Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Θεός μου φαίνεται στ΄ αλήθεια εμένα κείνος
ο άντρας που κάθεται αντίκρυ σου κι από
κοντά τη γλύκα της φωνής σου απολαμβάνει
και το γέλιο σου αχ που ξελογιάζει
και που λιώνει στο στήθος την καρδιά μου
σου τ΄ ορκίζομαι" γιατί μόλις που πάω να
σε κοιτάξω νιώθω ξάφνου μου κόβεται η μιλιά μου
μες στο στόμα η γλώσσα μου
στεγνώνει" πυρετός κρυφός με σιγοκαίει κι
ούτε βλέπω τίποτα ούτε ακούω μα
βουίζουν τ΄ αυτιά μου κι ένας κρύος ιδρώτας
το κορμί μου περιχάει" τρέμω σύγκορμη αχ
και πρασινίζω σάν το χόρτο και λέω πώς λίγο ακόμη"
λίγο ακόμη και πάει θα ξεψυχήσω.

Ποίημα της Σαπφούς σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη


 

 

@Amelie όπου Edith Piaf εσύ, όπου Χόρν ξέρεις εσύ  

 

Cause I'm a fool
A fool to you
I seem to want
Everything that you do
I don't know
I procrastinate
Cause I hate those days
That are bound to me

It's never sure
It's never pure
It always hurts

 

"The decision to kiss for the first time is the most crucial in any love story.
It changes the relationship of two people much more strongly than even the final surrender;
because this kiss already has within it that surrender."
Emil Ludwig

 

 

»Μη δέχεσαι το ποτήρι, παρά από ένα χέρι αγαπητό σαν το δικό σου: το ποτήρι θυμίζει τις χαρές εκείνης που το προσφέρει, κι εκείνη που το προσφέρει θυμίζει τις γλύκιες του κρασιού».
»Καθώς ο αέρας που περνά απάνω από τα μυροβόλα λουλούδια φέρνει μιαν ευωδία μεθυστική και γλυκιά,
»έτσι και τούτο το πιοτό, και γλυκό κρασί, ερχόμενο από τα μοσχομυρισμένα σου χεράκια, μου φέρνει μαζί του της σάρκας σου το μύρο και των χειλιών σου τη γλύκα».

Αγνώστου Άραβα συγγραφέα: ερωτικό απόσπασμα από τις «Χίλιες και Μία Νύχτες»

 

 

.....όταν θ’ ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθισε και περίμενε.
Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν’ αφήσεις τίποτα ν’ αποσπάσει την προσοχή σου.
Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μείνε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου.
Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη…

“Όπου σε πάει η καρδιά” της Susanna Tamaro

 

Γεννήθηκα για να σ' αγαπώ, μωρό μου,
Γεννήθηκες για να μ' αγαπάς,
Και δεν σέ χορταίνω, μωρό μου,
Εσύ μέ χορταίνεις;

Kiss με Συμφωνική Ορχήστρα.

Προσέξτε πως τα βιολιά, τα πνευστά, όλοι, ακόμη κι ο Μαέστρος, είναι βαμμένοι ακριβώς όπως οι Kiss! Ψοφάω για κάτι τέτοια!...

 

Στην αγκαλιά σου πόθησα γαλήνια να μείνω...

 

 

Я прочитал ваше любовное письмо и содрогание

 

 

ΤΑ ΕΝΘΕΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Και να πεις ότι κατάφερα ποτέ μου να σε κάνω ποίημα;
Αρχίζω με μια ιδέα των ματιών σου και τότε ξεπροβάλουν τα χείλη σου κεράσια. Κι όσο για τα γλυπτά τα στήθια σου ζητούν πηλό να πλάσω με το ποίημα. Γι αυτό η διήγησή σου είναι σαν γύψος ρευστός που πάντα χύνεται σε όλα τα κενά του αδειανού χαρτιού, ένας τοκετός που μου αρέσει μα και με πονά. Τι είσαι στο βάθος σκέφτομαι, πώς να σε κάνω ολόκληρη ένα ποίημα όταν μια συλλογή της ομορφιάς ζει επάνω σου σαν πίνακας του Ρέμπραντ.

Έτσι κάπως αρχίζει το ποίημα…ανάγλυφη, ναι, με αλλεπάλληλα πεδία, γλυπτό πάθους και τα μπράτσα σου βιολιά, κι έπειτα γίνεται άλλο πράγμα πιο μικρό μιμητικό της αντανάκλασής σου.

Θανάσης Πάνου

 

Έχει γαλήνη κι είναι άλκιμο το γυμνό σου σώμα
-Αν και εξουθενωμένο απ τη πυρά της λαγνείας
Και απ' το ατίθασο άτι της ηδονής λαχανιασμένο-
Παύει να διακοντίζεται με το αγρίμι του πάθους
Ημερεύει και μερώνει σαν ηφαίστειο νήσου ανενεργό
Έχει γαλήνης φτερωσιά και όγκου στερείται
Όταν μετά τον έρωτα κατέρχεται άυλο σχεδόν
Σαν φωνή μελωδού σε ύμνου παύση
Στους λειμώνες του μεταξιού και της μελάνης
Ικανοποιημένο και θεϊκό να αποθησαυρίσει
Σαρκώδη όνειρα -της νύχτας οξύτονους φθόγγους!

Κι εγώ μόνη στο πλάι σου ξαναμμένη χτυπώ
Οργιαστικά το χρυσό ντέφι της νύχτας
Αποσκοπώντας ενδόμυχα σαν κρυφός κυνηγός
Να αποσπάσω έστω κι ένα
Μπακιρένιο λάφυρο κι ας ειν' καρφί
Απ' του Έρωτά σου την ανισοσκελή σκαλωσιά
Απαντοχή να πλουτίσω και καρτερία να οπλιστώ στα ύψη!

Στην αγκαλιά σου πόθησα γαλήνια να μείνω
Κι ας φουρτουνιάζει πίσω απ' τις κουρτίνες μου
Ο διττός ωκεανός της αμφιβολίας
Άγκυρα να ρίξω στου στέρνου σου τον όρμο
Να πιαστώ αιχμάλωτη σαν πάνω σε ιστίο
Από τα μυώδη μπράτσα σου
Περιπλανήθηκα πολύ στην μοναξιά
Κρύωσα στους πόλους γυμνή
Εφτάψυχη έγινα κι αμαρτωλή ακροπατώντας στα πεδία της θλίψης
Σήμα κινδύνου εκπέμπω τώρα
Φωτιά ιθαγενών προσανάβω με δρυς
Λαχούρι τυχερό περνώ στον ώμο
Να σε έχω πάλι δίπλα μου έστω σαν σκιά
Και σαν οργαντίνα της γιορτής στην κάμαρά μου να διεισδύσεις
Βεντέτα να μην στήνω με της γαλήνης τα νούφαρα και τα μαραίνω!

Χτυπώ το ντέφι ξαναμμένη μην φύγεις
Χαρτωσιά τσιγγάνικη ρίχνω μην αφανιστείς
Παλάμες εξερευνώ τις χαμένες πατρίδες σου
Στην επιφάνεια να ανεβάσω ξανά με της ψυχής την παλίρροια
Σείεται η κουρτίνα χωρίς ριπή ανέμου
Φοβάμαι αναριγώ στο κενό γραπώνομαι
Λεβάντες μην γίνω και στο άγνωρο χαθώ
Το κηροπήγιο φλογίζεται χωρίς σπινθήρα
Κρύβομαι σε αράχνης γκρίζους ιστούς
Αποκαΐδι μην γίνω -στάχτη φτηνή σε μαγκάλι ψυχρό
Στην αγκαλιά σου πόθησα γαλήνια να προσαράξω
Να μην βλέπω τεμαχισμένη την εικόνα μου
Στα κάτοπτρα του κύματος και στου αφρού την δαντέλα
Η Αρμύρα ξέρεις με έχει διαποτίσει από παιδί
Και ήρθε ο καιρός γλυκόπιοτα να πιω το νέκταρ
Στο ραγισμένο απ' την λήθη κρασοπότηρο
Να γαληνέψει πια ο άνεμος της ψυχής
Γκρεμούς να μην βλέπω κι ύφαλους στις γκρίζες κόρες των ματιών σου!

Eλενη Γιαννακάρη