Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε
τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε,
μην πολυκαμαρώνεις.
Ίσως
δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.

Τίτος Πατρίκιος

 

Τον στεναγμό μου πια δεν τον ακούς;
Η νύχτα λες που αναστενάζει;
Τα ρούχα σου ραντίζω μ’ αγιασμούς
και λέω είναι μπόρα θα περάσει.

Σαν καφενείο με κλειστά παράθυρα
και σ’ ένα δρόμο ερημικό έγειρε τώρα η καρδιά σου.
Και σαν τον πόλεμο τον ξαφνικό με τα σημάδια
στο λαιμό ζεστή με πήραν απ’ την αγκαλιά σου.

Από το σπίτι δεν περνά κανείς,
ούτε οι φίλοι κι οι γειτόνοι.
Η στέγη δε χαμήλωσε θαρρείς;
Μα είναι η αγάπη που τελειώνει.

Σαν καφενείο με κλειστά παράθυρα
και σ’ ένα δρόμο ερημικό έγειρε τώρα η καρδιά σου.
Και σαν τον πόλεμο τον ξαφνικό με τα σημάδια
στο λαιμό ζεστή με πήραν απ’ την αγκαλιά σου.

Αγγελική Ελευθερίου

 

an die Unsterbliche Geliebte

Mein Engel, mein alles, mein Ich
schon im Bette drängen sich die Ideen zu dir meine Unsterbliche Geliebte
...
Ach gott – so nah! so weit!

Deine Liebe macht mich zum glücklichsten und zum unglücklichsten zugleich

nur vergißt du so leicht, daß ich für mich und für dich leben muß
wären wir ganz vereinigt, du würdest dieses schmerzliche eben so wenig als ich empfinden
welches Leben!!!! so!!!! ohne dich

leben kann ich entweder nur ganz mit dir oder gar nicht
ja leider muß es seyn
...

leb wohl – o liebe mich fort –
verken[ne] nie das treuste Herz deines Geliebten L.

ewig dein
ewig mein
ewig unß

Ludwig van Beethoven

 

... Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες ..... (Οδ. Ελύτης )
 

 

Δεν αποκλείεται να πεις
πως ξέχασες την ώρα, την ημέρα, την ύπαρξή μου...

Κι όμως εγώ παράτησα τις προσευχές
για να ’μαι έτοιμος...

Έκοψα τις νηστείες,
έβαψα μαλλιά, τα ρούχα μου
τα ’χω κρυφά μυρώσει...

Για μια στιγμή μαζί, έπαιξα τον παράδεισο.
Είμαι υπότροπος, θαρρώ τον έχω χάσει..

Όμως δεν αποκλείεται εσύ να πεις
πως ήσουν σινεμά, ενώ πνιγόμουνα

Γ.Ιωαννου


 

 

Ερωτόκριτος

Τα μάτια του δυο στάλες απ' τη θάλασσα
κι ο ίδιος στο τιμόνι σαν κουρσάρος
να γίνει Ερωτόκριτος τον κάλεσα
και να 'μαι εγώ στα πόδια του Κορνάρος.

Μαζί σε ξενιτιές να ταξιδέψουμε
του έρωτα να βρούμε όλους τους τρόπους
χωρίς ποτέ ποτέ μας να ξοδέψουμε
αυτό που λεν αγάπη στους ανθρώπους.

Με της καρδιάς τ' ατσάλι και το σίδερο
σ' απάτητες ν' ανέβουμε μαδάρες
ν' ανάψουμε κερί στον Άγιο Ισίδωρο
κι ευχές να γίνουν γρήγορα οι κατάρες.

Νίκου Γκάτσου

 

Αν χαμογελάς όταν με σκέφτεσαι,
Αν αναρωτιέστε τι κάνω,
Αν σου λείπω όταν δεν με ακούς,
Αν είσαι ευτυχισμένος όταν εκδηλώνομαι,
Αν διαβάσεις και ξαναδιαβάζεις τα μηνύματά μου
Αν σκέφτεσαι τι εννοώ πίσω από τις συζητήσεις μας,
Αν αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι,
Αν φαντάζεσαι τι κάνω
Τότε είμαι η αγάπη σου, αγάπη μου.

 

..Όταν γυρίσω
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ’ όνομα ενός άλλου.
Kανείς δε θα με γνωρίσει.
Kι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις
«Δεν είσαι εσύ», θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις.
Tη λεμονιά στον κήπο σου.
Tο ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι.
Kι ακόμα, σημάδια του κορμιού και της αγάπης.
Kι όταν ανεβούμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα σ’ ένα
αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα ‘ρθουν.
Aνάμεσα
σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο,
όλη την ανθρώπινη περιπέτεια,
την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει…

Θεόδωρος Αγγελόπουλος
(μονόλογος στο τελευταίο πλάνο της τανίας «Το βλέμμα του Οδυσσέα»)

 

Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από µια δυνατότητα.
Ένα Μπορώ. Να γνωρίζω και να αγνοώ µαζί.
Να εγκληµατώ και να ‘µαι η µόνη αθώα.
Να παραλύω στην πιθανότητα της αποκάλυψης κι αυτός ο φόβος - ο Φόβος, Κύριε - να µε δυναµώνει.
Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, να το θυµάστε. Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα.
Εγώ ήµουνα στους πρώτους!

Άκης Δήμου

 

She Walks In Beauty

Lord Byron

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα

Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν

Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…

 

ΡΩΜΑΙΟΣ
Θα φύγω δίχως μια μικρή αμοιβή να ‘χω από σένα;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Και ποια αμοιβή μπορείς, απόψε, να’ χεις από μένα;
ΡΩΜΑΙΟΣ
Την αγάπη σου αντάλλαγμα δος μου για τη δική μου.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Εγώ κιόλα στην έδωσα, προτού μου τη γυρέψεις
εσύ. Ωστόσο θα ήθελα να σου την πάρω πίσω!
ΡΩΜΑΙΟΣ
Να μου την πάρεις; Και γιατί γλυκιά μου αγαπημένη;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Για να δειχτώ γενναιόδωρη και να στην ξαναδώσω!
Όμως ποθώ κάτι που το’ χω σε αφθονία.
Η απλοχεριά μου είναι πλατιά σα θάλασσα,
κι η αγάπη μου, βαθιά καθώς αυτή: κι όσο σου δίνω,
τόσο έχω περισσότερη. Γιατί κι οι δυο τους είναι
χωρίς σωσμό.

Σαίξπηρ