Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Λαλένια

Να φανείς
πίσω από τα ανοιχτά
παράθυρα του καλοκαιριού
με μια χούφτα αλμύρα
κι ένα κοχύλι στο αυτί.

Μ’ ένα χαμόγελο
περασμένο στο λαιμό σου
να αγγίξεις την πληγή μας
με τα κοραλλένια δάχτυλά σου.

Έτσι να έρθεις,
με μια χούφτα
κόκκινη αλμύρα
που μάζευες τα βράδια
στάλα στάλα
το αίμα του καλοκαιριού.

( Γιάννης Τόλιας )

 

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου...
Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ...
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες...
Γιατί πρὶν μπεῖς ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..

Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς...
Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα...
Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή...
Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα νὰ φωνάξω τ'ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ' ὅλη μου τὴ δύναμη...
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει...
Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...
Μισῶ τὰ μάτια μου,
ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου...
Θὰ σ' ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,
ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς
σ' ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,
ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας
σ'ἕνα σπίτι που' πιάσε φωτιά,
ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ
κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω
γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος...
Κι ἐσύ, ἀγαπημένη, ὅταν μὲ διώχνεις,
κλείνεις ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου
ἕναν ὁλάκερο πικραμένο κόσμο...
Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,
εἴμαστε κιόλας νεκροί...
Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ
ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου,
ἐσὺ θὰ ξέρεις,
πῶς πέθανε σφαγμένος
ἀπ' τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,
ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα...
Ποδοπάτησε μέ,
νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία
νὰ μ'ἀγγίζεις...




Tασος Λειβαδιτης

 

Πέρασε καμιά βόλτα απ’ τη βιτρίνα μου.
Έχω βγάλει τα παλιά συναισθήματα
σε τιμές ευκαιρίας.
Ό,τι δικό μου φορούσες μέχρι χτες
και καμάρωνες
ξεπουλιέται σε αξία περιεχομένου λαδόκολλας.

Και μην έρθεις φορώντας
τις τελευταίες ευχές μου.
Δε θέλω να ξέρω
πόσο πολύ σου ταιριάξανε.

~Παναγιώτης Αργυρόπουλος~
Εκποίηση αισθημάτων(απόσπασμα)

 

" Πόσα χρόνια να γυρίσει…
Κι όμως η μυρουδιά της χυμένη παντού
Ξεχασμένη σ’ όλο το δωμάτιο στις πιο απίθανες γωνιές
Σάμπως να ζει ακόμη ανάμεσά μας!
Όμως πρέπει να γύρισε ύστερα από τόσα χρόνια
Αυτές τις ώρες την προσμένω κάθε βράδυ
Σχεδιάζοντας με το μολύβι κόκκινα στόματα απάνω στο χαρτί
Όπως και να ’τανε έπρεπε να τρίξει πάλι η πόρτα
Ας είναι κι απ’ τον άνεμο.
Ας είν’ με δυο ημικύκλια στεγνά πάνω στα χείλη
Στο μέτωπο κατάμαυρες ραβδώσεις
Φτάνει που θά ’ρθει μοναχά ύστερα από χρόνια
Μόνο που θά ’ρθει!…
Σχεδιάζοντας κόκκινα φλογερά στόματα απάνω στο χαρτί.
…Νόμισα πως θα πνιγόμουνα!" -- Μαν. Αναγνωστάκης
 

 

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αφήνουν σημάδι. Όχι ουλές...
Είναι εκείνα τα άτομα που μπαίνουν στις μύτες των ποδιών στην ζωή σου και τη διασχίζουν σιωπηλά.
Μιλούν οι κινήσεις, όχι η δυνατή φωνή... Φωνάζουν τα συναισθήματα, όχι ο θυμός.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αφήνουν
σημάδι, εκεί... σε κείνο το μικρό μέρος που λέγεται καρδιά...
Eίναι εκείνοι που ποτέ δεν θα φύγουν, γιατί αυτό το μέρος το κατέκτησαν με τις μικρές προσοχές της κάθε μέρας.

Stephen Littleword

 

Σύντομες παραδόσεις ερωτισμού (Pequenas lecciones de erotismo)

I
Να διατρέχεις ένα κορμί
σε όλην του την έκταση την αιολική
θα πει το γύρο να κάνεις του κόσμου
και δίχως πυξίδα στα τέσσερα του ορίζοντα σημεία να περιδιαβαίνεις
νήσους κόλπους χερσονήσους φράγματα υδάτων μανισμένων
Υπόθεση εύκολη δεν είναι –παρότι ηδονική–
Μην θαρρείς πως μια μέρα, μόνο, ή νύχτα σε σεντόνια στρωμένα
για τούτο θα σου φτάσει
Οι πόροι μέσα κρύβουν μυστικά, πολλά φεγγάρια να γεμίσουν

II
Το κορμί, χάρτης αστρικός σε κώδικα μυστικό
Έν’ άστρο θ’ απαντήσεις κι ίσως θα πρέπει ν’ αρχινήσεις
τη ρότα σου να διορθώνεις όταν σύννεφο, τυφώνας ή κάποιο ουρλιαχτό βαθύ
ρίγη σε γεμίσουν
Μια χούφτα που ούτε καν την είχες υποψιαστεί

III
Φορές πολλές το ίδιο σημείο να επιμεληθείς
Συνάντησε τη λίμνη με τα νούφαρα
Χάιδεψε με την άγκυρά σου του κρίνου την καρδιά
Βυθίσου μέσα να πνιγείς κι απλώσου
Μην απαρνηθείς τη μυρωδιά τη ζάχαρη το αλάτι
τους ανέμους τους βαθείς το πλήθος τα φωτοστέφανα των πνευμόνων
Ομίχλη στο νου
και στα πόδια ρίγος
Θαλασσοχαλασμός γλαρωμένος τα φιλιά

IV
Δίχως φόβο στον χούμο να βαλθείς στη φθορά την αβίαστη
Μην ποθείς στην κορφή να αποφτάσεις
Καθυστέρησε στου παράδεισου την πύλη όσο μπορείς
Νανούρισε τον έκπτωτο άγγελό σου ανακατεύοντάς του τα πυκνά μαλλιά
με το ξίφος φωτιάς ασφετέριστης
Δάγκωσε το μήλο

V
Μύρισε
Πόνεσε
Αντάλλαξε βλέμματα σάλιο μουσκέψου
Κυλήσου εντύπωσε λυγμούς σάρκα που στάζει
Εύρημα το πόδι στο τελείωμα του άκρου
Καταδίωξέ το ψάξε μυστικό του βήματος μορφή της φτέρνας
Τόξο του βηματισμού που γεννά κολπίσκους βάδισμα τοξωτό
Απόλαυσέ τα

VI
Άκουσε εσύ κοχύλι της ακοής
πώς η υγρασία στενάζει
Λωβός που στα χείλη σιμώνει ήχος της ανάσας
Πόροι που φουσκώνουν και όρη μικροσκοπικά γεννούν
Αίσθηση σπασμού σάρκας επαναστατημένης στο ρυθμό
Πηγή απαλή του αυχένα που στη θάλασσα του στήθους ξεχύνεται
Παλίρροια της καρδιάς ψιθύρισέ του
Εντόπισε των νερών τη σπηλιά

VII
Διαπέρασε τη γη του πυρός την πίστη την καλή
και τρελός διάπλευσε το σμίξιμο των ωκεάνειων υδάτων
Διάσχισε τα φύκια και κοράλλια αρματώσου βόγκηξε στέναξε
Αναδύσου με κλάδον ελαίας κλάψε υπονομεύοντας χάδια κρυμμένα
Ξεγύμνωσε ματιές της έκπληξης
Γκρέμισε τον εξάντα από τα ύψη πάνω του ματόκλαδου
Τόξωσε τα φρύδια κι άνοιξε τα παράθυρα της μύτης

VIII
Ανάσανε στέναξε
Πέθανε λιγάκι
Γλυκά αργά πέθανε
Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη
Την ηδονή παράτεινε
Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά
Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη
το άστρο της πρωίας
–η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό–
κι αποκοιμήσου
ναυαγός.

Gioconda Belli

 

Τόσο απλά...
 

 

Κωστής Παλαμάς, «Στο κορμί»

“Δόξα στ’ ανθρώπου το κορμί!
Στη σάρκα, που σαν καλοκυβέρνητο καράβι σιδερένιο στα παλάτια του πελάγου βαστάει του ανέμου τους δαρμούς, του δρόμους και τα λιοπύρια.

Στα χέρια, ω χέρια προκομμένα,
σα σπαθιά δυνατά και σαν αλέτρια,
στα πόδια, που ματώνεστε περνώντας
τα φτερά, δόξα στο χορταριασμένο
βράχο του στήθους.

Το φέγγος του ματιού και του προσώπου
την αντρίκια ψυχή και του στομάτου
τ΄ οργισμένο τ’ ανάκρασμα δοξάζω,
των Ηρακλειδών τα ραβδιά, τα νιάτα
των Αντινόων.

Δοξάζω το κορμί, που αποτολμάει
στη μέρα αγνάντια ολόγυμνο, απ’ τ’ αρπάγι
άγγιχτο της ακάθαρτης Αρρώστιας,
θεϊκά να μετρηθεί με τη γαλήνη
των αγαλμάτων.

Στο κορμί δόξα, ρόδο της Υγείας,
Και απέραντο χαμόγελο της Ύλης,
και σύγνεφο, που κλει τ’ αστροπελέκι,
στο Πνεύμα, πόγινε από πλάστης πλάσμα,
στο κορμί δόξα!

Στο κορμί δόξα, που και κείνο πλάθει
με την ορμή της πύρινης αγάπης
τα ωραία παιδιά, τα λιονταροθρεμένα παλικάρια,
τους πολέμους, τις νίκες, και τις πατρίδες!”

(Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, τ. 3ος)

 

I fell in love with her courage,her sincerity and her flaming self respect.And it's these things i'd believe in,even if the whole world indulged in wild suspicions that she wasn't all she should be.
I love her and that is the begginning of everything.

F.S.Fitzgerald

 

May the way i look at you,
the way i speak with you,
and the way i treat you,
reflect the truth that...

I have loved you since forever

Dr. Steve Maraboli