Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αυτο...  

 

Επήγα

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.

Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.

Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

K.Π. Kαβάφης

 

Υπενθυμίσεις του Έρωτα

Αν σ' έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ' την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν' αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.


Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ' τις προδομένες προσδοκίες σου
τ' αναπάντητα όνειρά σου.


Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ

 

Ο Δεμένος Ώμος

Είπε που χτύπησε σε τοίχον ή που έπεσε.

Μα πιθανόν η αιτία να ’ταν άλλη
του πληγωμένου και δεμένου ώμου.

Με μια κομμάτι βίαιη κίνησιν,
απ’ ένα ράφι για να κατεβάσει κάτι
φωτογραφίες που ήθελε να δει από κοντά,
λύθηκεν ο επίδεσμος κ’ έτρεξε λίγο αίμα.

Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως· γιατί δεν πονούσε,
και μ’ άρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.

Σαν έφυγε ηύρα στην καρέγλα εμπρός,
ένα κουρέλι ματωμένο, απ’ τα πανιά,
κουρέλι που έμοιαζε για τα σκουπίδια κατ’ ευθείαν·

και που στα χείλη μου το πήρα εγώ,
και που το φύλαξα ώρα πολλή —
το αίμα του έρωτος στα χείλη μου επάνω.

K.Π. Kαβάφης

 

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει 'κεινος που δεν έχει τι να περιμένει. Κι όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει, είναι σαν να παύει να βλέπει. Σαν να παύει να κοίτα τον ουρανό. Να παύει να ελπίζει. Σαν να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι...
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιαλι, χωρίς να είσαι ναυαγός. Ούτε σωτήρας. Παρά ναυάγιο. ​

 

ΕΡΩΤΑΣ

Ολόκληρος στον έρωτα δοσμένος,
άλλη χαρά δεν έχω παρά μόνο
στην άγρια σου ματιά να κρυφολιώνω
και να σου είμαι πάντα υποταγμένος.

Κι όταν στα πόδια σου, γονατισμένος,
τ’ απελπισμένα χέρια μου απλώνω,
όπως με διώχνεις, νιώθω τέτοιο πόνο,
που ευφραίνομαι σαν σκύλος κλωτσημένος.

Σκληρό αγόρι, όσο με πληγώνεις,
τόσο και πιο πολλή χαρά μού δίνεις.
Σκιρτά η ψυχή μου, όταν τη ματώνεις.

Και τρέμει από φόβο, μήπως γίνεις
πιο τρυφερή μια μέρα, γιατί ξέρει
να χαίρεται, μονάχα αν υποφέρει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

..Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε.
Έλα άνθος που ανοίγεις και κλείνεις και γίνεσαι πέτρα.
Και γίνεσαι άγριο πουλί κι άλλοτε πάλι ραγισμένο χαμόγελο.

Έλα μέσα στον κήπο μου όσο θα κρατάει η εφήμερη βλάστηση.
Όσο θα παίζουν τα τρυφερά βιολιά των γρύλων
Κάτω απ’ τ’ ανύποπτα φύλλα.

Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πριν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
η σκοτεινή αυγή.

Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες.
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αέρας.

Χτύπα με στην ασίγαστη επιθυμία μου να σ’ αγγίξω
και να σε κρατήσω για πάντα.

Κι έτσι, από στιγμή σε στιγμή
Μέσα από ίσκιους κι από ψεύτικα είδωλα
ας σε κερδίζω.
Κι ας σε χάνω πάλι σε λίγο.
Κι ας γίνεσαι πέτρα κι ας γίνεσαι βροχή και κρύος αγέρας.

Εγώ θα είμαι εκεί’ εκεί θα βρίσκομαι πάντα.
Εκεί θα σε περιμένω.

Αγγίζοντας σε μονάχα στον ύπνο μου.

Θανάσης Κωσταβάρας

 

Οι μικροί γαλαξίες

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο,
στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ, δε λόξεψες,
βάδισες ίσα,
προχώρησες μες από μένα,
κάτω απ’ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα,
μες από σένα,
κάτω απ’ τα τόξα σου.
Σταθήκαμε ο ένας μας μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους
σε πλήρη λάμψη και κίνηση,
σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ’ τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες.
Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα
ένα δίχτυ που λάμπει:
στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ’ άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

Ν. Βρεττάκος

 

Της σελήνης

Με ξύπνησαν τα δάχτυλα από το σεληνόφως.
Άυλο χάδι, ψυχρό.
Τούτη η απροσδιόριστη, αόριστη θωπεία
μετέδινε στην παρουσία μου
την αργυρόηχη δύναμή της,
ελαφρότατη σαν σκιά,
επίμονη, άγνωστη ομιλία.

Στην τέλεια σιγή μέσα,
έξαφνα, αισθάνθηκα τότε,
όλη την ψυχρήν ειρωνεία απ’ το φως αυτό,
εκείνην που έχουν τα σκιώδη, τα φευγαλέα,
εκείνα που γλιστράν απ’ τα χέρια μας,
τα ονειρώδη εκείνα, που η αφή μας αποζητά
και χάνονται,
αφήνοντας τα χέρια μας ανοιχτά

Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ’ ανύπαρχτα, για τα φανταστικά,
για κείνα τα μυστικά,
που το φως σου ξυπνά,
καθώς τις σκιές διαπερνά,
δίχως να τις κυνηγά να φύγουν.

Ζωή Καρέλλη

 

Βρες χρόνο να αγαπάς και να αγαπιέσαι...
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
(Γιάννης Ρίτσος)