Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Όταν Διεγείρονται


Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.

Του ερωτισμού σου τα οράματα.

Βάλ’ τα, μισοκρυμένα, μες στες φράσεις σου.

Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες στο μυαλό σου,
την νύχτα ή μες στην λάμψι του μεσημεριού.

K.Π. Kαβάφη

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος.

 

Ποτε αρχιζουμε ?   

 

    σε πρόλαβε άλλος!!

 

 

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [VIII-Χ]

VIII

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανά-
μεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο
μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα
όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα
πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψά-
θα. Χάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω
στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δε μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που 'ναι
πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέ-
λει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη
φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

IX

«Εχθές έχωσα κάτω απ' την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.

Όλο το απόγεμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ' τις αυλές με νόη-
μα. Οι βάρκες, οι τραβηγμένες έξω στη στεριά, πήρανε κάτι γνώρι-
μο, οικείο. Και το βράδυ, αργά, την ώρα που της έβγαλα τα σκουλα-
ρίκια να τη φιλήσω έτσι όπως θέλω εγώ, με τη ράχη ακουμπισμένη
στον μαντρότοιχο της εκκλησιάς, μπουμπούνισε το πέλαγος και οι

Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε.»

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχω-
ριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν τη βρει να την απομο-
νώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που ναν τη
γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.

Χ
τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος
ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για
το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός
δεν υπάρχει.

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει
και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνε-
ται Χάρις και η Χάρις Άγγελος· η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή
Ευτυχία

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς
υπόκωφου Παραδείσου.

XI

Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πολύ πιο δύσκολα. Ο Rimbaud
επέζησε της Κομούνας όπως θα επιζήσει το φεγγάρι της Σαπφώς από
το φεγγάρι του Armstrong. Χρειάζονται άλλης λογής υπολογισμοί.

Το ρολόι που μας αφορά δεν είναι αυτό που καταμετρά τις ώρες αλλά
που κατανέμει το μέρος της φθοράς και της αφθαρσίας των πραγμά-
των όπου, έτσι κι αλλιώς, μετέχουμε, όπως μετέχουμε στη νεότητα ή
στο γήρας. Ίσως γι' αυτό, εμένα, ο θάνατος με τρόμαζε ανέκαθεν λι-
γότερο από την αρρώστια· κι ένα τρυφερό σώμα με θάμπωνε περισ-
σότερο από το πιο τρυφερό συναίσθημα.

Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα
έντρομοι.

Ο αέρας σηκώνεται. Το θείο θριαμβεύει.

XII

Από το βότσαλο στο φύλλο της συκιάς κι από το φύλλο της συκιάς
στο ρόδι, όπως από τον Κούρο στον Ηνίοχο κι από τον Ηνίοχο στην
Αθηνά.

Ονειρεύομαι μιαν Ηθική που η έσχατη αναγωγή της να οδηγεί στην
ίδια ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα.

XIII

Στις ακρογιαλιές του Όμηρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγα-
λείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που
ανασκαλεύει την ιδίαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια,
ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το
πρόσωπο. Κατά πού; Ως πότε; Ποιοι κυβερνάνε;

Μας χρειάζεται μια νομοθεσία που να διαμορφώνεται όπως το δέρμα
επάνω μας τον καιρό που μεγαλώνουμε. Κάτι νεανικό και δυνατό συ-
νάμα, σαν το εν δι' ύδατ' αενάοντα ή το θαλερόν κατά δάκρυ χέοντες.
Έτσι που να μπορεί κείνο που γεννά ο άνθρωπος να ξεπερνά τον
άνθρωπο δίχως να τον καταπιέζει.

XIV

Τ' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας.
Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:

1. Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομέ-
νουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα
την ξαναφτιάχνεις.

2. Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάν-
τοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χρίστου.

3. Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα)
και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να
κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.

4. Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βου-
νό απ' τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.

5. Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε το-
σο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

6. Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντι-
στρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθ-
μός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

7. Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους
άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

 

Κύριε Δικαστα, εγώ δεν είπα τίποτα αλλά άσχημη πόλη όμορφα καίγεται...  

 

τι αριστούργημα είναι αυτό

 

Πες...

Πες του τι έκανες.
Πες του τι έσπασες.
Πες του τι ζήτησες και πόσα δεν άντεξες.
Πες όσα διέλυσες και όσα πέταξες.
Πες για τις νύχτες που φώτισα κι εσύ τις σκοτείνιασες. Για τις μέρες που άλλαξα κι εσύ τις αντάλλαξες.
Μη μιλήσεις για τις ώρες, μίλα για τις στιγμές.
Μη μιλήσεις για τα λόγια, πες μόνο για τις σιωπές.
Μη ρωτήσεις τίποτα και μην απαντήσεις σε κανέναν.
Μην ψάξεις την αιτία - η δική σου κουρνιάζει πάντα πίσω από μια βολική δικαιολογία.
Πες...
Όταν ο χρόνος κρυφοκοιτά, εσύ να του λες τι έκανες.
Να μη σταματάς να μιλάς για εκείνη που έσπασες.
Για όσα της ζήτησες και όσα της έκλεψες.
Μέσα στα ψέματα μωρό μου ακούγεται η αλήθεια.
Όλα λάθος ήταν πες και μόνο ένα σωστό: τα σκάτωσες και σου (μου) λείπω(εις).
imaginary writer
 

 

Τυχαία συνάντηση

Τακτοποιώντας της ζωής μου τα συρτάρια
σε συνάντησα.
Σε κάτι στίχους μου παλιούς είχες τρυπώσει.
Φορούσες το γαλάζιο σου παλτό
κι όπως με κοίταζες κρυφά στον Επιτάφιο
στο άδειο μου πακέτο σε ζωγράφισα
να ‘χω δυο χείλη να φιλήσω στην Ανάσταση.
Σε ρώτησα : Πού πήγαν οι γιορτές;
Οι περατζάδες στη βροχή χωρίς ομπρέλα;
Οι παντομίμες στον Ηλεκτρικό;
Εκείνα τα φιλιά στη διαδήλωση
απέναντι στις άναυδες ασπίδες;
Σε ρώτησα : Ποιος έκλεισε το ράδιο;
Ποιος έκλεψε τα χρώματα της νύχτας;
Ποιος άνοιξε την πόρτα στο βοριά;
Ποιος άφησε τα χιόνια να περάσουν;
Μα το χειρότερο είναι πως μου απάντησες
Απ’ την κουζίνα.

Χάρης Μελιτάς

 

" Φαντάσου να έρθει κάποια μέρα στη ζωή σου ένας άνθρωπος, που – σχεδόν με θράσος – θα επιδιώξει να σε μάθει.
Να σε ζήσει...

Να απαιτεί από τον εαυτό του να σε κάνει να χαμογελάς.
Να σε βλέπει άβαφη, αχτένιστη,μ’ ένα μακό μαύρο φόρεμα και σαγιονάρες (απ’ αυτές που φοράς στη θάλασσα) και να σου λέει πόσο όμορφη είσαι.

Να βλέπει κάτω από τις στρώσεις του make up, τα ενισχυμένα σουτιέν και τις δωδεκάποντες γόβες.
Να βλέπει την αλήθεια σου και να την θαυμάζει, όχι απλά να την αντέχει!

Φαντάσου να έρθει ένας άνθρωπος, που σε διεκδικεί. Διεκδικεί το χρόνο σου, το χώρο σου, το μυαλό σου, το κορμί σου.

Ένας άνθρωπος, που κάνει πράξεις όλα όσα λέει κι εσύ, όσο και να θες να τον αμφισβητήσεις – για να μην την πατήσεις ξανά – να μη μπορείς να το κάνεις ρε γαμώτο!
Να μη στο επιτρέπει.

Να του στέλνεις “μου λείπεις” και μετά από δέκα λεπτά, να διαβάζεις μήνυμά του “είμαι απ’ έξω. Βγες.”,κι ας είναι δύο τη νύχτα κι ας πρέπει στις οκτώ να είναι στο γραφείο.

Να είναι εκείνος ο άνθρωπος, που σε αναγκάζει να πιστέψεις στη μαγεία του έρωτα.
Ναι, σ’ αυτήν που μέχρι εχθές ορκιζόσουν πως δεν υπάρχει, εκείνος να καταφέρνει να τη φτιάχνει παντού!Στα πιο απίθανα μέρη. Με τις πιο απλές λέξεις. Με τον πιο άναρχο και απρόσμενο τρόπο.

Να είναι πάντα εκεί. Δίπλα σου. Ακόμη κι όταν λείπει.
Να σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς και να ελπίζεις…
Να μη φοβάται το σκοτάδι σου...

Να βουτάει κι εκείνος μέσα του, και σιγά – σιγά, κρατώντας με το ένα του χέρι το δικό σου, με το άλλο να τραβάει τις κουρτίνες, για να μπει στην ψυχή σου ξανά φως.

Να σε ρίχνει στα βαθιά και να σου μαθαίνει κολύμπι απ’ την αρχή.
Φαντάσου – λέει – να είναι αυτός ο άνθρωπος, εκείνος που θα γκρεμίσει όλα τα τείχη που ο φόβος σου έχτισε, και πάνω στα χαλάσματα θα χτίσει το πιο ανθεκτικό οικοδόμημα : θα χτίσει όνειρα, χαμόγελα κι έρωτα… Δεν υπάρχει, λες τέτοιος άνθρωπος ;
Κι αν εγώ σου πω πως γνωρίζω έναν τέτοιον;

Δήμητρας Γιαννοπούλου