Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αν δε σε ξαναδώ ποτέ
θα σε κουβαλώ πάντα
μέσα μου -
κι έξω -
στα ακροδάχτυλά μου
και τις γωνίες του μυαλού μου
και στο κέντρο -
κεντρικά
του τι είμαι και τι απέμεινε...

Charles Bukowski
 

 

ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ

Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα
Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας
Ιστάμενος ακουμπισμένος στην κουπαστή κοιτάζω

Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου
Δελφίνια που αναδύονται και κ’ εισδύουν μεσ’ στο κύμα

Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά
Και μια ξανθή νεανίδα που στέκει στο πλευρό μου

Μεσ’ στης όποιας τα γαλήνια μάτια βλέπω
Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Είναι γλυκοθλιμμένα τα ματάκια σου
Κι είναι η ψυχή μου τόσο πονεμένη!
Μέσ’ από το γλυκόλαλο χειλάκι σου
Ουράνιο μύρο αγάπης ανασαίνει…

Μακρυά σου τι με νοιάζει αν γλυκοχάραμα
Ροδίζει στα βουνά τα χρυσωμένα;
Αυγούλες κρυσταλλένιες και ολογάλανες
Τα μάτια σου μονάχα είναι για μένα!

Νύχτα και μέρα εγώ διψώ τη μέθη τους,
Είναι η ψυχή μου τόσο πονεμένη
Ολόγλυκα η λαχτάρα μου και η θλίψη μου,
Σαν ίσκιος, μ’ ένα γέλιο σου πεθαίνει!

Υγρά τα μάτια μου είναι από τα κλάματα…
Η νύχτες, τα φεγγάρια τα θλιμμένα,
Η θάλασσα, το φως, τα ροδοσύννεφα
Σιμά σου μοναχά, γλυκό τρελόπαιδο,
Λάμπουν και φέγγουν κι είναι ωραία για μένα!…

Υ.γ.: Η ακροστιχίδα είναι διπλή, πλεχτή.
Οι μονοί στίχοι σχηματίζουν το όνομα ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ και οι ζυγοί το επώνυμο ΚΟΡΤΕΣΗΣ
είναι ο νεαρός από την Ίο με τον οποίο συνδεόταν ο Λαπαθιώτης από το 1906 ως το 1910 περίπου, δηλαδή σε ηλικία 18-22 χρονών.

 

Υπεροχοτατο ποστ!

 

...δεν μπορώ να εκφράσω τον ερωτα με λόγια...μονο με...χρώματα

 

Μιλώ για τον ήχο της φωνής σου που κρατώ μέσα στην ψυχή μου
και την εικόνα του προσώπου σου που κρατώ στο μυαλό μου

 

Σάς ευχαριστώ πολύ, Δεσποινίς!

Πολύ χαίρομαι που Σάς άρεσε!

 

"

Πηγαίνω στα έλατα
Όπου τήν είδα για τελευταία φορά
Αλλά το δειλινό ρίχνει ένα πέπλο πάνω στη γή
Και πάνω στους δρόμους πίσω από την άκρη του δάσους
Και το δάσος είναι τόσο μαύρο και άδειο
Άχ, Βάχ,
Και τα πουλιά δεν τραγουδούν πια...

Χωρίς εσένα δεν μπορώ να υπάρξω
Χωρίς εσένα
Με εσένα είμαι επίσης μόνος
Χωρίς εσένα
Χωρίς εσένα μετράω τις ώρες
Xωρίς εσένα
Με εσένα τα δευτερόλεπτα στέκονται
Δεν αξίζουν

Στα κλαράκια στα χαντάκια
Τώρα είναι ήσυχα και χωρίς ζωή
Και η αναπνοή γίνεται -ώχ- τόσο δύσκολη για 'μένα
Άχ, Βάχ,
Και τα πουλια δεν τραγουδούν πιά...

Χωρίς εσένα δεν μπορώ να υπάρξω
Χωρίς εσένα
Με εσένα είμαι επίσης μόνος
Χωρίς εσένα
Χωρίς εσένα μετράω τις ώρες
Xωρίς εσένα
Με εσένα τα δευτερόλεπτα στέκονται
Δεν αξίζουν ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...

"

 

Τους ανθρώπους που αγαπούν να τους φοβάσαι.
Ακόμη ελπίζουν.
Κοιμούνται με ανοιχτή την ψυχή, σε πείσμα του χειμώνα.
Ξυπόλητοι περπατούν πάνω στις γνώμες των ανθρώπων,
τραγουδούν δυνατά,
πολεμάν δράκους και χορεύουν στα στενά,
πηδώντας πάνω από βελόνες και χαλάσματα ως τα παιδιά,
υπερνικούν τα κάγκελα της αλάνας
ή κατακτούν πύργους πανύψηλους.
Τα βράδια, σαν πέσει κεραυνός, δειλά μεταξύ τους ψιθυρίζουν.
Ύστερα κλαίνε με λυγμούς, ψηλώνουν, βγάζουν γένεια,
γρατζουνάν στο μέτωπο ρυτίδες και άστεγοι στον χρόνο,
κρεμούν τον εαυτό τους από την θηλιά μες στη ντουλάπα.
Το αυριανό τους σιδερώνουν πρόσωπο, να επιβιώσουν.

Σε αυτούς απευθύνομαι, οι υπόλοιποι,
δεν με χρειάζεστε.

Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Εξορία στη γέννηση, 2015

 

Jack and the Cuckoo-Clock Heart (2013)
Αμήν και ελέησον...

 

Μάλλον για αυτό σε άφησε για τον άλλο...