Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ζητώ το αδύνατο

Ζητώ το αδύνατο: αγάπα με για πάντα.
Αγάπα με όταν ο πόθος όλος έχει φύγει.

Αγάπα με με την προσήλωση ενός μοναχού.
Όταν ο κόσμος στην ολότητά του
κι όλα όσα κρατάς ιερά σε συμβουλεύουν
για τ’ αντίθετο: αγάπα με ακόμη παραπάνω.
Όταν σε γεμίζει οργή και είναι τυφλή: αγάπα με.
Όταν το κάθε βήμα απ’ την πόρτα στη δουλειά σου σε κουράζει—
αγάπα με· κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι πάλι.

Αγάπα με όταν πλήττεις—
όταν κάθε γυναίκα που κοιτάς
είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη,
ή, σαν πιο αξιολύπητη να ’μαι που ζητώ,
αγάπα με όπως με αγαπούσες πάντα:
όχι σαν θαυμαστής ή σαν κριτής, μα με
τη συμπόνια που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου
όταν είσαι μόνος.

Αγάπα με όπως απολαμβάνεις τη μοναξιά σου,
αυτήν που σε προετοιμάζει για το θάνατο,
το μυστήριο της σάρκας, καθώς σκίζει και ράβει.
Αγάπα με όπως την πολυτιμότερη παιδική σου ανάμνηση—
κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς καμιά—
φαντάσου μία, βάλε με εκεί μαζί σου.
Αγάπα με στα γεράματα όπως μ’ αγαπούσες στη νιότη.

Αγάπα με σαν να ’μουν εγώ για πάντα—
και θα κάνω το αδύνατο
μια απλή πράξη,
αγαπώντας σε, αγαπώντας σε όπως σ’ αγαπώ.

Άννα Καστίγιο

 

Έρωτας. Αυτό το μακάβριο παιχνίδι που επιλέγεις τον δολοφόνο σου...

Maurizio Travaglini

 

ΡΩΜΑΙΟΣ
Δύο αστέρια τ’ ουρανού, τα ωραιότερα του,
θέλουν την γην να κατεβούν, και ως που να γυρίσουν
παρακαλούν τα μάτια της τους ουρανούς να λάμπουν.
Και τι, εάν τα μάτια της εκεί επάνω ήσαν;
Και τι, εάν κατέβαιναν την κεφαλήν της τ’ άστρα;
Η λάμψις του μετώπου της θα θάμπωνε τ’ αστέρια,
καθώς θαμπώνει λύχνου φως την λάμψιν της ημέρας,
και θα’ χυναν τα μάτια της τους ουρανούς επάνω
ένα ποτάμι φωτερόν να φέγγη τον αιθέρα,
που τα πουλιά να κελαδούν σαν να μην ήτο νύκτα!
Ιδέ την, πώς ακούμβησε το μάγουλον στο χέρι.
Ας ήμουν εις το χέρι της χειρόφτι, να εγγίζω
το μάγουλόν της το γλυκόν!

ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Ποιος είσαι συ, που έρχεσαι κρυμμένος ‘ς το σκοτάδι,
και χώνεσαι ‘ς τα μυστικά κρυφομιλήματά μου;
Και ποιος σ’ ωδήγησεν εδώ τον δρόμον σου να εύρης;

ΡΩΜΑΙΟΣ
Ο Έρως, που μου έδειξε τον τρόπον να τον μάθω
εκείνος έβαλε τον νουν, κ’ έβαλα ‘γώ τα μάτια.
Δεν είμ’ εγώ θαλασσινός, αλλά και εις την άκρην
του κόσμου αν ευρίσκεσο, — και έως τ’ ακρογιάλι
που βρέχει του ωκεανού το τελευταίον κύμα
δι’ ένα τέτοιον θησαυρόν τολμούσα ν’ αρμενίσω.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

 

“Αν αυτό ‘χες θελήσει, δεν έπρεπε μέσα
από σπλάχνα γυναίκας να περάσεις:
ας έσκαβαν, σωτήρες για να βρουν τα σπλάχνα των βουνών, όπου από το σκληρό το σκληρό βγαίνει.

Δεν νιώθεις πόνο εσύ, έτσι να ερημώνεις
την αγαπημένη κοιλάδα σου; δες την ανημποριά μου!

Δεν έχω παρά ρυάκια από γάλα κι από δάκρυα μόνο-μα εσύ μέσα στο υπέρμετρο ήσουν πάντα…
Με πόση δε μου ευαγγελίστης πολυτέλεια!

Γιατί όμοια άγριος απ’ τα σπλάχνα μου δε βγήκες;
Αν μόνο τίγρεις χρειάζεσαι, να σε ξεσκίσουν, γιατί μ’ έμαθαν, τότε, στον γυναικωνίτη, ένα απαλό, καθάριο ρούχο να σου υφαίνω, που, μήτε μια φορά, το πιο μικρό της ραφής ίχνος, να σε στενοχωρά;- Η ζωή μου έτσι ήταν όλη, και, τώρα, ξαφνικά, αναποδογύρισες τη φύση.”

Ρ. Μ. Ρίλκε

 

Λένε πως ένας έρωτας αξίζει,
οταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...
Ανεπίτρεπτο λάθος!
Ένας έρωτας αξίζει,
όταν μπορείς μεν να κάνεις αλλιώς,
αλλά εσύ τον επιλέγεις...
Από όλα τα αλλιώς σου...

 

Δεν ξερω αν πρεπει να χαμογελασω η να λυπηθω διαβαζοντας το!
Αυτο το "για παντα" εχει πληγωσει πολλες καρδιες.

 

Μαλλον να χαμογελασεις ....o παραδεισος ειναι βαρετος .... αφου ειναι αιωνιος
Οταν ξερεις οτι δεν ειναι αιωνιο ..... αυτο κανει την διαφορα .... το ζεις

 

Ομορφη σκεψη..γι αυτο λοιπον ΓΙΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ θα τα ζουμε.Ερωτες αγαπες κ καψουρες!!!