Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

..."Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό. Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου».


Γ. Σεφέρης - από επιστολή στη Μαρία (του).

 

 
Μέσα στα όνειρα κρύβονται τα κλειδιά των μυστικών της ύπαρξής μας.
Τα αόρατα νήματα είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί.
Δώσε μου τα κλειδιά σου, πάρε τα δικά μου

Παράδοση...

 

Αχ <3

 

 

Θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει η άνοιξη με τις κερασιές.

Πάμπλο Νερούδα

 

 

Οι καρδιές μας χτυπούσαν τόσο δυνατά ...
οι γείτονες πίστεψαν πως πηδιόμασταν,

τη στιγμή που απλά προσπαθούσα ...
να βρω το θάρρος ν' αγγίξω το πρόσωπό σου.

-Αντρέα Γκίμπσον

 

Μες το αίμα βαμμένο, βλέπω τούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι.
Και γεννά τόση πίκρα, στην ψυχή μου τη μαύρη,
που ποτέ ησυχία και γαλήνη δε θα βρει.
Όταν ήμουνα νέος, όταν μ’ έτρεφε η ελπίδα,
σαν τρελός αγαπούσα, μια ξανθιά Ελληνίδα.
Όπου είχε η ματιά της, τη ματιά μου μαγέψει
και τους πόθους μου αρπάξει και τα μάτια μου κλέψει.
Με παλιούς μου συντρόφους, ένα βράδυ γλεντούσα
και να σβήσω στο γλέντι, κρυφό πόνο ζητούσα.
Όταν κάποιος Εβραίος, πονηρά με κοιτάει
και μου λέει σιγά, «η ξανθιά σ’ απατάει».
Του μετράω φλουριά, που θολώνουν το μάτι
καβαλάω ευθύς, το γοργό μου το άτι.
Και στο σπίτι της τρέχω, στη φτωχή κάμαρά της
όπου είχα περάσει, γλυκές νύχτες κοντά της.
σπάω την πόρτα…
… και μες την κάμαρα μπαίνω
και στου λύχνου το φως, που σιγά τρεμοσβούσε,
η ξανθιά Ελληνίδα, έναν άλλο φιλούσε.
Την αρπάζω ευθύς, με τ’ ανδρείο μου χέρι
Και το φίλημα κόβει, το χρυσό μου μαχαίρι.
Η ξανθιά Ελληνίδα, με ντροπή χλωμιασμένη
εις το πάτωμα κάτω, εκυλίστη σφαγμένη.
Και από τότε, καμιανής γυναικός δεν εμίλησα
ούτε τ’ όμορφα χείλη αλληνής δεν εφίλησα.
Όσο θε να βλέπω, μες το αίμα βαμμένο ετούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι.

"Θέμης Σαλις"

 

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣΑΣ Λουί Αραγκον

Τόσο βαθιά τα μάτια σου πόσκυψα να πιω πάνω
Κι είδα τους όλους ήλιους σ’ αυτά ν’ αντιφεγγούν
Και τους απελπισμένους να πέφτουν να πνιγούν
Τόσο βαθιά τα μάτια σου που εκεί τη μνήμη χάνω

 

Ωραία και τα ποιήματα αλλά που και που...

 

Για ν'ακούς μόνο εμενα τρυφερευουν ώρες ώρες τα λόγια μου
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων
στην άμμο του γιαλού...

Πάμπλο Νερούδα
 

 

Ἔλα Ξανθή

Κωνσταντῖνος Χατζόπουλος (1868-1920)


Ἔλα ξανθὴ ἀγάπη μου, ἡ αρνάδα σου σὲ κράζει
πέρα στὴν ἀκροποταμιά, στὰ πράσινα λειβάδια,
τώρα π᾿ ὁ ἥλιος ἔγειρε, ποὺ πιάνει νὰ βραδιάζει
τώρα π᾿ ἀρχίσαν στὶς βοσκὲς νὰ βγαίνουν τὰ κοπάδια.
Νὰ δεῖς τ᾿ ἀρνάκι ποὺ πηδᾷ τριγύρω στὴ βρυσούλα,
καὶ πάλι πῶς χαρούμενο γυρίζει στη μανούλα.

Θυμήσου μία φορὰ κι ἐμεῖς σὰν εἴμαστε παιδάκια
πῶς παίζαμε τρελὰ-τρελὰ μὲς στ᾿ ἄγρια λουλούδια,
θυμήσου πῶς σοῦ στόλιζα τ᾿ ὁλόχρυσα μαλλάκια.
Θυμήσου πόσα σοῦ ῾λεγα καὶ μοῦ ῾λεγες τραγούδια.
Τὰ χρόνια κεῖνα πέρασαν, τώρα σὰν μ᾿ ἀντικρύζεις
τὰ γαλανὰ τὰ μάτια σου ἀλλοῦθε τὰ γυρίζεις.

Υ.Γ: Εἶναι τὸ πρῶτο δημοσιευμένο ποίημά του στὸ περιοδικὸ «ΕΒΔΟΜΑΣ», τὸ 1884, σ᾿ ἡλικία 16 ἐτῶν. Ὁ Δ. Καμπούρογλου ποὺ διηύθυνε τότε, ἔγραψε ἀργότερα, σχετικά:

«Ἕνα πρωῒ τοῦ 1884, εἰσῆλθεν εἰς τὸ γραφεῖον μου, ἓν ὠχρὸν κι ὑπόξανθον παιδί, κρατώντας ἕνα χαρτί. Μοῦ εἶπε δέ, μὲ συστολὴν καὶ μὲ τὸ τότε παρθενικὸν ἐρύθημα, ὅτι πρόκειται περὶ ποιήματός του, διὰ τὴν δημοσίευσιν τοῦ ὁποίου μὲ παρεκάλεσε.... Τὸ διάβασα. Ἦτο ἁπλοῦν, τρυφερὸν καὶ μὲ ποιητικὴν ἰδίως σκέψιν.

-῾Θὰ τὸ δημοσιεύσω᾿ τοῦ εἶπα κι ἔφυγεν καταχαρούμενος.

Κατόπιν ἄρχισε κάθε τόσον νὰ μὲ ἐπισκέπτεται, ἕως ὅτου τὸν ἀγάπησεν ὅλος ὁ κύκλος τῆς ῾ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ᾿, φίλοι, δημιουργοὶ καὶ δημιουργούμενοι».

 

Εμπόδια Τίτος Πατρίκιος

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.
Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.
Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο
τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου
μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές
αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου.
Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου
για τον εαυτό μου.