Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σκόρπιοι στίχοι

"Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι, χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι

Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!

Ποιος εις τον κόσμον φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει,
ποιος δεν την εδοκίμασε; ποιος δεν τήνε ξετρέχει;

Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα."

 

Δευτέρα 15 Ιουνίου 1925

Τρία χρόνια ύστερα..
Το ίδιο ερώτημα σβήνει στα μάτια μας όταν τυχαία συναντηθούμε στο δρόμο…
Μ’ αντιπερνάμε χωρίς καμιά δύναμη να πάρουμε το δρόμο που αφήσαμε πίσω μας…

Γυρνώ μονάχα και τον κοιτάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως – θεέ συγχώρεσε με – θα τον έπαιρνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια…
Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σε βρω, μοναδική κι’ αξέχαστη μου αγάπη…
Δεν έχω τίποτε άλλο στη ζωή μου τόσο γλυκό, τόσο όμορφο που θα μου δικαιώνει τη ζωή, κι’ ο θεός θα με συγχωρούσε..θα με συγχωρούσες και συ φίλε που γεύομαι στης άδολης χαράς σου το ποτήρι βέβηλα… ανόσια… θα με συγχωρούσες..το ξέρω…

Γυρνώ κι’ αναμετρώ το δρόμο πάντα. Γύρισε προς ’μένα το κεφάλι στην άκρη εκεί που βρίσκεσαι, κι’ ούτε ένα βήμα μην κάνεις εσύ στο δρόμο της αμαρτίας, θα πάρω μόνη μου στις αχαμνές μου πλάτες το φορτίο και θα ρθω… μόνο βλέπε με καθώς θα ρχομαι, μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μέσ’ στο σκοτάδι…
Δεν θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… ω, ξέρω καλά πως η καθεμιά τους γίνεται… να ιδώ το χαμογέλιο σου – πως είναι όλα τους στο λογικό μου εδώ γραμμένα – να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νιώσω το φίλημα σου…
Εδώ είμαι και καρτερώ, σε βλέπω, μη φύγεις, στρέψε την όψη σου από δω… μη με αρνηθείς, θα ζήσω στην πιο άχαρη ζωή χωρίς εσένα.

Βλέπω μπροστά μου δροσερά λουλούδια ν’ ανθούν για μένα κι’ όμως δεν τα θέλω και δεν τα χαίρομαι.
Έλα εσύ και στρώσε με αγκάθια το δρόμο να πατήσω να χυθεί στάλα τη στάλα όλο μου το αίμα και να σβήσω μπροστά σου, μισημένη από σε τον ίδιο κι’ ίσως περιφρονημένη.
Μα δε γυρνάς καθόλου… ποιός να ξέρει σε τι ευτυχίας με σκέφτεσαι λιμάνι και δεν τολμάς… ποιος ξέρει πάλι αν έχει ξανανθίσει εσέ η καρδιά σου κι’ ολότελα με ξέχασες…
Εδώ είμαι και καρτερώ να στρέψης την όψη σου σε μένα… ρέει το δάκρυ απ’ τα φτωχά μου μάτια νύχτα-μέρα… Τριγύρω μου φαρμακερά θ’ ανθίσουν λουλούδια… θα υψωθούν να με ζώσουν και θα πνιγώ απ’ αυτά, πέρα κρυμμένη πάντα. Κι’ απ’ τα δικά σου μάτια… μείνε..

Μαρία Πολυδούρη
Ημερολόγιο

 

Look at you kids with your vintage music
Comin' through satellites while cruisin'
You're part of the past, but now you're the future
Signals crossing can get confusing
It's enough just to make you feel crazy, crazy, crazy
Sometimes, it's enough just to make you feel crazy
You get ready, you get all dressed up
To go nowhere in particular
Back to work or the coffee shop
Doesn't matter 'cause it's enough
To be young and in love
To be young and in love
Look at you kids, you know you're the coolest
The world is yours and you can't refuse it
Seen so much, you could get the blues
But that don't mean that you should abuse it
Though it's enough just to make you go crazy, crazy, crazy
I know, it's enough just to make you go crazy, crazy, crazy
But you…

Lana Del Rey

 

We will always have...  

 

September's reminding July...

 

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.
Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.
Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη, το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα ν’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.
Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.
Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,
με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σ’ απαιτώ δικό μου.
Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου.
Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι όπως να ήσουν μαζί μου.
Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια.
Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” μου που δεν έχει ανάγκη καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ’ ακούς.
Φτάνει να το θες.
Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι,
είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα
κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.
Εσύ καλέ μου μού δίδαξες σκληρά την καταστροφή τού να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωισμός, να σ’ απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.
Όχι καλέ μου, εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω τον απάνθρωπο έρωτά μου σ’ αγάπη φιλάνθρωπη.
Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα…

Μ.Β.

 

Εγώ όταν αγαπάω...
Δεν έχω όνομα...
Είμαι αβαφτιστη...
Με λένε δική Του...
Με λένε το όνομα Του.

 

ενας διαλογος:
ξερεις γιατι σ αγαπω?
καπνος απο το στομα και τη μυτη χορευει καθως το κεφαλι νευει αρνητικα
γιατι μου βγαζεις το χειροτερο εαυτο μου και δεν φοβασαι.
ενα κοφτο γελιο με το φρυδι ανασηκωμενο..
ειναι απλο αν το σκεφτεις. εκανα τα παντα για να σε διωξω κι εσυ αγκαλιασες καθε μου χτυπημα.
εγω ξερεις γιατι σ αγαπω?
ενα βλεμμα παιδικο γεματο απορια
σ αγαπω γιατι εισαι οπως εισαι.
m_h

 

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
Γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια ...

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια ...
Γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια ...

Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
Κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
Και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία ...

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια ...
Γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Να κοιμηθώ ...

Λίνα Νικολακοπουλου
 

 

Παφλασμός των κυμάτων. Η αέναη κουβέντα της θάλασσας με τη στεριά. Ήχος, οσμή, αφή.
Σου εύχομαι να κτίσεις το παλάτι σου εκεί. Και θα είμαι ένας από τους πολλούς που θα σε ζηλεύω.