Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αυτό που είσαι
με αποσπάει απ’ όσα λες.

Κουβέντες γρήγορες πετάς,
με γέλια τις σκεπάζεις
και με καλείς
να πάω όπου εκείνες με οδηγούν.
Δεν σου κάνω το χατίρι, δεν ακολουθώ:
εγώ κοιτάζω
τα χείλη που τις γέννησαν.

Ξάφνου κοιτάς μακριά.
Καρφώνεις το βλέμμα σου εκεί,
σε τι δεν ξέρω, και αυθόρμητα
η ψυχή σου τρέχει να το ψάξει,
σαν σαΐτα κοφτερή.
Εγώ δεν βλέπω πού κοιτάς:
μόνο σε βλέπω να κοιτάζεις.

Κι όταν κάτι επιθυμείς
εγώ δεν σκέφτομαι τι θέλεις,
δεν ζηλεύω: καθόλου δεν με νοιάζει.
Το θέλεις σήμερα, το επιθυμείς·
αύριο θα το λησμονήσεις
για ένα θέλω σου καινούργιο.
Όχι. Εγώ σε περιμένω πέρα
απ’ τα όρια και το τέρμα.

Σε ό,τι δεν φεύγει
μένω εγώ, στην καθαρή σου πράξη
να το θέλεις, αγαπώντας σε.
Και άλλο δεν θέλω
απ’ το να βλέπω εσένα ν’ αγαπάς.

Πέδρο Σαλίνας

 

Τα μάτια σου τα διάφανα σαν κρούσταλλο, μου λένε
«Για σε, παράξενε εραστή, σαν τί να αξίζω τάχα;»
Μείνε όμορφη και σώπα!
Αυτή η καρδιά που όλα της φταίνε,
εξόν απ' την πρωτόγονη αθωότητα μονάχα,
δε θέλει το σατανικό κρυφτό της να σου μάθει,
λικνίστρα που το χέρι σου σε ύπνους βαθιούς με κράζει,
ούτε το μαύρο θρύλο της που με φωτιάν εγράφη.
Μισώ το πάθος κι η πολλή ξυπνάδα με κουράζει.

Ας αγαπιόσαστε ήσυχα. Ο έρωτας στη σκοπιά του
τεντώνει το μοιραίο του τοξάρι σκοτεινός.
Ξέρω τί βρόχια στην παλιά, φυλάγει, αρματωσιά του.... (Σαρλ Μπωντλαίρ )
 

 

Να σε μισήσω είν`αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες.

Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ`είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο.

Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες

 

Φαίδρα, Γιάννης Ρίτσος

Τούτο το σπίτι
είναι γεμάτο απ’ τον ίσκιο σου. Το σπίτι είναι σώμα, — το αγγίζω, με αγγίζει,
κολλάει απάνω μου, τις νύχτες ιδίως. Οι φλόγες των λύχνων
μού γλείφουν τους μηρούς, τη μέση· αργοπορούν με μικρά ρίγη
κάτω απ’ τ’ αριστερό μου αυτί· μου δαγκώνουν τις ρώγες·
το σάλιο τους λάμπει, με καίει, με δροσίζει, με δείχνει.

Δεν έχω πια πού να κρυφτώ. Κλείνω σφιχτά τα μάτια
και φέγγω ολόκληρη και βλέπομαι
στιλπνή, γλιστερή, αμετακίνητη.
Το σπίτι είναι σώμα·
είναι το σώμα σου, μαζί με το δικό μου.

 

Υ.γ.:
Θα σ'αγαπήσω

Τόσο ώστε να κάνω κάθε Μαρκήσιο ντε Σαντ να χλωμιάσει
Τόσο ώστε να κάνω τις πόρνες του όρμου να κοκκινήσουν
Τόσο ώστε να κάνω κάθε ηχώ να παρακαλάει για έλεος
Τόσο ώστε να κάνω τα τείχη της Ιεριχούς να τρέμουν
(Τόσο) θα σ'αγαπήσω

Τόσο ώστε να κάνω την κόλαση να φλέγεται στα μάτια σου
Τόσο ώστε να κάνω όλες τις βροντές του Θεού να βλασφημούν
Τόσο ώστε να κάνω το στήθος σου και όλους τους αγίους να υψωθούν
Τόσο ώστε να κάνω τα χέρια μας να παρακαλούν και να ικετεύουν
(Τόσο) θα σ'αγαπήσω

Θα σ'αγαπήσω
σαν να μην σε είχε αγαπήσει ποτέ κανένας
Θα σ'αγαπήσω
πέρα απ'ότι είχες φανταστεί στα όνειρά σου
Θα σ'αγαπήσω. Θα σ'αγαπήσω.

Θα σ'αγαπήσω
όπως κανείς ποτέ δεν είχε τολμήσει να σ'αγαπήσει
Θα σ'αγαπήσω
Όπως θα επιθυμούσα εγώ να αγαπιέμαι
Θα σ'αγαπήσω. Θα σ'αγαπήσω.

Τόσο ώστε να κάνω τη νύχτα να μεγαλώσει και να λευκανθεί
Τόσο ώστε να κάνω το φως να φέγγει μέχρι τη μέρα
Με πάθος και μέχρι τη τρέλα
Θα σ'αγαπήσω, θα σ'αγαπήσω από αγάπη

Τόσο ώστε να κάνω τα μάτια μας να κλείσουν
Τόσο ώστε να κάνω τα κορμιά μας να υποφέρουν και να πεθάνουν
Τόσο ώστε να κάνω τις ψυχές μας να πετάξουν στον έβδομο ουρανό
Τόσο ώστε να νομίζουμε πως είμαστε νεκροί και να κάνουμε έρωτα ξανά
(Τόσο) θέλω να σ'αγαπήσω

Θα σ'αγαπήσω
σαν να μην σε είχε αγαπήσει ποτέ κανένας
Θα σ'αγαπήσω
πέρα απ'ότι είχες φανταστεί στα όνειρά σου
Θα σ'αγαπήσω. Θα σ'αγαπήσω.

Θα σ'αγαπήσω
όπως κανείς ποτέ δεν είχε τολμήσει να σ'αγαπήσει
Θα σ'αγαπήσω
Όπως θα επιθυμούσα εγώ να αγαπιέμαι
Θα σ'αγαπήσω. Θα σ'αγαπήσω.

 

❤️❤️❤️❤️❤️

 

 
Μαζι..