύτρωση, νιρβάνα.
Αλλάζουν στάση οι εραστές...
Το φιλί στάζει μέλι αντί για ζάχαρη...
Το άγγιγμα ηλεκτρίζει, η ενέργεια αποτυπώνεται.
Ροή, μαλακώνει η καρδιά...
γαληνεύει η ψυχή, δεν υπάρχει στο νου ταραχή.
Η διαδική αγάπη αντανακλά την ένταση της
στον κύκλο κόσμο.

Φως!!!
Ανέσπερο φως
Αιωνιότητα ...

Πρωτέργεια, δημιουργική ενότητα, η μέθεξη του παντός...

 

Όλη η πορεία της ζωής είναι για να περάσουμε
από την άγνοια στη γνώση,
από το σκοτάδι στο φώς,
από το ανεκπλήρωτο στην εκπλήρωση,
από την ασυνειδησία στη συνείδηση,
από το φόβο στην αγάπη...

 

 

Αυτό το αστέρι είναι για
όλους μας
IV

Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε νά ῾χουμε μία πόρτα, εν᾿ άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδι.
Για νά ῾χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγγαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Σβήσε τον κόσμο και βάλε μουσική,
η ψυχή θέλει μελωδία, όχι θόρυβο...

Αngelo de Pascalis

 

Η σιωπή του έρωτα...

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Όσκαρ Γουάιλντ